دوئل نقاش‌ها با گردشگران، روی پل طبیعت + فیلم و عکس

خبرگزاری فارس ـ محمد کلهر: ساعت ۱۰ صبح روز جمعه ۶ اردیبهشت، ورودی پل طبیعت ـ از سمت پارک آب و آتش ـ جمعیت زیادی گرد هم آمده‌اند، برخی بوم به دست هستند و برخی هم چمدان کوچک لوازم نقاشی را به همراه دارند.

هر کس پس از ثبت‌نام و دریافت کارت، با کمک نیروهای خدماتی منطقه فرهنگی و گردشگری عباس‌آباد، صندلی برای نشست و نایلونی برای پهن‌کردن زیر بوم (برای تمیز ماندن پل از ریزش احتمالی رنگ‌ها) تحویل می‌گیرد و کناره طبقه سوم پل مستقر می‌شود. برخی بوم‌ها را هم از مسئولان نخستین رویداد «شهروند؛ نقاش» تحویل می‌گیرند، اما عده‌ای دیگر بوم مخصوص خود را آورده‌اند که قبلا روی آن کار کرده‌اند و اکنون متمایز از یک بوم سفید و ساده است.

تخمین زدن جمعیت نقاشانی که گرد هم آمده‌اند، کمی دشوار است اما طبق اعلام قبلی انجمن نقاشان ایران به عنوان متولی اصلی برگزاری سالانه «شهروند؛ نقاش»، ۶۰ هنرمند مدعو و شناخته‌شده در کنار هنرمندان جوان‌تر حضور دارند. احمد وکیلی، داریوش حسینی، حسین سهرابی، حسین ماهر، جمشید حقیقت‌شناس، مینا بحرینی و رضوان صادق‌زاده از جمله چهره‌هایی هستند که به چشم می‌آیند.

امیر راد، رئیس هیأت مدیره انجمن هنرمندان نقاش ایران مدام روی پل طبیعت در رفت و آمد و کنترل اوضاع است، و فرصت اندکی برای گفت‌‌وگو دارد. او درباره  نخستین تجربه این رویداد هنری می‌گوید: موضوع نخستین رویداد را «شهروند پرتره» در نظر گرفته‌ایم، چون برای مردم ملموس‌تر و البته جذاب‌تر است اما برای دوره‌های بعد ممکن است موضوع تغییر کند.

تکنیک اکثر نقاشان حاضر در رویداد، رنگ روغن و اکریلیک است اما معدود هنرمندانی هم هستند که به طراحی سیاه‌قلم بسنده می‌کنند و اتودهای ساده‌ای می‌زدند، به همین دلیل پذیرای شهروندان زیادی هستند که برای خلق پرتره‌شان، در انتظار ایستاده‌اند.

حالا ساعت از ۱۱ گذشته و پل طبیعت یکی از شلوغ‌ترین روزهای خود را تجربه می‌کند. حتی توریست‌های کُره‌ای هم توجهشان جلب شده و می‌پرسند ماجرا چیست؟

به نظر می‌رسد بیش از ۲۰۰ نقاش در این رویداد حضور دارند. مژگان قدوسی، عضو هیأت مدیره انجمن هنرمندان نقاش ایران درباره تعداد افراد مشارکت‌کنندگان می‌گوید: استقبال فوق‌العاده بالا بود و ما تا ساعت ۱۰:۳۰ بیش از ۲۴۰ نفر را ثبت‌نام کردیم. اما چون امکان تأمین لوازم و پذیرایی بیش از این تعداد را نداشتیم، به همین اندازه بسنده کردیم. البته برخی هم خودشان بوم و لوازم آورده‌اند و کار را شروع کرده‌اند.

متولیان برگزاری سالانه «شهروند؛ نقاش»، حدود ۹ ساعت زمان را برای این رویداد هنری در نظر گرفته‌اند. بنابراین هر نقاش در صورت تمایل می‌تواند حداقل دو ـ سه پرتره معمولی خلق کند. قدوسی درباره زمان تقریبی خلق یک پرتره توضیح می‌دهد: بستگی به مهارت، تکنیک و شیوه انتخابی نقاش دارد، برخی از طراحی (اسکیس) کار را شروع می‌کنند و برخی مستقیماً سراغ رنگ‌گذاری می‌روند. بنابراین یک کار ساده و معمولی از ۳ دقیقه تا ۳ ساعت می‌تواند زمان ببرد.

رضوان صادق‌زاده، دبیر جشنواره هنرهای تجسمی جوانان هم در این رویداد حضور دارد. پسربچه‌ای ۸- ۹ ساله سراغش می‌‌رود و می‌پرسد: عمو چه‌قدر می‌گیری عکس من را بکشی؟ صادق‌زاده هم که حسابی یکه خورده، می‌خندد و به مزاح جواب می‌دهد: ۲۰ هزار تومان.

از صادق‌زاده می‌پرسم چرا عموم مردم نقاشی را یک هنر ساده و دم‌دستی می‌پندارند؟ و پاسخ می‌دهد: نقاشی یک امر فطری و ذاتی است و معمولا کودکان با نقشی دست به قلم می‌برند، به همین دلیل در ظاهر بسیار ساده است اما آن‌هایی که تخصصی به این حوزه می‌پردازند می‌دانند نقاشی چقدر کار پیچیده‌ای است، تا جایی که معتقدند هیچ هنری اندازه نقاشی پیچیدگی و لایه‌لایه بودن را ندارد.

این مدرس دانشگاه درباره چرایی تمایل دانشجویان رشته نقاشی به هنر امروزی و مدرن معتقد است: دانشجویان به گرایش مردم و اقبال آن‌ها نگاه می‌کنند و دوست دارند کاری کنند که عموم به آن گرایش دارند، هرچند ممکن است به خطا بروند. اما در تازه‌ترین اتفاقی که در حیطه دانشجویی رخ داده (جشنواره نقاشی ژکال) بسیاری از کارها فیگوراتیو و رئال بود. ضمن اینکه  در میان نقاشان حرفه‌ای ما هستند کسانی که از کارهای قهوه‌خانه‌ای و نگارگری الهام می‌گیرند و اثری خلق می‌کنند که گرچه امروزی است، اما کاملاً رنگ و بوی شرقی و ایرانی دارد.

خورشید از پشت ابرها بیرون می‌آید و هوای سرد تهران کمی دلپذیر می‌شود. حالا دیگر برخی نقاشان یک اثر را خلق کرده‌اند و سراغ دومی رفته‌اند. برخی هم مانند احمد وکیلی هنوز دست و دلشان به کار نرفته است. از او درباره بزرگترین مشکل جامعه نقاشی می‌پرسم که می‌گوید: متأسفانه مبنای موفقیت هنرمند با «فروش» ارزش‌گذاری می‌شود و از این بابت خیلی ناراحتم. در دانشگاه هم این مشکل وجود دارد و معلمانی طرفدار بیشتر دارند که برای بچه‌ها نمایشگاه بگذارند و برایشان کار بفروشند.

وکیلی کمی بعد شروع به کار می‌کند و تعداد زیادی از دانشجویان دورش را می‌گیرند تا ببینند استاد چگونه قلم روی بوم می‌گذارد.

نقاش‌ها مراجعه‌کننده مردمی زیادی دارند اما اکثراً یا خودشان مدل آورده‌‌اند، یا مدل همدیگر شده‌اند و یا از روی عکس داخل گوشی موبایل نقاشی می‌‌کنند. مینا نادری، مسئول اجرایی رویداد پیرامون این مسأله و اینکه اهداف «شهروند؛ نقاش» چقدر محقق شده است، می‌گوید: شاید برای پاسخ به این پرسش کمی زود باشد، چون ثبت‌نام و اسکان‌دادن اعضای انجمن نقاشان تا ساعت ۱۱ زمان برد و بعد از آن هم هنرمندان غیرعضو را اسکان دادیم. شاید دو ساعت دیگر که بگذرد، قضاوت بهتری بتوانیم داشته باشیم.

آفتاب تا وسط آسمان بالا آمده است. بوم‌‌های سفید حالا رنگ و رویی به خود گرفته‌اند و چشم‌های جست‌وجوگر را به دنبال خود می‌کشانند. قرار است معاون هنری وزیر ارشاد و مدیرکل دفتر تجسمی هم از این «شهروند؛ نقاش» بازدید کنند؛ رویدادی که نخستین دوره خود را تجربه می‌کند و اگر نقش پررنگ‌تری برای شهروندان در نظر بگیرد، می‌تواند به یکی از رویدادهای ماندگار عالم هنر تبدیل شود.

شاید چندسال بعد، دور از ذهن نباشد که نقاشان کنار خیابان بنشینند و در ازای دریافت مبلغی، پرتره شهروندان را بکشند. همانطور که امروز حضور نوازندگان و گروه‌های موسیقی جزئی از پیاده‌روهای شهر تهران شده است.

انتهای پیام/