خبرگزاری فارس لرستان، 72 روز پس از سیلاب لرستان و طغیان رودخانه‌ها اوضاع برای ساکنان حاشیه رودخانه به ویژه رود سرکش کشکان عادی نشده است؛ در مسیر بیش از 100 کیلومتر در امتداد این رودخانه از خرم‌آباد تا روستای «چم‌مهر» پلدختر هر آنچه در مسیر بود ویران شد!
زمین‌های کشاورزی، باغات، تاسسیات، منازل مسکونی، زیرساخت‌های عمرانی حالا رودخانه آرام شده و تلی از قلوه سنگ‌های بزرگ و کوچک را جایگزین خاک کشاورزی حاشیه نموده است؛ روستای «دم‌رود» علیا از توابع معمولان واقع در 60 کیلومتری جنوب خرم‌آباد نزدیک ورودی تونل‌های قدیمی در دو قسمت پایین جاده و بالای جاده آسیب فراوان از سیلاب دیده است و خانه‌های نزدیک به رودخانه تخریب و خانوارها ساکن چادر شده‌اند.
برخی جلوی خانه‌ها چادر به پا کرده و تعداد 43 خانوار نیز در کمپی بر فراز تپه‌ایی به فاصله 2 کیلومتری روستا ساکن شده‌اند.
کمپ در سه ردیف با خیابان شنی و سرویس بهداشتی و حمام پیش ساخته، برق کشی و مدرسه‌ایی نیز دایر شده است.
حالا هوا گرمتر شده و زندگی زیر چادرها بدون وسایل سرمایشی سخت‌تر شده است؛ زنان در غروب آفتاب کنار هم نشسته و مردان بلاتکلیف از شغل‌های آب برده می‌گویند و گویا در انتظار معجزه‌ایی که شاید دوباره بودن را صرف کنند.
کودکان که شاید چادرنشینی را یک بازی می‌دانند و سیل را آب بازی می‌پندارند، دلخوش به غذای آماده خیرین و رفت و آمدهای گروه‌های بازدید کننده از عمق گرفتاری والدین خود خبر ندارند و حالا نداشتن وسایل ارتباط جمعی نیز اوقات فراغتشان را بیشتر کرده تا هر غریبه‌ای که به کمپ می‌رود دنبال کنند و از نداشته‌هایشان بگویند.
تعدادی از زنان درب یکی از چادرها در محفلی سرد اما صمیمی نشسته‌اند؛ هر کدام دلی پرغصه از سیلاب که نه، از برخی بی‌توجهی‌ها دارند.
نداشتن وسایل ضروری، نداشتن کولر، تلویزیون، بیکاری مردان و نداشتن اسکان مناسب و مهم‌تر از همه بلاتکلیفی ساخت‌وسازها، موضوعاتی است که آنها در موردش می‌گویند و انتظار کمک دارند.
قدردانی از کمک یک خیر
اما همه متفق‌القول از حمایت‌های خانم شمایلی در روزهای نخست سیل که غرق در گل‌ولای بودند، تشکر می‌کنند و می‌گویند این کمپ با هزینه شخصی و حضور مداوم این خیر در روزهای نخست دایر شد و همه سرویس‌های بهداشتی و حمام را خریداری و اینجا نصب کرد.
در کنار گلایه از توزیع اقلام برخی زنان از نداشتن شناسنامه و اسناد تحصیلی فرزندان که به آب زدند نگران هستند و می‌گویند تا کنون هم اقدامی انجام نشده است.
دیگر ساکنان کمپ معدود مردانی هستند که کسب و کار خود را از دست داده و بدون درآمد منتظر اسکان خانواده خود هستند تا راهی کلان شهرها برای کارگری و درآمد شوند.
زندگی در خانه لرزان
علی حسین شاکرمی 50 ساله ساکن «دم‌رود» علیا متاهل با سه فرزند از حادثه سیل 12 فروردین می‌گوید.
وی شغل خود را کارگر ساختمان ذکر می‌کند و می‌گوید: آن‌روز در یکی از شهرهای شمالی مشغول کارگری بودم که خبر سیلاب را شنیدم؛ هیچ ارتباطی با اقوام و خانواده نمی‌توانستم برقرار کنم. به سختی خود را به خرم‌آباد و بعد از مسیرهای سخت و راه‌های بسته با پیاده روی طولانی به خانه رسیدم. تنها دارایی‌ام یک خانه دو اتاقی غرق در گل‌ولای و خانواده آوراه بود که با آن مواجه شدم.
خانه‌ای که برای هر قسمت آن روزهای سختی را سپری کردم و بارها مراجعه برای دریافت تسهیلات وام بنیاد مسکن مراجعه کردم، گفتند چون حریم رودخانه است شرایط دریافت وام را ندارم در شرایطی که ساخت‌وسازها رونق داشت و آنان‌که پول داشتند بناهای مجلل می‌ساختند و من مجبور شدم دو اتاق برای فرزندان بسازم.
بعد از سیل و به همت گروه‌های جهادی گل‌ولای خارج و در حالی‌که آبگرفتی تا سقف خانه پیش رفته بود در بازدید کارشناسان مسکن خانه را تخریبی و در حریم رودخانه اعلام کردند.
حالا بعد از گذشت یک هفته برای تشکیل پرونده و دریافت تسهیلات مراجعه نمودم که عنوان شد خانه تعمیری است و در حریم رودخانه نیست، حریم را کارشناسان 37 متر اعلام کرده‌اند؛ حالا من مانده‌ام با نشست کف‌خانه، ترک‌های دیوار و خانه‌ایی از جنس ریزش که نه توان ساخت دارم و نه قدرت تخریب.
هراس از هم‌نشینی با رودخانه
توکل چگنی 52 ساله ساکن «دم‌رود» کوچه ارغوان منزلش کاملا تخریب شده و حتی وسایلش را از زیر گل بیرون نکشیده است؛ حکایت توکل موافقت با درجا سازی است در کنار رودخانه.
حالا توکل و خانواده‌اش از هم‌نشینی با رودخانه هراس دارند و او می‌گوید طغیان کشکان در 12 فروردین کابوسی است فراموش نشدنی همسایه‌ای است که قابل اعتماد نیست، و باید از آن فاصله گرفت.
توکل به مدرسه تخریب شده در همسایگی خودش اشاره کرده و می‌گوید: چگونه است که جای مدرسه در حریم عوض شده و در مکانی دیگر می‌خواهند ساخت و ساز کنند اما برای ما در جا سازی موافقت شده است؟!
از دست رفتن فرصت طلایی
ابعاد اجتماعی و پیچیده پیامد‌های سیلاب و حوادثی از این قبیل با گستردگی نیازمند یک برنامه‌ریزی هدفمند، آمار و اطلاعات دقیق شفاف‌سازی رعایت عدالت اجتماعی در توزیع و مهم‌ترین مساله فراموش شده در سیلاب مدیریت ناپایدار و موازی کاری مشهود است.
با گذشت تقریبا دو ماه و اندی از سیلاب، موضوع اسکان و ساخت و ساز در پیچ‌وخم جلسات متعدد گم شده و فرصت طلایی در حال از دست رفتن است.
پرداخت کمک هزینه معیشتی و کمک مسکن نیز مشکلی از ساخت و ساز را حل نخواهد کرد.
لزوم نقش پررنگ دستگاه‌های نظارتی، جانمایی با مطالعه کارشناسی و تامین زمین توسط دولت شاید گام مهمی در رونق بخشی به روند تکمیل ساخت و ساز ها باشد.
نگارنده بهنام فروتن‌نیا
انتهای پیام/خ
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
