... و او ديگر ايران را دوست ندارد

به گزارش خبرنگار خبرگزاري فارس، قهر وحيد هاشميان از تيم ملي البته به پيش از دوران رياست دادكان برمي گردد؛ درست زمانيكه محسن صفايي فراهاني عهده‌دار رياست فدراسيون بود. وي آن روزها در حال و هواي حضور در بوندس ليگا قرار داشت. وقتي در بازي دوستانه ايران و ژاپن كه به تساوي يك بر يك انجاميد، بازي نكرد، تصميم گرفت از تيم ملي قهر كند. اين ديدار در ژاپن برگزار شد و هاشميان كه خود را از آلمان به اين كشور رسانده بود، وقتي به ميدان نرفت، قهر خود را از تيم ملي آغاز كرد. اين مهاجم اعلام كرد ديگر براي تيم ملي بازي نخواهد كرد. به همين دليل، جام ملت‌هاي آسيا در سال 2000 را از دست داد و پس از آن نيز به تيم ملي دعوت نشد. هر زمان مربيان تيم ملي از وي دعوت به عمل مي‌آورند، هاشميان از حضور طفره مي‌رفت. مسئولان فدراسيون كه اين شرايط را مي‌ديدند، تلاش زيادي كردند تا رضايت وي را براي پوشيدن پيراهن تيم ملي جلب كنند. بارها مديران فدراسيون و مربيان به آلمان سفر كردند؛ اما هاشميان هر بار به آنها جواب رد مي‌داد. كار تا جايي پيش رفت كه دادكان اعلام كرد حاضر است براي حضور هاشميان در تيم ملي هواپيمايي اختصاصي به آلمان بفرستد. اين اوج كسر شان يك مديره عالي رتبه بود. هاشميان كه در آلمان روزهاي خوبي را سپري مي‌كرد و به هدفش رسيده بود، تيم كشورش را فراموش كرده بود. وي به تيم ملي پشت كرده بود؛ گويي هيچ گاه خاك ايران را نديده بود. تيم ملي بدون او مسابقات مقدماتي جام جهاني 2002 را پشت سر گذاشت. پس از آن در آستانه جام ملت‌هاي 2004 آسيا تلاش‌هاي زيادي براي بازگردان هاشميان به تيم ملي صورت گرفت. آنقدر تلاش‌ها گسترده بود كه انگار در ايران بازيكني بهتر از هاشميان وجود ندارد؛ اما وي همچنان براي بازي در تيم ملي ايران ناز مي‌كرد. بخش عمده‌اي از اين موضوع به حضور علي دايي در خط حمله تيم باز مي‌گشت. هاشميان مي‌دانست دايي تحت هر شرايطي در تركيب ثابت به ميدان مي‌رود؛ به همين دليل ترجيح مي‌داد قهرش را ادامه دهد. در اين ميان نوع نگاه مديران نسبت به اين جريان جاي تعجب و البته تاسف داشت. آنها مي‌دانستند هاشميان حاضر نيست بازي در اروپا و پول‌هاي باشگاه‌هاي آلمان را رها كند و به ايران بيايد؛ با اين حال همچنان به مذاكره با هاشميان اصرار مي‌ورزيدند. نه تنها مسئولان فدراسيون، بلكه مديران برخي باشگاه‌ها نيز جايش گذاشتند. هاشميان اما براي اينكه جايگاهش را در بوندس ليگا از دست ندهد، به تيم كشورش پشت كرده بود؛ هر چند در بايرن مونيخ جايگاهي نداشت كه بخواهد براي حفظ آن تلاش كند. سرانجام در ديدارهاي مقدماتي جام جهاني 2006 هاشميان به سر مردم ايران منت گذاشت و آمادگي خود را براي پوشيدن پيراهن تيم ملي اعلام كرد. بدين ترتيب در ديدار برابر اردن و قطر به ميدان رفت و تاثيرگذار هم ظاهر شد. وي در جام جهاني نيز به ميدان رفت؛ اما عملكرد ناموفقي داشت. پس از اين مسابقات نزديكان اين بازيكن اعلام كردند تمايلي به حضور در تيم ملي ندارد. باز هم اين نگراني به وجود آمد كه بار ديگر با تيم قهر كند. طولي نكشيد اين موضوع به حقيقت پيوست. امير قلعه‌نوعي كه پس از جام جهاني به عنوان سرمربي تيم ملي انتخاب شده بود، براي ديدار به سوريه از وي دعوت به عمل آورد؛ اما اين مهاجم به بهانه مصدوميت از حضور در تيم ملي امتناع كرد. جالب اينجاست كه 72 ساعت قبل از ديدار با سوريه و در حاليكه ادعا مي‌كرد مصدوم است، براي هانوفر به ميدان رفت و موفق به گلزني هم شد؛ اما ظاهرا فقط براي تيم ملي مصدوم است. نكته جالب توجه اينكه در تازه‌ترين فهرست تيم ملي بار ديگر نام هاشميان ديده مي‌شود. اينكه وي براي بازي با كره خود را به ايران برساند يا نه، بستگي به شرايط آن زمان دارد. احتمال اينكه باز هم مصدوم شود (بخوانيد خود را به مصدوميت بزنيد)، زياد است. هاشميان اگر هم به ايران بيايد ديگر تعصب و علاقه لازم را براي تيم ملي ندارد و بهتر است ديگر اسم ايران را نياورد چراكه بازيكني كه سال‌ها تيم ملي كشورش را تحريم كرده، ديگر نمي‌تواند براي مردم ايران ادعاي وطن پرستي كند. در اين ميان البته برخي مسئولان نيز مقصر هستند. همان‌هايي كه مي‌دانستند هاشميان ناز مي‌كند؛ ولي شان خود و ايران را براي حضور يك بازيكن پائين آوردند. آنها با اين كار و به ايران كمك نكردند. خودشان و نام ايران را كوچك كردند. گزارش از محسن اثيمي انتهاي پيام/