محدثی: بُعد حماسی و عزت‌مندانه اهل‌‎بیت(ع) در کتاب مغفول است/ صرافان: در چاپ کتاب قدری تعجیل شده است

خبرگزاری فارس – گروه ادبیات انقلاب اسلامی؛ بیست و نهمین عصرانه ادبی فارس با حضور جمعی از چهره‌های فرهنگی و ادبی و علاقه‌مندان، میزبان حسین صیامی و نقد و بررسی کتاب جدید او «10 / 1 / 61» بود.

غلامرضا آقاسی، فرزند مرحوم محمدرضا آقاسی که از دوستان حسین صیامی محسوب می شود در ابتدای این جلسه با بیان اینکه حسین در شعر به هر جایی رسیده از صدق نیت و صداقتش بوده است، گفت: امیدوارم از این به بعد هم این راه را ادامه دهد و تا نفس دارد برای اهل بیت(ع) بنویسد و شعر بگوید. البته اگر قدری از فضای شعر هیات دور شود به نظرم کارهای بهتری هم ارائه خواهد داد. برایش آرزوی موفقیت می‌کنم.

محدثی خراسانی: بزرگ‌ترین افتخار شاعران توانمند ما بعد از انقلاب، آیینی سرودن‌شان بود

در ادامه مراسم، مصطفی محدثی خراسانی شاعر معاصر پشت تریبون رفت. وی در ابتدای سخنانش به ارادت خود به محمدرضا آقاسی اشاره کرد و گفت: از سال‌ها قبل با ایشان آشنا بودم و بارها هم در مشهد افتخار میزبانی‌اش را داشتم. اگر کسی آقاسی را به خراسان دعوت می کرد و نمی‌گفت با من هماهنگ کرده است، به خراسان نمی‌آمد. یک بار در سال 71 مراسمی در سازمان تبلیغات اسلامی خراسان گرفتیم که ایشان هم حضور داشتند. ظرفیت سالن 600 نفر بود. کل سالن و حتی ساختمان پر شد به گونه ای که مسئول تاسیسات ساختمان با آتش نشانی تماس گرفت و از آنها برای جلوگیری از ریزش ساختمان کمک خواست.

محدثی در ادامه با اشاره به خط‌کشی میان شاعران در قبل از انقلاب گفت: تصور نادرستی وجود داشت که شعر مذهبی گفتن، کار طیف خاصی از شاعران است که ما آنها را به نام مداحان یا مرثیه سرایان می‌شناسیم. این اعتقاد وجود داشات که شاعران رسمی زبان و ادبیات فارسی به این حوزه ورود پیدا نمی‌کنند. هرچند کسانی مانند مرحوم صفارزاده یا استاد موسوی گرمارودی هم در آن زمان این پندار غلط را شکستند. با این حال این مشکل وجود داشت که طیفی از شاعران که با مردم ارتباط داشتند از نظر شعری کم می‎آوردند و طیف دیگری هم که با زبان سخت و پخته شعر می‎سرودند، نمی‌توانست با توده‌های مردم ارتباط برقرار کند.

محدثی خراسانی در ادامه با اشاره به اینکه بعد از انقلاب این مرزبندی درهم شکست، افزود: بعد از انقلاب افتخار توانمندترین شاعران ما این بود که شاعر آیینی هستند ولی کماکان آن مشکل سابق وجود داشت که اشعار این دسته از شاعران با توده‌ها ارتباط برقرار نمی‌کرد. اکثر شاعران آیینی هم بین این دو قطب در نوسان هستند.

کاش صیامی بهترین اشعارش را برای کتاب جمع‌آوری می‌کرد

سردبیر اسبق مجله شعر حوزه هنری در ادامه به نقد برخی اشعار کتاب پرداخت و گفت: آقای صیامی تاکید کرده که تلاش نداشته تا لزوما بهترین آثار خود را برای این کتاب جمع‌آوری کند با این حال به نظرم بهتر بود که این کار می‌کرد. تا زمانی که شعر شفاهی باشد اشکالی هم ندارد که شاعر آنچه را که بر دل و ذهنش جاری شده بر زبان بیاورد اما وقتی که قرار این آثار در قالب کتاب چاپ شود، دیگر این بحث مطرح نیست چرا که کتاب تبدیل به سند می شود. برای همین کاش صیامی بهترین اشعارش را برای چاپ کتاب انتخاب می‌کرد.

از بعد حماسی و عزت‌مندانه اهل‌بیت(ع) غفلت شده است

محدثی ادامه داد: کتاب به لحاظ بار عاطفی نسبت به اهل بیت(ع) کم ندارد. در برخی اشعار، هیچ نشانه شعری و اصول ادبی دیده نمی‌شود ولی صمیمیت و احساس زلال گوینده در ابیات آن موج می‌زند. همه اینها ارزشمند است. با این حال نباید از این مساله مغفول شد در شعر هیات هم بُعد حماسی و عزت‌مندانه وجود دارد و هم بعد روضه و ذکر مصیبت با این حال به نظرم در اشعار صیامی، ذکر مصیبت غلبه دارد و تا حدی از بعد حماسی و عزت‌مندانه اهل بیت(ع) غفلت شده است. گاه چنان حزن و اندوه بر شاعر غلبه کرده که ساحت سخن رعایت نشده است.

نمی‌دانم چرا برای بزرگ نشان دادن ائمه(ع)، انبیا(ع) را کوچک می‌کنیم!

محدثی، بازی‌های زبانی را از دیگر نقدهای وارد بر کتاب اعلام کرد و گفت: نکته دیگری که در اشعار آقای صیامی دیده می‌شود این است که شاعر در بعضی موارد فریب مضمون را خورده و وارد بازی‌های زبانی شده است. لحن در بعضی موارد سبک است و در شأن مضمون نیست. با این حال سروده هایی هم در کتاب وجود دارد که شامل ابیات درخشانی است. بحث دیگری که در این کتاب هم وجود دارد اینکه من نمی‌دانم چرا برای اثبات و نشان دادن بزرگی ائمه(ع) دائم انبیا را کوچک نشان می‌دهیم. این دو در تضاد با یکدیگر نیبستند. این ایراد در بعضی قسمت‌های این کتاب دیده می‌شود.

محدثی در پایان سخنان خود، حسین صیامی را از آن دسته شاعرانی توصیف کرد که در آینده می‌تواند اشعاری بگوید که هم مورد پسند خواص باشد و هم فهم عوام را در پی داشته باشد.

صرفان: صیامی باید قدری از فضای شعر هیات فاصله بگیرد

قاصم صرافان، شاعر هم از دیگر افرادی بود که به بیان دیدگاه‌های خود در خصوص صیامی و کتاب او پرداخت. صرافان با انتقاد از نحوه طراحی جلد و تعجیل در انتشار کتاب گفت: به نظرم در چاپ و  انتشار کتاب قدری تعجیل شده است. از اسم و طرح جلد گرفته تا شماره صفحه و سایر قسمت‌ها نوعی عدم مشورت و عدم پختگی در آن دیده می‌شود. به نظرم خود صیامی هم این مساله را قبول دارد. شاید خوب بود قبل از چاپ کتاب، طرح آن را را به بعضی دوستان ارائه و از نظرات و راهنمایی‌های آنها استفاده می‌کرد. مثلا در خصوص اسم کتاب همنی اول به نظر می‌آید اگر «10 / 1» بود هم جذاب‌تر می‌شد و هم غافل‌گیری داشت.

صرافان در ادامه با نقد مضمونی به اشعار صیامی گفت: شاعر در این کتاب بیشتر به وجه روضه شعر هیات نزدیک شده است. هر چند در بعضی اشعاری که مربوط به حضرت امیر(ع) است،به  برخی وجوه حماسی هم اشاره می‌شود.

وی زبان اشعار را پخته و غیرساختارمند توصیف کرد و افزود: شاید این قضیه به این مساله بازگردد که شاعر در ابتدای مسیر شاعری خودش است و هنوز از خودش توقع زیادی ندارد. این اتفاقات در مورد اولین کتاب من هم مشهود بود.

صارفان در پایان اظهارات خود به صیامی توصیه کرد قدری از فضای مرسومی که هیات پیش راه شاعری او می‌گذارد فاصله بگیرد و توقع از خودش را بالاتر برده و دست به عصا و محتاط‌تر حرکت کند.

صیامی: اشعارم را چاپ کردم تا نواقصش بر خودم معلوم شود

حسین صیامی نیز آخرین نفری بود که در این مراسم پشت تریبون رفت. وی با بیان اینکه این کتاب گزیده‌ای از شش سال کار آیینی اوست، گفت: سعی کردم قالب‌های مختلفی که آزموده‌ام را در کتاب بیاورم.

صیامی «10 / 1 / 61» را دارای نقص‌های زیادی دانست و افزود: یکی از علل چاپ کتاب این بود که بشود بیشتر در مورد اشعار صحبت کرد تا بتوانم عیوب و ایرادهای آنها را بدانم و نواقصم را برطرف کنم. با این حال سال 93 برای من اتفاقات جدیدی افتاده که قدری از محتوای این کتاب فاصله گرفتم. در این سال وارد فضای ترانه سرایی هم شدم. با احتیاط تر  و دست به عصا در حوزه شعر آیینی حرکت کردم. امیدوارم بتوانم در آینده اشعار بهتری عرضه کنم.

در پایان این مراسم، حضار از صیامی تقدیر کردند.

انتهای پیام/