اساس برای طلاب و خانواده‌های آنها اسلام و تقوا باشد

به گزارش خبرگزاری فارس از قم به نقل از مرکز خبر حوزه، آیت‌الله لطف‌الله صافی‌گلپایگانی در دیدار حجت‌الاسلام‌والمسلمین ربانی، رئیس مرکز خدمات حوزه‌های علمیه، با تقدیر و تشکّر از خدمات این مرکز، گفت: خدماتی که شما عزیزان به روحانیون و خانواده‌های آنان ارائه می‌دهید، بسیار ارزشمند است و ان‌شاالله مرضیّ حضرت ولیّ عصر (عج) قرار بگیرد.

این مرجع تقلید در ادامه با تشریح اوضاع معیشتی طلاب و علمای سلف و بیان سختی‌هایی که متحمل شدند، بیان کرد: اصلاً در نظر علمای سلف و بزرگان ما، مسأله توجه به مادیات و رفاه، به این شکل مطرح نبوده است، تربیت اصیل حوزوی این است که اساس برای طلاب و خانواده‌های آنها، مسأله اسلام و زهد و تقوا و همان جهاتی که علمای پیشین بر آن اهتمام داشتند باشد، اگر هم رفاهی وجود نداشت و مشکلات معیشتی به وجود آمد با قناعت، و الگوگیری از علما و فقهاء سلف، بر این مشکلات صبر کنند.

وی در قسمت دیگری از سخنان خود، با بیان خاطراتی از وضعیت زندگانی علمای گذشته و شرایط سخت معیشتی آنها، افزود: علما و بزرگان ما مردمانی بودند که این مسائل، واقعاً در نظرشان مهم نبود، شما حالات زندگی آن بزرگواران را مطالعه کنید، ببینید چگونه با آن شرایط سخت معیشت، کارهای مهم و بزرگی انجام دادند که توانستند عظمت اسلام و دین را حفظ کنند.

این مرجع تقلید ادامه داد: مرحوم میرزای شیرازی با مرحوم جدّ امّی حقیر در اصفهان، هم‌حجره و هم‌درس بودند، والده ما نقل می‌کردند که زمانی بود که زندگی آن دو بزرگوار به سختی می‌گذشت، با هم قرار گذاشتند که بنشینیم و فقه بنویسیم، چراکه نوشتن فقه، اسباب وسعت رزق می‌شود. بعد از گذشت چند روز، دیده بودند، شخص متموّل متدیّنی به آنجا آمده بود و حجره‌ها و امور طلاب را بررسی می‌کرد. وقتی آن آقا به حجره مرحوم میرزا و جدّ امی ما می‌رسد و وضعیت آنها را می‌بیند، از مرحوم میرزا تقاضا می‌کند عبای کهنه و مندرسش را با عبای آن آقا عوض کند که مرحوم میرزا می‌فرمایند که همین عبای ما خوب است اما در آخر با اصرارهای فراوان شخص، آن عبا را به مرحوم میرزا هدیه می‌دهد و بعد، آیت‌الله میرزای شیرازی، آن عبا را می‌فروشند و دو عبا یکی برای خود و یکی برای جد امی ما، تهیه می‌کنند و با بقیه مبلغ، روزهایی از زندگی‌شان را می‌گذرانند.

آیت‌الله صافی‌گلپایگانی ادامه داد: یا مثلاً مرحوم آیت‌الله حجّت زندگی بسیار ساده و زاهدانه‌ای داشتند و با اینکه وجوه زیادی به ایشان می‌رسید حتی وضعیت منزل ایشان مناسب نبود، یادم هست یک طرف دیوار منزل ایشان که خراب شده بود همین طور باقی مانده بود. غرض اینکه بزرگان ما در نهایت قناعت زندگی می‌کردند و به آن افتخار می‌کردند و سختی‌های اقتصادی موجب نمی‌شد که آنها از مواضع دینی که داشتند کوتاه بیایند.

انتهای پیام/ی/