دیروز دو خبر بسیار خوب درباره خرید لایسنس از شل و نیز توسعه حمل و نقل ریلی با ایتالیا منتشر شد. هر دوی این اهداف با فهم دقیق پنجره برجام و اجزای آن همراه است و اگر اشکال ناخوانده ای وجود نداشته باشد، باید به جد از عوامل انعقاد آن، دولتی یا غیر دولتی تقدیر کرد.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اقتصاد مقاومتی، مشکل لایسنس در پتروشیمی ها بر نحوه و قیمت فروش فوق العاده موثر است و تلاش برای حل این مشکل در چارچوب تخفیف های بعد از برجام، از باب تکمیل زنجیره ارزش موجود فوق العاده ارزشمند است. این نوع استفاده از برجام اگر چه منجر به افزایش FDI (سرمایه گذاری مستقیم خارجی) نیست و عدد بزرگی هم ندارد اما واقعا کاراست.
در مقایسه فاینانس حمل و نقل ریلی و هواپیما بدلایل بسیار، حمل و نقل ریلی ارجح است. محدود نشدن شعاع فعالیت در صورت اسنپ بک تحریم ها از مهمترین این موارد است. این به جز ادبیات، موضوع وسیعی است که درباره اولویت حمل و نقل ریلی وجود دارد. البته این دیدگاه هم وجود دارد که ایتالیا در فناوری فوق کشور تراز اولی نیست اما به هر حال چیزی از ارزش این قرارداد از دریچه تحریمی نمی کاهد.
بارها توضیح داده شده است که به دلایل بسیار از جمله بازگشت پذیری تحریم ها علیرغم برجام، رو به گسترش بودن اندازه اس دی ان لیست، محدودیت های انتقال پول، سازوکار خروج 180 روزه سرمایه گذار از ایران، عدم نیاز آمریکا به هر کشور ثالث برای اعتبارسنجی تحریم هایش و ….، سرمایه خارجی یا نخواهد آمد یا به ازای وثیقه‌ی نقدتر از اصل می آید، یا چنان با احتیاط و تکه تکه است که اصل انتفاع آن محل ابهام است.
به عنوان مثال نحوه خرید از ایرباس که قرارداد فاینانس آن در حد اولیات حقوقی هم به نتیجه نرسیده ولی کل پیش پرداخت همه قرارداد در آن پرداخت شده است و در واقع دو سه هواپیما تا اینجا خیلی نقد و خیلی گران خریده شده است، یک نمونه معروف این موضوع است.
بیان صریح مقامات وزارت نفت و مسئولان توتال درباره کاملا اثر پذیر بودن قرارداد از بازگشت تحریم ها هم دلیل پراحتیاط بودن جریان نقدی توتال و علت تقاضای توتال برای وثیقه ای بزرگتر از قرارداد منعقد شده در چار چوب قرارداد فروش سالانه منعقده در بهمن 95 را توضیح می دهد.
در واقع یک دو قطبی مهم وجود دارد. دو قطبی استفاده از «قراردادهای کوچک ولی بسیار کارا» که در زنجیره، ارزشی بیش از این موجود را توسعه می دهد و «قراردادهای بزرگ و پرطمطراق» که شاخص سرمایه گذاری مستقیم خارجی را بالا می برد و دستاورد تبلیغاتی عظیم محسوب می شود. هر دوی این قراردادها در نوع خود لازم هستند اما سوال آن است که تمرکز و اولویت با کدام یک است؟
دولت محترم در این قریب به دو سال به وضوح تمرکز خود را روی بخش دوم گذاشته است. با این حال به نظر می رسد آنچه در عمل باعث تقویت اقتصاد می شود و برای اقتصاد ایران مفید و دارای آورده است، مورد اول یعنی انعقاد قراردادهای کوچک ولی بسیار کارا مشابه دو قرارداد مذکور است.
نویسنده: مجید شاکری
انتهای متن/
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
