آیت‌الله عبودیت از هوای نفس رسته بود/ او به معنای واقعی یک عبد بود

حسین مطیع امروز در گفت‌وگو با خبرنگار فارس در اصفهان درباره شخصیت آیت‌‌الله عبودیت اظهار کرد: ایشان به تعبیری پدر دوم ما به حساب می‌آمدند، اگرچه شوهر خاله بنده بودند، اما در خانه ایشان بزرگ شدیم و تحت تربیت و هدایت‌های معنوی ایشان رشد کردیم و بسیار به ایشان مدیون و بدهکاریم، آیت‌الله عبودیت استاد اخلاق و اسوه‌ای برای ما در زندگی بودند.

وی با اشاره به اینکه آیت‌الله عبودیت 90 سال از خدا عمر گرفتند، افزود: بزرگ‌رین ویژگی ایشان در اسمشان خلاصه شده است، یعنی بندگی و عبودیت پروردگار؛ به تعبیر فیلسوفان عبودیت یعنی سلب آزادانه آزادی، انسانی که با اختیار خود آزادی‌هایش را سلب می‌کند و در اختیار خدا قرار می‌دهد؛ آیت‌الله عبودیت شخصیتی بود که به بندگی خدا رسیده بود و انسانی بود که هوای نفس نداشت.

استاد دانشگاه صنعتی اصفهان تصریح کرد: ممکن بود آیت‌الله عبودیت گاهی عصبانی شود، اما در آن هنگام هم برای هوای نفس نبود و تنها رضای خدا مدنظرش بود، ایشان به معنای دقیق کلمه از هوای نفس رسته بود و به عبودیت رسیده بود.

مطیع یادآور شد: مهربانی، عطوفت، محبت به کودکان از دیگر صفات ایشان بود، اما صفت اصلی ایشان همین بود که هوای نفس خود را کنار گذاشته بود و از آن عبور کرده بود، این ویژگی را بزرگانی چون آیت‌الله سید حسین حسینی تهرانی سال‌ها پیش که به اصفهان آمدند در جمعی از علما گفتند می‌خواهم پشت سر آیت‌الله عبودیت نماز بخوانم، وقتی علت را پرسیده بودند فرمودند چرا که او از هوای نفسش عبور کرده و رسته شده است.

وی اضافه کرد: این اواخر آیت‌الله از خدا می‌خواستند که زودتر بروند و از اطراف می‌خواستند که با چهره زیبا ملک مقرب خداوند را ببینند، هم از آن جهت که دو سال اخیر به سبب بیماری به ایشان سخت گذشته بود و هم به سبب اینکه هیچ تعلقی به دنیا نداشتند و از مادیات رها شده بودند، چنین دعایی می‌کردند، در جمع خانوادگی‌مان یک بار مطرح شد که چه کسی از مرگ نمی‌‌ترسد و حاضر است هم‌اکنون بمیرد، تنها ایشان بود که اعلام آمادگی کرد و گفت: هیچ تعلقی ندارم و هم‌اینک برای مردن آماده‌ام.

شاگرد آیت‌الله عبودیت با اشاره به اینکه رفتار و اخلاق ایشان همگی بوی رهایی گرفته بود، تأکید کرد: عبودیتی که ایشان به آن رسیده بود، همان راهی است که ائمه اطهار هم به ما نشان داده‌اند، خانواده دوستی و توجه‌شان به کودکان زبانزد بود، بچه‌های فامیل را بسیار دوست داشتند، در بحث‌های سلیقگی داخل خانه حرف خانمشان حاکم بود، نه از آن جهت که مادرسالاری باشد بلکه آیت‌الله عبودیت اهل پدرسالاری نبودند.

انتهای پیام/ذ