پنج‌شنبه‌های شهدایی| شهیدی که در نبرد چزابه تا آخرین نفس ایستاد

به گزارش خبرگزاری فارس از کوار، روزها در اندیشه آن بودم که زندگینامه اش را به رشته تحریر در آورم. وقتی راجع به سبک زندگی‌اش مطالعه کردم، زیستنش این اندیشه را در من بارور کرد و قلمم را به تکاپو واداشت.

دانش آموزی که به ورزش کونگ فو عشق می ورزید و آرزویش این بود که روزی به کشور چین برود و آن جا کونگ فو را به صورت حرفه ای دنبال کند.

قهرمان این هفته پنج‌شنبه‌های شهدایی ما ، شهید احمد جان لطفیان از شهدای شهرستان کوار است.

او در سال۱۳۴۱ در بخش اکبرآباد از توابع شهرستان کوار دیده به جهان گشود و در دامان پر مهر پدر و مادری زحمتکش رشد و نمو یافت. او پسری زرنگ و پویا و ضمن درس خواندن در کار کشاورزی و مرغداری یار و مددکار خانواده اش بود.

شهید احمدجان لطفیان فردی معتقد از لحاظ مذهبی بود و به ادای فرایض اهتمام داشت. در اقامه نماز اول وقت کوشا بود و به روزه گرفتن علاقه خاصی نشان می داد.

عشق به سردار بی سر عاشورا او را به هیئت و  مراسم عزاداری و نوحه خوانی می کشاند. گاه بی گاه ذکر مصیبت می کرد و نوحه می خواند.

اعتقادات مذهبی اش باعث شد قبل از شکل گیری انقلاب اسلامی ، امام خمینی را بشناسد و گوش به فرمانش باشد.

او دانش آموز سال دوم دبیرستان بود که برای خدمت سربازی عازم پادگان جهرم شد. دوران سربازی شهید لطفیان همزمان با جنگ تحمیلی عراق علیه ایران بود.

در همین روزها یکی از دوستان صمیمی او به نام بهبود یاری به جبهه اعزام شد . شهادت بهبود یاری در خرمشهر و اولین روزهای آذرماه سال۶۰ ، تاثیر عجیبی بر احمد جان گذاشت و این اثرگذاری در روز تشییع شهید یاری در چهره ی او مشهود بود.

او پس از مراسم گفت "من باید راه دوستم را ادامه دهم" . شهید لطفیان کنار قبر شهید یاری سه سنگ روی هم چید و محل قبر خود را مشخص  کرد.

دیگر سر از پا نمی شناخت و شور رفتن به جبهه او را از پادگان به سنگرهای نبرد کشاند و پس از ۲۱ روز حضور در میدان جنگ، به تنگه چزابه اعزام شد.

برادر شهید احمد جان لطفیان، در گفتگو با خبرنگار فارس، حکایت نبرد برادر خود در تنگه چزابه را این گونه روایت می کند: در بهمن ماه سال۶۰ ، یک درگیری بین نیروهای ایرانی و عراقی در تنگه چزابه رخ داد. در این نبرد نیروهائی از کشور اردن نیز به کمک عراقی ها آمده بودند.

وی ادامه داد: یکی از دوستان برادرم تعریف می کرد شهید لطفیان آن قدر دلیر و بی باک بود که به ما که در حال عقب نشینی بودیم گفت شما می روید ولی من می ایستم و می جنگم تا شهید شوم. او ماند و استقامت کرد تا اینکه تیرهای اسلحه اش تمام شد.

لطفیان گفت: سپس کار به جنگ تن به تن کشید و دشمن سرنیزه ای به سمت صورتش پرتاب کرد و صورتش را شکافت. او تا آخرین نفس در مقابل دشمن ایستادگی کرد تا اینکه گلوله های خصم قلب پرخروشش را در بیست و یکم بهمن‌ماه سال۶۰ از تپش واداشت.

برادر شهید گفت: برادرم شهید احمد جان لطفیان قبل از شهادتش، نامه ای برای من نوشته بود و در آن محل دفن را قید کرده بود. ما نیز به وصیت خودش پیکر او را در کنار دوست شهیدش بهبود یاری به خاک سپردیم.

برادر شهید اظهار داشت: من قبل از شهید احمد جان، به جبهه رفته بودم و او پس ازمن عازم جبهه شد، یکی از برادران دیگر ما به نام محمد جان لطفیان نیز در همین ایام در سنگر نبرد حاضر شد و از ناحیه ی پا مجروح گشت و اکنون جانباز۶۰٪ دفاع مقدس است.

وی افزود : سپاه پاسداران کوار به ما خبر شهادت برادرم را اطلاع داد و پدر و مادرم سجده شکر به جا آوردند و گفتند که خداوند به ما هفت پسر هدیه داد و از اینکه یکی از آنها در راه خودش به شهادت رسید ، شکرگزار درگاه اوییم‌.

لطفیان بیان کرد: خواهران ما نیز در شهادت برادرمان راضی به رضای پروردگار بودند و از مسیری که او برای زندگی انتخاب کرده بود و تقدیم جانش در آستان معشوق ابراز خرسندی می کردند.

در فرازی از وصیت نامه شهید والامقام احمد جان لطفیان می خوانیم:

شما را به مهدی فاطمه قسم می دهم که در شهادت من لباس سیاه نپوشید تا خدا از شما راضی شود.

از دوستانم می خواهم راه من و سایر شهدا را ادامه دهند ، همانطور که من راه شهید یاری را ادامه دادم. از مردم اکبرآباد می خواهم در مدارس و مساجد، کتابخانه برپا کنند تا جوانان از آن استفاده نمایند.

اگر جنازه من تکه تکه شده و یا مفقود شدم ، ناراحت نباشید. چون من خودم از خدا خواستم که در راه او تکه تکه شوم و اگر جنازه من پیدا نشد ، به قول شهید کافی آخرت حتما پیدا می شود.

پایان پیام/ س