شرمساری پنهان آمریکایی های طبقه متوسط

از سال 2013 هیئت مدیره بانک مرکزی مطالعه ای را « با هدف زیرنظر گرفتن وضعیت مالی و اقتصادی مصرف کنندگان آمریکایی» به اجرا گذاشته است. صراحتا بگویم که اکثر اطلاعات آخرین مطالعه انجام شده چندان تکان دهنده نیست: 9 درصد از کارگران پاره وقت ترجیح می دهند با همین دستمزد فعلی شان، ساعات بیشتری را کار کنند؛ 29 درصد آمریکاییان انتظار دارند در سال آینده دستمزدی بالاتر دریافت کنند؛43 درصد صاحبان خانه ای که دست کم یک سال است صاحب خانه شده اند معتقدند که ارزش ملک آنها افزایش یافته است. اما  پاسخ یک سئوال حیرت انگیز است. بانک مرکزی از پاسخگویان پرسیده است چگونه آنها از پس یک هزینه اضطراری 400 دلاری بر می آیند. پاسخ ها: 47 درصد گفته اند که با وام گرفتن یا فروش چیزی هزینه اضافی ایجاد شده در زندگی شان را ترمیم می کنند یا اصولا قادر به پوشش دادن این 400 دلار نمی شوند. چهارصد دلار! آیا کسی این موضوع را می دانست؟

راستش را بخواهید من می دانم. چرا که خودم هم جزو این 47 درصد هستم.

می دانم که اجبار برای سروکله زدن با وام دهندگان برای گرفتن مهلتی دیگر به مدت یک هفته چه حسی دارد. می دانم زیرپا گذاشتن غرورم و دم به دم به ستوه آوردن این و آن برای قرض گرفتن مبلغی از آنها که بتوانم قرض دیگران را بپردازم چه احساسی دارد. می دانم پیش خور کردن درآمدم و برداشت پول از سوی اعتبار دهندگان از حساب بانکی ام چه احساسی دارد. می دانم مجبور شدن به سرکردن با آخرین 5 دلاری ام – به معنای واقعی- در حالی که در انتظار موعد دریافت حقوقم هستم چه حسی دارد. می دانم که روزها و روزها سرکردن با غذاهای تخم مرغی چه حس و حالی دارد. می دانم سرزدن به صندوق پستی چه هول و هراسی دارد، به این دلیل که همیشه در آنجا صورتحساب های جدیدی را پیدا می کنی که مجبور به پرداختشان هستی، اما ندرتا شاهد چکی هستی که بتوانی آن صورتحساب ها را با آن بپردازی. می دانم مجبور شدن به اینکه به دخترم بگویم نمی دانم می توانم هزینه عروسی اش را پرداخت کنم یا نه و همه چیز بستگی به این دارد که آیا اتفاق خوبی می افتد یا نه، چه حس و حالی دارد. و می دانم که اجبار برای قرض کردن از دختران بزرگم به این دلیل که روغن خوراکی خانه من و همسرم ته کشیده چه حسی دارد.

شما با نگاه کردن به من متوجه هیچ کدام از این چیزها نمی شوید. دوست دارم فکر کنم که سر و وضعم شبیه کسانی است که دستشان به دهانشان می رسد. از نگاه کردن به رزومه کاری ام هم این را متوجه نخواهید شد. من به عنوان یک نویسنده شغل به کفایت خوبی دارم با پنج کتاب، صدها مقاله منتشر شده، تعدادی جایزه و بورس تحصیلی و یک شهرت کوچک (بسیار کوچک) اما آبرومندانه. شما حتی با نگاه کردن به کارکرد مالیاتی ام این را نمی فهمید. من به هیچ وجه به جایگاه ثروتمند بودن نزدیک نیستم، اما نوعا یک در آمد طبقه متوسط – و حتی مواقعی متوسط رو به بالا- دارم که تمام چیزی است که یک نویسنده می تواند انتظار داشته باشد، حتی نویسنده ای که سخنرانی می کند، درس می دهد و متن های تلویزیونی می نویسد، کاری که خود من هم می کنم. بی شک شما با حرف زدن با من هم متوجه این موضوع نخواهید شد، چون آخرین کاری که – تا به حال- انجام داده ام اعتراف به عدم امنیت مالی ام یا آنطور که من فکر می کنم، «عدم کفایت مالی» است، چرا که به اعتقاد من بسیاری از مشخصه های عدم کفایت جنسی را دارد، حداقل از نظر ضرورت همراه با استیصال این دو برای پوشاندن آن و وانمود کردن به اینکه همه چیز رو به راه است. در حقیقت این عدم کفایت می تواند از عدم کفایت جنسی هم خجالت آورتر و ناراحت کننده تر باشد. برد کلونتز روانشناس مالی که در دانشگاه کریگتون در اوماهای نبراسکا تدریس می کند و با افراد دارای مشکلات مالی سرو کار دارد می گوید: «احتمال اینکه شما از یک نفر بشنوید داروی وایاگرا مصرف می کند از اینکه بگوید مشکلاتی با کارت اعتباری اش دارد خیلی بیشتر است. بسیار بیشتر است.» آمریکا آنطور که دونالد ترامپ به ما یادآوری کرده، کشور برندگان و بازندگان است، کشور اقویا و ضعفا. اقرار به داشتن گرفتاری های مالی یک منبع شرمساری است، یک تحقیر هر روزه؛ حتی یک شکل از خودکشی اجتماعی. سکوت تنها راه محافظت دربرابر آن است.

بنابراین من هیچ گاه درباره مشکلات مالی ام با کسی، حتی با نزدیک ترین دوستانم حرفی نمی زدم، تا وقتی که متوجه شدم اتفاقی که دارد بر سر من می آید بر سر میلیون ها آمریکایی دیگر هم می آید و تنها مختص فقیرترین های ما نیست که بر اساس تعاریف موجود، برای تامین نیازهایشان با مشکل مواجه اند. بر اساس مطالعه بانک مرکزی و دیگر مطالعات انجام شده، این اتفاقی بوده که برای صاحبان مشاغل حرفه ای طبقه متوسط و حتی کسانی که در طبقه بالاتر قرار دارند افتاده است. اتفاقی که برای افراد در آستانه بازنشستگی و در آستانه اشتغال افتاده است. برای فارغ التحصیلان کالج ها و ترک تحصیل کردگان از دبیرستان افتاده. اتفاقی که در سراسر کشور رخ داده، از جمله در مکان هایی که کمتر از همه انتظار مشاهده چنین مشکلاتی را در آنها دارید. می دانستم که من 400 دلار پول اضافی برای گذراندن یک شرایط اضطراری ندارم. چیزی که نمی توانستم تصور کنم این بود که بسیاری از آمریکایی های دیگر نیز چنین پولی را در دسترس ندارند . برایان دوست من که قصاب محل است،  یکی از تنها مردانی است که می شناسم و می بینم در حضور دیگران از تنگناهای مالی شان حرف می زنند. او یک بار به من گفت: «اگر یک نفر بگوید که وضعش رو به راه است، دارد دروغ می گوید.» شاید این حرف به کلی درست نباشد، اما باز هم از حقیقت خیلی دور نیست.

یکی از دلایلی که من این مسئله را تا همین اواخر نمی دانستم، این بود که اقتصاددانان هم آن را نمی دانستند یا دست کم درباره آن بحث نمی کردند. آنها آمارهای بیکاری و اختلاف درآمدها و اطلاعات روی شبکه را دارند، اما هیچ یک اینها به درستی نشان دهنده اتفاقی نیست که در خانواده هایی جریان دارد که می کوشند از این هفته تا هفته دیگر، از این چک حقوق تا چک حقوق بعدی، از این مخارج تا مخارج بعدی امورات خود را به نحوی بگذرانند. دیوید جانسون اقتصاددانی که نابرابری درآمدها و ثروت ها را در دانشگاه میشیگان درس می دهد می گوید: «مردم درباره مقولات سپرده ها و بدهی ها مطالعه کرده اند. اما این مفهوم که مردم قادر به برآورده کردن نیازهایشان نیستند یا این ایده که اگر شوکی به آنها وارد شود پولی برای هزینه کردن برای آن ندارند، قطعا یک حوزه جدید برای تحقیقات است؛ حوزه ای که از دوران رکود بزرگ شاهد نبوده ایم.»

به گفته جانسون اقتصاددانان مدت ها فرضیه بافی می کنند که مردم در طول زندگی شان مصرف خود را تعدیل و سال های بد را با سال های خوب جبران می کنند؛ وام گرفتن بد است، پس انداز کردن خوب است. اما تحقیق اخیر نشان می دهد که وقتی مردم مقداری پول به دست می آورند- یک جایزه، یک پاداش مالیاتی، یک میراث کوچک- در واقع بسیار بیشتر احتمال دارد که آن را خرج کنند تا پس انداز کنند. جانسون می گوید: «می توان چنین گفت که مردم پولی ندارند تا پس انداز کنند.» معلوم می شود که بسیاری از ما در وضعیت وخامت مالی کم و بیش مداومی زندگی می کنیم. پس اگر واقعا می خواهید بدانید چرا امروز چنین نارضایتی اقتصادی عمیقی در آمریکا وجود دارد، حتی زمانی که بسیاری از شاخص ها می گویند که کشور رو به جهت درستی حرکت می کند، از یکی از آن 47 درصد بپرسید. از من بپرسید.

برای بسیاری از ما- ما رنج برندگان خاموش که نمی توانیم درباره  گرفتاری های مالی خود حرفی بزنیم- این زندگی ما و نه تنها حساب های بانکی ماست که در خطر قرار دارد. انجمن روانشناسی آمریکا مطالعه سالانه ای را با تمرکز بر ایالات متحده انجام می دهد. در مطالعه سال 2014 – که در آن 54 درصد آمریکاییان گفته اند فاقد پول کافی برای برآوردن هزینه های ماهانه زندگی شان هستند یا تنها به همین اندازه درآمد دارند- مشخص شده که پول عامل استرس زای شماره یک کشور است. هفتاد و دو درصد بزرگسالان گزارش کرده اند که دست کم در مواقعی از بابت پول تحت استرس قرار دارند و تقریبا یک چهارم این عده استرس «شدید» را گزارش کرده اند. این استرس چون خود شکنندگی مالی در سطوح درآمدی و گروه های سنی مختلف تفاوت دارد. تعجبی ندارد که این استرس ها برای سلامت فردی – که البته ناشی از نداشتن پول کافی است- بد است. سی و دو درصد پاسخگویان این مطالعه گفته اند که نمی توانند از پس هزینه های یک شیوه زندگی سالم برآیند و 21 درصد گفته اند که از نظر مالی چنان تحت فشار قرار دارند که به پزشک مراجعه نکرده اند یا اگر هم این کار را کرده اند، یک سال از آن می گذرد.

اما آسیب پذیری مالی بیشترین اثر را گذشته از سلامت جسمانی، بر احساس جامع تر ما از سلامت بودن دارد. برد کلونز روانشناس مالی می گوید: «ناامنی مالی در افسردگی، اضطراب و فقدان کنترل شخصی که به مشکلات مادی می انجامد نقش دارد.» من هم این را می دانم. پول همانطور که در ترانه سیندی لوپر می گوید، ممکن است همه چیز را تغییر دهد، اما نداشتن پول قطعا همه چیز را خراب می کند. عدم کفایت مالی بستری برای رنج و محنت است. کاری می کند که شب ها خوابتان نبرد و صبح ها دلتان نخواهد از جا برخیزید. وادارتان می کند از جهان کناره گیری کنید. به بهای از دست رفتن احساس خودارزشی و اعتماد به نفس تمام می شود، همسران را مقابل هم و حتی فرزندان را در برابر والدینشان قرار می دهد، هر چند که شکر خدا چنین اتفاقی هیچگاه برای شخص من رخ نداده است. اما برای دیگران اتفاق افتاده و می افتد. من خودم را فردی قوی و انعطاف پذیر می دانم. اما کسانی که چنین نیستند چه؟ ناکامی-که بر اساس تمام معیارهای اقتصادی اکثریتی زیادی از آمریکاییان چنین هستند- درد ملی بزرگ و پنهان ما را شکل می دهد، دردی که عمیق و همیشگی است.

و در حالی که این رنج و محنت بدوا فردی است و عمدتا از دید جامعه عموم پنهان می ماند، شاید کم کم شروع به تقلیل دادن روحیه ملی ما نیز کرده باشد. مردم می خواهند احساس کنند، نیاز دارند که احساس کنند که در این جهان در حال پیشرفت هستند. این چیزی است که باعث دوام آنها می شود. آنها نیاز دارند احساس کنند که زندگی شان بهبود پیدا خواهد کرد، و حتی بیشتر از این، زندگی فرزندانشان از زندگی خودشان بهتر خواهد بود، درست همانطور که اعتقاد دارند زندگی شان باید از زندگی والدینشان بهتر باشد. اما هرچه می گذرد مردم بیشتر از این احساس فاصله می گیرند. در یک نظر سنجی که نیویورک تایمز در سال 2014 انجام داده مشخص شده که 64 درصد آمریکاییان گفته اند همچنان به رؤیای آمریکایی اعتقاد دارند که پایین ترین رقم در نزدیک به دو دهه گذشته است. گمان دارم احساس اهمیت داشتن ما در مواجهه با مشکلات مادی، نه تنها منبعی برای سرخوردگی بلکه منبعی برای خشمی است که اکنون در حال آلوده کردن سیاست های ملی ماست، خشمی که  متوجه مهاجران غیرقانونی یا تجارت الکترونیک چینی ها یا دقیقا شخص پرزیدنت اوباما شده است، به این خاطر که ما قادر نیستیم یا تمایل نداریم منبع واقعی آن را بر زبان آوریم. همانطور که اقتصاددان دانشگاه هاروراد بنجامین ام. فریدمن در کتاب سال 2005 خود «پیامدهای اخلاقی رشد اقتصادی» می نویسد، «زمانی که تعداد کافی از شهروندان یک جامعه این احساس را از دست می دهند که حرکتی رو به جلو دارند، صرف ثروتمند بودن مانع از پس نشستن آن جامعه به سمت تصلب و عدم بردباری نیست.» به نظر می آید که امروز ما درست در ابتدای همین پس نشستن قرار داریم؛ نقطه ای که در آن، عدم کفایت مالی فعال خود را به شکل انفجار  خشم سیاسی نشان می دهد

بسیاری از آمریکاییان حداقل در ملاء عام، هنوز خوشبین مانده اند. در مطالعه سال 2013 موسسه پیو مشخص شد که 55 درصد از آمریکاییان درست به همان اندازه یا بیشتر از پولی که در ماه کسب می کنند هزینه می کنند. این میزان دقیقا مشابه همان درصدی است که می گویند شرایط مالی مطلوبی دارند و فقط می تواند به این معنا باشد که برخی از آنها وحشت زده تر از آن هستند که بپذیرند چنین وضع مناسبی ندارند. یا شاید از نظر مالی ناآگاه تر از آن هستند که شدت وخامت وضعیت اقتصادی خود را درک کنند. بسیاری از محققانی که من با آنها صحبت کرده ام نیز خوشبین هستند. آناماریا لوسارتی به من گفت: «مردم نبوغ حل کردن خیلی از مشکلات را دارند. فکر می کنم ما نهایتا درک کنیم که وقتی پای پول میان می آید، مغز به شکل طبیعی کار نمی کند.» برد کلونز می گوید باور دارد که آمریکاییان درک می کنند که باید کنترل بیشتری بر زندگی مالی شان پیدا کنند.

اما خوشبینی این واقعیت را نفی نمی کند که دستمزدها کماکان پایین هستند، که نرخ پس اندازهای فردی همچنان پایین است؛ که به نظر می آید هر چه می گذرد حفظ زندگی طبقه متوسط دشوارتر می شود. (در یک مطالعه پیش از دوران رکود که بنیاد مشتری آمریکا و انجمن برنامه ریزی مالی انجام دادند، مشخص شد که 21 درصد آمریکاییان این احساس را داشته اند که «عملی ترین راه» برای اینکه چند صد هزار دلار بیشتر دربیاورند، این است که برنده لاتاری شوند.) من هم سعی می کنم همچنان امیدوار و همچنان واقع نگر باقی بمانم. با این حال دیگر از امید کاری برنمی آید، حتی در کشور  رؤیابافان و سختکوشان و ایده آلیست ها. برای بسیاری از ما که سال هاست رنج و محنت کشیده ایم، احتمال دارد این وضعیت فقط یک دوران موقت دشوار به نظر آید. اما بسیار محتمل تر است که این دوره، کل زندگی ما را دربربگیرد.

نوشته: نیل گابلر[1]

ترجمه: محمود سبزواری

منبع: http://www.theatlantic.com/magazine/archive/2016/05/my-secret-shame/476415/

1- Neal Gabler استاد مدعو نگارش خلاق و برنامه ادبیات در دانشگاه ایالتی نیویورک و نویسنده چند کتاب از جمله زندگینامه ادوارد کندی. 

انتهای متن/