مجله فارس؛ محسن مهدیان: چند روز پیش از معاون حقوقی دانشگاه الزهرا سوال کردم ماجرا به کجا رسید؟ گفت هیچ. معطلیم.
این ماجرا مهم نیست؛ ولی در تاریخ جمهوری اسلامی ثبت خواهد شد که یک روز عده ای به اسم عدالتخواهی و با اسم انقلابی گری مانع اجرای قانون شدند. این چند روز با خودم کلانجار رفتم بنویسم یا رد شوم؛ ظلم به جمهوری اسلامی نبود عبور می کردم. یک جمله نخواهند توانست دفاع کنند که با کدام منطق چند ماهست جلوی قانون ایستادند و می گویند اجازه نمی دهیم قانون اجرا شود.
عدالتخواهی فانتزی یعنی اینکه به اسم عدالتخواهی، مقابل عدالت بزرگ تر می ایستند و به اسم دفاع از عدالت، عدالت شکنی می کنند. مدعیان این سبک عدالت فانتزی، حتا حاضر نیستند دفاع طرف دیگر دعوا را بشنوند. یک سویه قضاوت می کنند و حکم می دهند و اقدام می کنند.
فرض کنید این سبک عدالتخواهی تکثیر شود؛ پای عواقبش می ایستیم؟ هرکس، هرجا و هرفهمی از عدالت داشت، دست به کار شود؟
8 سال است دادگاه خانه های مسکونی دانشگاه الزهرا در جریان است. وکلای طرفین از دعاوی شان دفاع کردند. نتیجه دادگاه در دو مرحله به یک حکم منتهی شده است. با این توصیف چه حقی وجود دارد که مقابل قانون بایستیم و بگوئیم اجازه نمی دهیم؟
می گویند حرف ما ایسنت که صبر کنید تا رئیس عدلیه ورود کند و نظر دهد. سوال ایسنت که چرا صبر الزامی؟ با کدام معیار قانونی؟ این حق را از کجا آوردید؟ این چه سبک عدالتخواهی است و مبنایش کجاست؟
حق اعتراض وجود دارد؛ به حکم دادگاه نیز نقد کنیم؛ اما به روشش. به تبیین و مطالبه و روشنگری. نه اقدام عملی و ایستادن مقابل قانون. فرق این انقلابی و آن عدالتخواه و موسوی و کروبی چیست؟ مگر غیر اینست که گفتند ما قانون و مجری و ناظر و قاضی شما را قبول نداریم و مقابل قانون و مردم ایستادند؟
این روش عدالتخواهی دو اثر بسیار جدی دارد؛ اول اینکه هیجان قضاوت های یک طرفه و محکوم کردن های سلیقه ای را گسترش می دهد و دوم هم کار را بدانجا می رساند که دیگر امیدی به اصلاح درونی نیست و باید خودمان دست به کار شویم. جمهوری اسلامی را حکومت جور و ظلم نشان دهیم عدالتخواهی است؟
ده ونک باید نماد شود. نمادی در آوردگاه عدالتخواهی فانتزی. نمادی که نشان می دهد سرنوشت عدالتخواهی غیر عقلانی، ایستادن مقابل عدالت است.
انتهای پیام/
