«این یک اعتراف است»؛ نمایشی پرکُنش و حرکت

به گزارش خبرنگار تئاتر خبرگزاری فارس، نمایش «این یک اعتراف است» این روزها به نویسندگی و کارگردانی «شادی اسدپور» و با بازی «فرزین محدث» در سالن شمارۀ 1 عمارت نوفل لوشاتوی تهران به روی صحنه رفته است.

این نمایش درباره تنهایی انسان معاصر است، انسانی که در گذشته با والدینش ارتباط موفقی نداشته و در بزرگسالی نیز دچار معضلات و مشکلات روانی می‌شود. داستان از این قرار است که تنها کاراکتر این نمایش پسری است که در کودکی دچار مشکلات عاطفی با پدر و مادرش است. وی در دوران رشد نیز معضلات زیادی پیدا می‌کند، مادر و پدر و مادربزرگش فوت می‌کنند  و او را تنها می‌گذارند و او در تمام طول زندگی خود در سال‌ها خود را در خانه حبس می‌کند و ارتباطات اجتماعی محدودی دارد.

وی به طور مداوم دچار توهمات و رفتارهای وسواس گونه می‌شود به طوریکه مرتب به شست و شو و وسواس نظم و ترتیب و شمارش دچار است و در نهایت نیز خود را در حمام خانه حبس می‌کند و تلاش دارد که به زندگی خود خاتمه دهد. معضلات ، آرزوها، عقده‌ها و فروخوردگی‌های روانی این انسان، دست مایه زندگی های مدرن و صنعتی امروز است که خانواده‌ها ارتباط موفقی با فرزندانشان نداشته و آنها را دچار عدم امنیت می‌کنند.

*«این یک اعتراف است» متنی پر از کنش و حرکت است

شادی اسدپور، نویسنده و کارگردان نمایش «این یک اعتراف است» با اذعان به این امر که متن به نگارش درآمده به قلم او بر اساس ویژگی‌ها و توانایی‌های فرزین محدث است و می‌تواند به جرأت بگوید که با تمام احترامی که برای تمام بازیگران این عرصه قائل است، هرگز هیچ کس جز فرزین محدث نمی‌توانست این نقش را به خوبی ایفا کند، یادآور می‌شود: متن این اثر بر خلاف تمام ویژگی‌های موجود در یک تک گویی وابستگی بسیار زیادی به حرکت و لحظات دراماتیک دارد و مخاطب این اثر، به دلیلی که بازیگر تنها به بیان دیالوگ‌ها در قالبی ثابت مقابل چشمان او نمی‌پردازد، ارتباط مطلوبی با آن برقرار خواهد کرد، چرا که معتقدم این یک اعتراف است متنی پر از حرکت و کنش است.

اسدپور، با تأکید بر این مفهوم که هرگز به این موضوع اعتقاد ندارد که بخواهد با به روی صحنه بردن یک اثر نمایشی مفهومی را به مخاطب آموزش دهد، ادامه داد: هرگز چنین برنامه‌ای در اجرای یک اثر نمایشی ندارم چرا که هدف آموزش دادن و یا انتقام گرفتن از تماشاگر را به عنوان یک ایدئولوژی دنبال نمی‌کنم.

همۀ افراد از هر نژاد و زبانی مخاطب «این یک اعتراف است» هستند

اسدپور با اشاره به این که معتقد است دغدغه وجود دارد و آن دغدغه قطعاً آن است مخاطب می‌تواند در خلال یک اثر نمایشی با آن ارتباط برقرار کند، اظهار داشت: مخاطب این یک اعتراف است مخاطب خاصی نیست و شاید بتوان گفت هر فرد از هر ملیت و یا زبانی می‌تواند مخاطب آن باشد.

وی با اذعان به این امر که در عین حال این اثر نمایشی با مخاطبی که در سال 1398 آن را در یک سالن در شهر تهران می‌آیند نیز بی ارتباط نیست، تصریح کرد: مخاطبی که از این فضا به دیدن این نمایش می‌آید می‌تواند ارتباط مستقیم با این اثر برقرار کند و من نیز تلاش کردم تا دغدغه‌ای را با او به اشتراک بگذارم.

اسدپور با تأکید بر‌ای که امروز اگر تنها در بدنه تئاتر تولید کنندگان آثار نمایشی بتوانند ارتباط را با مخاطب خویش برقرار کرده و از پل این ارتباط معنایی را به آن مخاطب منتقل کنند رسالت خود را به عنوان یک هنرمند درست انجام داده‌اند، تصریح کرد: قرار نیست من در تولید یک اثر نمایشی یک ایدئولوژی خاصی را به مخاطب منتقل کنم و مفاهیمی خاص را به او آموزش بدهند بلکه تنها باید لحظاتی را با تماشاگر به اشتراک بگذارم که او را به فکر وادار کند و زمانی که از درب سالن بیرون می‌رود حداقل پنج دقیقه به مفاهیم موجود در این اثر نمایشی فکر کند، پس از آن به خویش فکر کند و اگر این اتفاقات برای مخاطب بیفتد من به عنوان یک تولید کننده برنده این بازی هستند و رسالت بازیگر نیست همین است که در نهایت به درستی انجام خواهد گرفت.

وی در بخشی دیگر از این گفتگو با اشاره به این که اگر در سال 98 تنها همین یک کار را به عنوان یک اثر نمایشی شاخص در کارنامه خود به ثبت رسانده باشد برای او کافی است، تأکید کرد: ممکن است در ماههای باقیمانده سال پیشنهاداتی را برای به روی صحنه آوردن یک شخصیت در یک نمایش جدید داشته باشم، اما باید فکر کنم و ببینم که کدام اثر نمایشی می‌تواند تجربه جدیدی به من اضافه کند.

اسدپور، با اشاره به نقشی که فرزین محدث در این اثر ایفا می‌کند و نقشی بسیار سختی است، گفت: این نقش پیچیده‌ است و باید گفت که بازی هم برای بازیگر بسیار سخت است چرا که بازیگر روی صحنه عذاب می‌کشد رنج می‌کشد و بناست بخش‌هایی از رنج زندگی یک شخصیت خیالی را که به زندگی‌های امروز بسیار نزدیک است، برای مخاطب به نمایش بگذارد.

وی در ادامه با اشاره به این که معتقد است اگر بازیگر برای ایفای این نقش آن گونه که باید رنج نکشد نمی‌تواند نقش خود را به درستی ایفا کند و تماشاگر نیز آن گونه که باید این می‌تواند به معناهای موجود در اثر نمایشی دست پیدا کند، افزود: من از اولین جلسه تمرینی که با فرزین محدث داشتم شاهد این بودم که او ذره ذره با رنج کشیدن شخصیت دست و پنجه نرم می‌کند و فضای تلخ و پر از رنج موجود در این اثر نمایشی نیز، به گونه‌ای نیست که تماشاگر را دچار لذت کند.

فرزین محدث: هنوز کارمند بازیگری نشده‌ام

فرزین محدث بازیگر نمایش «این یک اعتراف است» نیز با اشاره به این که در حال حاضر پیشنهادات بسیار زیادی برای حوزه نمایش دارد، می‌گوید: برای پذیرفتن یک نقشه جدید باید ببینیم که چه کار جدیدی را می‌توانیم روی صحنه انجام دهیم چرا که همواره معتقدم من هنوز کارمند بازیگری نشدم و این موضوع چه در نمایش و چه در سینما و تلویزیون برای من بسیار مهم است.

این بازیگر با سابقه تئاتر با اذعان به این امر که نمایش «این یک اعتراف است» با وجود تنها یک شخصیت و مونولوگ، مخاطب را به این فکر فرو می‌برد که او نیز می‌تواند در این موقعیت قرار بگیرد، افزود: این موقعیت می‌تواند برای هر فردی پیش بیاید و مخاطب هنگام برخورد با این شخصیت حتی در لحظات ترسناک آن این حس را در خویش خواهد دید که انگار بخشی از زندگی او روی صحنه و در مقابل چشمانش به نمایش گذاشته شده است.

«من سلطان صحنه هستم» در تئاتر امروز معنایی ندارد

محدث، این یک اعتراف است را نمایشی بر پایه تک گویی اما پر از کلمات دانست که هم بازیگر و هم مخاطب تصاویر ذهنی کارگردان را به‌خوبی در مقابل چشم خویش با طراحی‌های خاصی که او مد نظر داشته است می‌بینند و بر همین اساس ادامه داد: من به عنوان بازیگر تصاویر ذهنی کارگردان را بر روی صحنه به وجود می‌آورم اما امروز معتقدم که در سال 1398 در شهر تهران جمله‌ای که بازیگر با تکیه بر آن بگوید که من سلطان صحنه هستم، معنایی ندارد.

بازیگر نمایش «این یک اعتراف است» با اشاره به این که جایزه‌های متعدد بازیگری را در جشنواره‌ها و فستیوال‌های مختلف به خود اختصاص داده و امروز جایگاهی خاص در هنر بازیگری برای خود به دست آورده است، اظهار داشت: به شدت معتقدم که یک بازیگر با متن، کارگردانی، طراحی صحنه،  لباس، موسیقی، گریم و اتمسفر صحنه معنا پیدا می‌کنند.

محدث با تأکید بر این که نکته مهم بازی در یک اثر نمایشی این است که حتما چشم به عنوان کارگردان باید بالای سر بازیگر باشد او را هدایت کند و به عنوان یک راهنما تمامی حرکات او را مدنظر داشته باشد، تصریح کرد: قرار نیست که همه رفتارهای من به عنوان بازیگر روی صحنه درست باشد بلکه ممکن است کارگردان در حین تمرین و یا حتی اجرا به من بگوید این تصویر را که ساختی دوست ندارم و باید تصویری را که من مد نظر دارم، اجرا کنی.

وی بر همین اساس با اشاره به‌ این که در نمایش این یک اعتراف است موارد بسیار زیادی مشاهده شده است که تصاویری که او به کارگردان ارائه می‌کرده مورد پذیرش قرار نمی‌گرفته است، تأکید کرد: در این موارد کارگردان به من می‌گفت که تصویری را که ساختی دوست ندارم و باید با تجدید نظر و روی آن تصویری را که می‌خواهم به من ارائه بدهی و این اتفاق با سرعت بسیار زیادی روی می‌داد.

محدث به دست آوردن شناخت کافی و لازم از بازیگر را از مهمترین ویژگی‌های شاخص یک کارگردان موفق برشمرد و با اشاره به این امر که یک کارگردان خوب می‌بایست تمامی ویژگی‌ها، ایده‌ها، توانایی‌ها و شرایط اجرای بازیگر خویش را به خوبی بشناسد، گفت: کارگردان خوب کارگردانی است که ایده‌های خویش را به بازیگرش منتقل می‌کند و بازیگر توانا بازیگری است که ایده‌های کارگردان خویش را به خوبی به روی صحنه برود و اجرا کند و همین عامل یک رابطه موفق را میان کارگردان و بازیگر شکل می‌دهد.

این بازیگر تئاتر با اشاره به این که نخستین تجربه همکاری خویش با شادی اسدپور را در کارنامه هنری اش به ثبت می‌رساند، افزود: اطمینان دارم که همکاری من و شریعت پور ادامه خواهد داشت مگر این که ایشان نخواهد در پروژه‌های بعدی از من به عنوان بازیگر استفاده کند، چرا که من تجربه کارگردانی ایشان را چشیدم و این طعم جذاب را دوست دارم و امیدوارم که مزه مزه کردن این طعم هم برایم استمرار داشته باشد.

خط فکرم با کارگردان هم سو است

محدث با تأکید بر این که زمانی خط سیر فکری خویش و کارگردان را حس کردم، پروسه تمرینات ویژه نمایش آغاز شد، افزود: نمایش تک پرسوناژ است برای من بسیار بسیار سخت تر، ترسناک‌تر و دشوارتر شد. در برخی از موارد تمرینات از بعد فیزیکی نفس گیر می‌شود و خستگی بسیار زیادی برای ما به وجود می‌آورد، با یان حال زمانی که هر روز در کار با ایده‌های جدیداز سوی کارگردان مواجه می‌شوم، انرژی مضاعی برایم محسوب می‌شود و همین هم موجب توان بیشتر برای تمرین و کار است.

انتهای پیام/