خبرگزاری فارس – سعید أسرامنش: او در چنین روزهایی از ماه شوال سال 1348 هجری قمری در کربلا و در خانواده‌ای روحانی دیده به جهان گشود و این روزها سالروز تولد اوست. نامش را سید محمدکاظم گذاردند.
10 ساله بود که مادر و 12 ساله بود که پدرش را از دست داد و گرد یتیمی بر چهره‌اش نشست، در ادامه زندگی و در اثر تلاش و کوشش فراوان توانست راه پدر را ادامه دهد، علوم آل محمد (ص) را فرا گیرد و به تلبس به لباس روحانیت مفتخر شود.
وی پس از سپری کردن دوران تحصیل در حوزه علمیه کربلا، به تدریس در آن حوزه مقدسه روی آورد و در 30 سالگی موسسه "رابطه النشر الاسلامی" را در جوار مضجع نورانی حضرت سید الشهداء (ع) و حضرت قمر بنی هاشم (ع) بنا نهاد، موسسه‌ای که فعالیتش بر مبنای ارتباط با کشورهای اسلامی، مکاتبه با شخصیت‌های سیاسی - مذهبی دنیای اسلام و ارسال کتب و نشریات اسلامی به صورت رایگان برای افراد و مراکز فرهنگی و تبلیغی پایه‌گذاری شده بود.
در این بین، محور اصلی این کوشش، فرستادن کتاب برای برخی کشورهای شمال آفریقا مانند الجزایر، مراکش و تونس بود، زیرا بر اثر بررسی‌های آیت‌الله قزوینی، هزاران سید علوی در این نواحی زندگی می‌کردند که در اثر تبلیغات مسموم در ادوار تاریخی و سمپاشی دشمنان اسلام و دوری از مراکز تبلیغی شیعیان، ناآگاهانه درباره خاندان اهل بیت (ع) اعتقادات سستی داشتند.
چندی بعد و با قدرت گرفتن رژیم بعث در عراق، وی به مبارزه با رژیم بعث و حاکمان مستبدّ روی آورد که ثمره آن، تحت تعقیب قرار گرفتن، بازداشت و شکنجه بود. رژیم بعث همچنین از ادامه فعالیت موسسه رابطه النشر الاسلامی جلوگیری و ساختمان موسسه را مصادره کرد و از این رو، دو شعبه از این موسسه در بیروت و کویت راه اندازی شد تا فعالیت‌های تبلیغی و دینی ادامه داشته باشد.
مبارزات ادامه یافت و آیت‌الله سید محمدکاظم قزوینی توسط رژیم بعث به اعدام محکوم شد. این امر سبب شد تا وی زندگی مخفیانه‌ای را در پیش گیرد و پس از چندی، با کوشش جمعی از مومنان، به سختی از عراق خارج شود.
وی پس از آن به کویت رفت و سپس راه لبنان و ایران را در پیش گرفت و در قم سکونت گُزید.
اکنون نوبت آن بود تا به همت وی، موسسه نشر علوم امام صادق (ع) با هدف انجام پژوهش‌های گسترده در زمینه تاریخ و سیره اهل بیت (ع) در قم راه اندازی شود، فعالیتی که در زمان حیات این عالم ربانی و با همت او و جمعی از فضلا و نویسندگان حوزه علمیه قم، به تألیف موسوعه الامام الصادق (ع) در 30 جلد انجامید.
همانگونه که بیان شد، بخش مهمی از زندگی آیت‌الله قزوینی، تمرکز بر تبلیغ به‌ویژه در کشورهای مختلف جهان بود. در این میان، وی از تبلیغ حضوری و چهره به چهره هم ابایی نداشت و آنجا که لازم می‌دید، عملا وارد کار می‌شد و به وظیفه عمل می‌کرد.
در آن سال‌ها، وی به این نکته پی برده بود که در کشور مراکش اگرچه اکثریتی از برادران اهل سنت زندگی می‌کنند، اما گروهی از سادات علوی هم در این کشور حضور دارند که تحت تأثیر تبلیغات منفی به دیده نفرت به مبانی و اصول تشیع نگاه می‌کنند و به استناد خبری جعلی مبنی بر اینکه کِشتی حضرت نوح (ع) در روز عاشورا بر ساحل نشست و آرام گرفت و همچنین توبه حضرت آدم (ع) و حضرت حوا (س) در چنین روزی پذیرفته شد، به جای مراسم سوگواری برای حضرت اباعبداللّه الحسین (ع) در ایام محرم، مجالس جشن و سرور برپا و شیرینی و شربت توزیع می‌کنند و این ایام را جزء مقدس‌ترین ایام برای شادی می‌پندارند!
اینچنین بود که آیت‌اللّه قزوینی وقتی از برپایی چنین مراسمی آگاه شد، شخصا راه شمال آفریقا را در پیش گرفت و به مراکش سفر کرد تا ضمن دیدار با دانشمندان علوم دینی و متفکران و اندیشمندان شهرهای گوناگون این کشور و برپایی نشست‌های علمی و پژوهشی، این ضایعه را مورد بررسی و موشکافی قرار دهد. او سپس خواستار ریشه کنی چنین رسم مذمومی شد، تلاشی که سرانجام پس از چهار ماه کوشش علمی، تبلیغات اصولی و تألیف و انتشار کتابی درباره عاشورا، سبب شد تا مجالس جشن و پایکوبی در مراکش و در ایام محرم، تبدیل به مجلس سوگواری و ماتم سرایی شود و سنت پوسیده‌ای که برخی معاندان فرهنگ راستین اهل بیت (ع)، موسس آن بودند، به طور کلی در مراکش از بین برود.
وی در راه تبلیغ تشیع و اسلام، به کشورهای دیگر هم سفر کرد که سفر به استرالیا و تأسیس "الجمعیه الاسلامیه الجعفریه"، یکی دیگر از تلاش‌های وی در ادامه این راه است.
آیت‌الله سید محمدکاظم قزوینی در سالهای پایانی عمر خود از سرطان حنجره رنج می‌برد و با این حال، منبر و محرابش در حسینیه ای واقع در گذرخان قم، همیشه دائر بود و با کلام صمیمانه‌اش، دیگران را سیراب می‌ساخت.
وی سرانجام در ماه جمادی الثانی سال 1415 هجری قمری و در حالی که 67 سالگی را پشت سر گذاشته بود، در بیمارستان آیت الله گلپایگانی قم جان به جان آفرین تسلیم کرد تا در نزدیک همان منبر و محراب حسینیه، در مقبره‌ای و به همراه یکی از کتاب‌هایش یعنی "فاطمه الزهراء (س) مِنَ المَهدِ اِلَی اللَّحَد" به خاک سپرده شود.
از این عالم ربانی تألیفات زیادی بر جای مانده است که بسیاری از آنها، درباره زندگی و سیره اهل بیت (ع) است که از آن جمله می‌توان از "الامام علی (ع) مِنَ المَهدِ اِلَی اللَّحَد"، "فاطمه الزهراء (س) من المهد الی اللحد"؛ "الامام الجواد (ع) من المهد الی اللحد"، "الامام الهادی (ع) من المهد الی اللحد"، "الامام العسکری (ع) من المهد الی اللحد" و "الامام المهدی (عج) من المهد الی الظهور" نام برد.
17 سال بعد بود که طرح توسعه حرم مطهر حضرت فاطمه معصومه (س) شدت گرفت و از آنجا که حسینیه مزبور در این طرح جای گرفته بود، تصمیم بر این گرفته شد که پیکر مطهر این عالم ربانی، به کربلا منتقل شود و این در حالی بود که دست اندرکاران امر با پیکر سالم و کتاب سالم وی – که روی سینه اش جای داشت - رو به رو شدند.
لازم به ذکر است که آن حسینیه، هم اکنون به عنوان بخشی از شبستان جدید فاطمی و کتابخانه آستانه مقدس حضرت کریمه اهل بیت (س)، پذیرای خیل عاشقان به خاندان عصمت و طهارت (ع) است.
انتهای پیام/ک
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
