نقش پول در پیشبرد دموکراسی

گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: خب، یک سال دیگر در را بست و سالی نو در جدیدی را گشود. روندی که بیانگر همیشگی بودن دروغی است که آن را دمکراسی می نامیم؛ دروغی که همه در آن مشارکت داریم.
سیاستمداران برای رسیدن به پست هایشان و حفظ آنها باید دروغ بگویند. دروغ در رسانه های امپراتوری به خصوص به اصطلاح در نمایش های خبری جریان اصلی (با مدل ها، بازیگران زن و مردی که با گرفتن ژست روزنامه نگار میلیون ها دلار درمی آورند) نهادینه شده است.
حامیان این دو «نوکر امپراتوری»، دو حزب جمهوریخواه و دمکرات، همچون بسیاری از دوستان و همسایگانم همچنان خریدار این دروغ هستند.
بگذارید از حقیقتی که چون مه دود بر سراین شهر بزرگ افتاده واضح سخن بگویم: تا وقتی که ما همچنان به پول های خصوصی اجازه می دهیم وارد سیاست های انتخاباتی ما شود، هرگز از بنیان های لازم برای یک دمکراسی حقیقی خبری نخواهد بود...هرگز!
فقط تصورش را کنید که اگر صاحبان منافع ثروتمند نتوانند علنا به نام کمک های انتخاباتی به سیاستمداران رشوه دهند چه می شد. شاید در این صورت می توانستیم شاهد ذره ای عدالت اقتصادی و جامعه ای سالم تر باشیم.
شرکت های بزرگ نفتی و اتومبیل سازی تا ابتدای پیدایش اتومبیل موتوردار اطمینان حاصل کرده اند که کنگره نباید قوانینی را برای تولید اتومبیل های با مصرف بسیار کمتر از تصویب بگذراند. رالف نیدر باید دهه ها فشار بیاورد فقط برای اینکه بتواند به معیارهای سوخت اندکی کمتر دست پیدا کند و اکنون ما چیزی جز این اتومبیل ها و کامیون هایی که باید برای پیمودن چند کیلومتر چندین لیتر بنزین  برایشان مصرف کنیم چیزی نداریم.

سپس به صنایع داروسازی بزرگ می رسیم که به سیستم سیاسی ما «رشوه قانونی می دهند» تا اجازه دهند داروهای غیرامن وارد بازار شوند. مثلا بحران داروهای افیونی فاش کرده کسانی هستند که واقعا اهمیتی به دانستن نمی دهند و خیلی از این نوع داروها هرگز نباید اجازه ورود به بازار پیدا می کردند...هرگز! خودتان بروید کندو کاو کنید تا ببینید چه تعداد آمریکایی به این مسئله پرداخته اند که چند نفر از مردم به دلیل مصرف داروهای ضد افسردگی و ضد بیش فعالی دست به خودکشی زده اند.
شرکت های بزرگ بیمه بر مراقبت های درمانی یا باید گفت  بر عدم مراقبت های درمانی آمریکاییان سیطره یافته اند. من به عنوان یکی از افراد نسل پس از جنگ جهانی دوم وقتی نزد هر پزشکی می روم، حتی از من نمی خواهند کارت بیمه درمانی ام را نشانشان بدهم. تنها کاری که آنها ملزم به انجام آن هستند نگاه کردن به کارت بیمه (به اصطلاح تکمیلی) خصوصی من است. یک پزشک برای انجام یک جراحی عفونی دو برابر بیمه گزار خصوصی من طلب کرده است. دو برابر! همسرم که 10 سال از من جوان تر است هیچ پوشش بیمه بزرگی جز هزینه های بستری شدن ندارد. ما ندرتا از پس هزینه های درمانی خود برمی آییم.
باید از آن سارقان افسونگری که قرار است نماینده ما باشند پرسید که پوشش آنها چیست؛ پوششی که هزینه های آنها از محل پول های مالیاتی ما پرداخت می شود! پس وقتی که حتی این به اصطلاح «دمکرات های سبز» خواستار یک طرح «مراقبت های درمانی برای همه آمریکاییان» می شوند، درک نمی کنند که با این کارشان فقط اجازه می دهند 50 میلیون یا بیشتر از شهروندان ما گروگان گرفته شوند؟ 
هر بار که مسابقه مهمی را از تلویزیون هایمان تماشا می کنیم، همگی می توانیم ببینیم که این «امپراتوری نظامی صنعتی» چقدر قدرتمند است. قبل از هر رویدادی آنها  پرچم های غول آسای آمریکا را بر سراسر زمین مسابقه پهن می کنند، «گارد احترام» را می آورند و همه برای سرود ملی سر تعظیم فرود می آورند. همه می دانند که ما «در جنگ» هستیم و باید به سربازان شجاعمان احترام بگذاریم و چه و چه.
خب، اگر آنها واقعا می خواهند به سربازانمان احترام بگذارند، آنها را از جهنمی که در آن هستند بیرون بیاورند، جهنمی که اصولا نباید به داخل آن فرستاده می شدند! بچه ها و نوه های رهبران سیاسی، رسانه ای و نظامی ما را با تجهیزات کامل به این پایگاه های دورافتاده بیابانی بفرستند. فراموش نکنند که قوم و خویش های جوان در «سن نظامی» تمام عاملان «صنایع جنگی» را نیز به آنجا بفرستند. هدف: در ازای هر دلاری که از پول به سختی تحصیل کرده تان به عمو سام مالیات فدرال پرداخته اید، بیشتر از نیمی از آن خرج هزینه های مرتبط با نظامی می شود.
 ترامپ دست به تصمیم سیاسی سرهم شده ای برای خارج کردن چند هزار نیروی نظامی از سوریه و افغانستان (مکان هایی که به طور غیرقانونی در آنها حضور داریم) زده. اما در عین حال او انبوه پایگاه هایی را که در افغانستان و نزدیک به هزار تای دیگر در شاید 100 کشور جهان داریم (من حتی نمی دانستم که 100 کشور در جهان وجود دارد) تعطیل نکرده است. ما به وجود این پایگاه ها در این مکان ها نیاز داریم و تمام کاری که اسلاف اخیر ترامپ انجام داده اند پژواک این جمله بوده که «این یعنی جنگ!»
 تا زمانی که شهروندان ما برای اداره کشور مجبورند به سیستم دو حزبی اتکا کنند و پول، اجازه جریان یافتن در کارزارهای انتخاباتی پیدا کند، ممکن نیست که هیچ دمکراسی وجود داشته باشد.
حتی سیاستمداران خوب و با نزاکت نیز لکه دار می شوند. سناتور درگذشته گل سایمون از ایلی نویز که از مدافعان سرسخت قطع نفوذ پول بر سیاست بود، حکایت زیر را تایید کرده است. گفته می شود درایامی که او سرگرم کارزارهای انتخاباتی اش برای انتخاب مجدد خودش بود، شبی به اتاق هتلش بازگشت و متوجه شد که چند پیام برایش گذاشته اند. او گفته بود: «پیام ها را خواندم و باور کنید تماس اولی را که جواب دادم از مردی بود که خود را یکی از اهدا کنندگان کمک های مالی انتخاباتی من می نامید. واقعیت این است که اکنون کارها بر این روال انجام می شود.» سناتور پل سایمون 20 سال پیش این ماجرا را تعریف کرده بود.
نویسنده: فیلیپ فاروجیو  (Philip A Farruggio)  روزنامه نگار مستقل
منبع: yon.ir/5wcP6

انتهای پیام.