آدمي از همان هنگام كه مورد خطاب دور باش «اهبطوا» قرار گرفت و به زمين اين ظلمتسراي ماده و طبيعت، تبعيد شد و از جوار عالم الهي و فجر ازليت به غسق (تاريكي) طبيعت و جوار نفس و دنياي غرايز فرود آمد مژده باز بودن راه به سوي خداوند بدو داده شد.
پس از آن درخت خوردند و شرمگاهشان بر آنها نمودار شد و شروع كردند از برگ درختان بهشت بر خود چشباندن (شرمگاه خود را ميپوشاندند). و آدم پروردگار خويش را نافرماني نمود. پس راه راست را گم كرد.
سپس پروردگارش او را برگزيد و به مهر و بخشايش خويش، بر او بازگشت و توبهاش بپذيرفت و او را راه نمود. گفت: هر دو با هم از آنجا فرو شويد. برخي از شما (آدميان) دشمن برخي خواهيد بود. پس اگر از سوي من شما را رهنموني (كتاب و پيامبر) آمده هر كه از رهنموني من پيروي كند،نه گمراه شود و نه به رنج افتد.
آدمي اگر چه بر اثر گمراهي و اغفال شيطان، از زيستن در فضاي نور محروم شده و به حضور در فضاي ظلمت طبيعت، ناگزير گشته است، ليكن هيچگاه همه راههاي به سوي خداوند به رويش بسته نشده است. بلكه خداي تعالي،علاوه بر ميثاقي كه در «الست» با او بسته است با فرو فرستادن پيامبران و اولياي خود، دست مهر و بخشايش خويش را به سوي بندگانش دراز كرده و زمينه صعود و عروج دوباره او را به جوار عالم الهي فراهم آورده است. شيطان در مقام تهديد خداوند،به گمان خود همه راههاي به سوي خداوند را بسته و آدمي را در محاصره اغفال خود قرار داده است، آنجا كه ميگويد: پس به سبب آنكه مرا به هلاكت افكندي، هر آينه آنان را در راه راست تو «به كمين» مينشينم. آنگاه بديشان از پيش روي و از پشت سر و از راست و چپشان درآيم. و چنان كنم كه بيشترشان را سپاسگزار نعمت خود نيابي.
نكته قابل تامل و دل انگيزي كه در گفتوگوي تهديدآميز شيطان با خداوند بدان اشارت رفته است. اين است كه در سخن شيطان و از فراز سرشان آسمان و از زير پايشان زمين نيامده است. چرا كه اگر از زير پاي آدميان درآيد، پايمال آنان خواهد شد و دليل چيرگي شان بر او خواهد بود و فراز سر كه مقصود آسمان است حكايت شفقت و بخشايش الهي درباره آنهاست. از اين رو آدمي در هر مرحلهاي از سقوط و هبوط كه باشد هيچ گاه نبايد از رحمت بيكران خداوند و باز بودن راه بازگشت به جوار عالم الهي و صعود به بالاترين مرتبه بندگي و قرب خداوند،نااميد گردد. علي (ع) در اين باره فرمود: سپس خداي سبحان در توبه را به روي او گشاد و كلمه رحمت بر زبان او نهاد و بدو وعده بازگشت به جنت داد.
جالب اينكه اين راه بسيار نزديك است همچنان كه در پارهاي از آيات قرآن كريم كه در پيش آورديم بدانها اشاره شده است: و همانا ما آدمي را آفريدهايم و آنچه نفس او را وسوسه ميكند ميدانيم و ما به او از رگ گردن بدو نزديكتريم.
ما به او از شما نزديكتريم. ولي شما نميبينيند.
و بدانيد كه خدا ميان آدمي و دل او حايل ميشود و بدانيت كه به سوي او برانگيخته ميشويد.
و او هر جا كه باشيد، با شماست.
امام سجاد (ع) در مناجات با خداوند به اين نزديكي اشاره دارد: و ميدانم كه كوچ كننده به سوي تو راهش نزديك است.
و هيچ گونه مانع و حاجبي بين انسان و خدا نيست. همچنان كه خود فرمود:من نزديكم.
و ميدانم كه از آفريدههايت پوشيده نيستي، جز آنكه اعمال و رفتارشان پوشش ميان تو و آنهاست.
به راستي كه از جانب خداوند هيچ گونه حجاب و پوششي نيست و هر چه هست از جانب بندگان است.
و راهي است بسيار هموار كه رفتن به كوي دوست در هر حال و هر زمان مقدور است.
بار خدايا! به راستي كه راههاي دستيابي به هر مقصود از درگاه تو هموار و روشن است و چشمههاي اميد از تو سرشار.
منبع : كتاب «اسرار خاموشان؛ شرح صحيفه سجاديه»
انتهاي پيام/ش
نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط خبرگزاری فارس در وب سایت منتشر خواهد
شد
پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد
لطفا پیام خود را وارد نمایید.
پیام شما با موفقیت ثبت گردید.
لطفا کد اعتبارسنجی را صحیح وارد نمایید.
مشکلی پیش آمده است. لطفا دوباره تلاش نمایید.
پر بازدید ها
پر بحث ترین ها
بیشترین اشتراک
تازه های کتاب