دست و دل لرزان الفبا زیر سقف خراب مدرسه «آبچنار» اندیکا

به گزارش خبرگزاری فارس از اندیکا، فقط 7 سال سن دارند و در کلاس دوم دبستان تحصیل می‌کنند؛ آن‌ها هرروز باید مسیری را بین کوه‌ها و صخره‌ها بگذرند تا به کلاس سنگی‌شان که حکم مدرسه برای آن‌ها دارد، برسند؛ این مدرسه در روستای «آبچنار سوسن سرخاب» دیوار ندارد و از یک کلاس سنگی با 7 تا 8 دانش‌آموز دختر و پسر تشکیل شده که سقف آن از گل و چوب است.

دانش‌آموز روستایی از سرما به خود می‌لرزد

با چیدن سنگ‌های درشت با اشکال متفاوت کلاس درسی در دلِ کوه ساخته‌اند که سقف آن از چوب، گِل و حصیر است؛ از بین درز سنگ‌ها می‌توان بیرون و داخل کلاس درس را دید و دانش‌آموز روستایی از سرما به خود می‌لرزد؛ حوالی کلاس سنگ‌های بزرگ‌تری روی زمین است که گاهاً دانش‌آموزان برای فرار از سرما و گرم کردن خود، روی آن‌ها نشسته و به آفتاب پناه می‌آورند.

چوب دوشاخه سقف را نگه داشتند

اهالی می‌گویند: دانش‌آموزان روستا اغلب در کلاس ششم ابتدایی فارق التحصیل می‌شوند و این کلاس درس و مدرسه سالها قدمت دارد؛ نام مدرسه را نمی‌دانند وقتی نام مدرسه را سؤال کنی، اسم روستا را ذکر می‌کنند؛ بعد از بارش‌های اخیر سقف گِلی و چوبی کلاس ریزش کرد و معلم برای اینکه سقف روی سر دانش‌آموزان خراب نشود با یک چوب دوشاخه، سقف را نگه داشت.

رویای دختر روستایی

زینب مهمدی یکی از دانش‌آموزان این کلاس است، داشتن مدرسه با حیات بزرگ و کلاس‌های درس تمیز جزو رویاهای زینب شده است؛ پدرش می‌گوید: سقف کلاس خراب‌شده است و هر آنی ممکن است برای بچه‌هایمان اتفاقی بیفتد؛ غیر ازاینجا جایی نداریم که آن‌ها را بفرستیم درس بخوانند؛ بچه‌ها داخل کلاس از سرما یخ زدند.

با روشن کردن هیزم خودمان را گرم می‌کنیم

وی که گویا دل‌پری از شرایط زندگی‌اش دارد به‌جای پاسخ به سؤالات من از من می‌پرسد: «چرا تیرهای برق از کنار روستای ما می‌گذرد اما تابستان و زمستان برق نداریم و شب‌ها را در تاریکی به سر می‌بریم؟»

از وی سؤال می‌کنم چگونه در این سرمای کوه خودشان را گرم می‌کنند؟ پاسخ می‌دهد: «روزها هیزم جمع می‌کنیم و شب آن‌ها را روشن می‌کنیم؛ فاصله روستا تا اندیکا حدود 70 کیلومتر و تا مرکز استان حدود 230 کیلومتر اما مردمان آن‌ها به شیوه عصر حجر زندگی می‌کنند.»

چراغ روستا خاموش است

به گفته مهمدی، تابستان‌ها برای فرار از گرما در چادرها زندگی می‌کنیم و زمستان‌ها با روشن کردن هیزم به خانه‌های گِلی پناه می‌بریم؛ لوله‌های آب 300 متر با روستا فاصله دارد اما زن روستایی از چشمه آب می‌آورد؛ چراغ روستا خاموش است اما تیر برق در چند متری آن‌ها قرار دارد؛ شیوه زندگی عشایر این منطقه، احتمال خراب شدن سقف کلاس بر روی سر دانش‌آموزان را فراموشم می‌دهد.

فاصله مدرسه با روستا 4 کیلومتر است

«هادی هزاریان تنها معلم این کلاس در روستا است؛ فاصله زندگی معلم روستا با محل زندگی‌اش حدود 4 ساعت است که برای اینکه هرروز تردد نکند مجبور است هر هفته و یا هر دو هفته یک‌بار خانواده‌اش را ببیند» این‌ها را همسر این معلم می‌گوید.

خانم هزاریان اضافه می‌کند: «منطقه‌ای که همسرم درس می‌دهد موبایل آنتن نمی‌دهد و به همین خاطر گوشی را همراه خودش نمی‌برد.» وی می‌گوی اگر بخواهم با همسرم حرف بزنم باید صبر کنم تا به روستا برگردد.

بی‌توجهی مسؤولان به مشکلات روستا

لهراسب مهمدی عضو شورای روستا در رابطه با مشکلات مدرسه «رَگ رو» سوسن سرخاب می‌گوید: چندین بار به استانداری، امور روستایی، آموزش و پروش، سازمان آب و برق و... نامه دادم و مشکلات دانش‌آموزان را عنوان کردم اما هیچ رسیدگی و یا حتی پاسخی داده نشد.

وی با اشاره به خطراتی که سلامت و تحصیل دانش‌آموزان این مدرسه را تهدید می‌کند، می‌افزاید: حل مشکل تنها کلاس روستا را حتی قبل از ورود به شورا دنبال می‌کردم؛ با یک گروهی از خیرین برای آوردن کانکس به روستا توافق هم کردیم اما تاکنون خبری از کانکس نیست.

مدارس کانکسی را به عشایر بدهند

حمید قنبری رئیس آموزش‌وپرورش عشایر خوزستان در رابطه با چگونگی حل مشکل کلاس درس روستای آبچنار سوسن سرخاب، اظهار کرد: آموزش‌وپرورش عشایر 650 واحد آموزشی در مناطق عشایری دارد که این واحدها از مدرسه نوساز گرفته تا کانکسی، چادری، خطرساز، استیجاری، سنگی و کپری است.

وی افزود: در مناطق سردسیر مانند سوسن سرخاب با توجه به آمار پایین دانش‌آموزان عشایری 150 مدرسه چادری داریم؛ اما به دلیل سرد بودن چادر درنتیجه به ساختمان‌های خطرآفرین برای تشکیل کلاس روی می‌آورند.

رئیس آموزش‌وپرورش عشایر خوزستان با تأیید خطرآفرین بودن این مدارس، عنوان کرد: در خوزستان 40 اداره آموزش و پروش وجود دارد همه آن‌ها هم گفتند مدارس کانکسی را جمع کردیم؛ مسؤولان پاسخ دهند که این مدارس کانکسی کجا رفت؟

قنبری افزود: اگر هر اداره آموزش‌وپرورش یک کانکس به ما دهند می‌توانیم مشکل 40 مدرسه عشایری را حل کنیم.

وی خطاب به استاندار گفت: دستور دهید مدارس کانکسی در اختیار عشایر قرار بگیرد؛ دانش‌آموز عشایری با دانش‌آموز شهر و یا مناطق دیگر چه تفاوتی دارد که سرپناه درستی ندارد.

قنبری با اشاره به بازدید خود از یکی از مناطق عشایری، عنوان کرد: در بازدید دیدم که دانش‌آموزی از شدت سرما پاهایش را داخل کیف خود قرار داده است؛ من این مشکل را به چه کسی بگویم که پاسخ دهد؟

به گزارش خبرگزاری فارس، روستای آبچنار سوسن سرخاب از توابع بخش مرکزی چلو است که حدود 29 خانوار عشایری در آن زندگی می‌کنند اما از کمترین امکاناتی از قبیل آب، برق، و... برخوردار نیستند.

گزارش: عاطفه اسماعیلی منش

انتهای پیام/72032