آمریکا به عنوان یک دمکراسی دیگر وجود خارجی ندارد

گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: با وجود زخم هایی که با گذشت هر سال در نتیجه زوال اقتصادی، اجتماعی و سیاسی بر روح و روان ما نشسته، این تصور که شهروندان ایالات متحده عملا در یک دمکراسی زندگی نمی کنند، هر روز فراگیرتر از پیش شده است.
شاید فکرکنید که با رشد علم و فناوری ما توانسته ایم کشور بسیار مرفه تری بسازیم. اما به جای آن شاهد کاهش گسترده ای در استانداردهای زندگی خود بوده ایم و با توجه به رشد مشاغل پست و ناکافی در سطح کشور، مجبور شده ایم طولانی تر و سخت تر کار کنیم. ما بیشتر از همیشه هدف سیاست های رذیلانه کنترل گرسنگی ابرشرکت هایی شده ایم که کارآفرینی و خود استخدامی رفاه آور آمریکایی را می بلعند.
این تصور که ما به عنوان فرد خودمان کشور را به دامن ناکامی می کشانیم و بدهی های ملی کلان و رو به رشد را به شکلی در نتیجه تصمیمات ضعیف و بی عرضگی خودمان بر کشور تحمیل می کنیم، تنها در صورتی قابل قبول است که همچنان بر این باور باشیم در یک دمکراسی زندگی می کنیم، جایی که در آن اکثریت مردمانش مستقیما  در سیاستگذاری ها دست دارند. اگر در واقع ایالات متحده کاملا در این مسیر عمل کرده باشد، دست کم می توانیم بگوییم که دمکراسی ما در حال حاضر ورشکسته است.
البته اگر شما هم در زمره آن اندک نخبگان اقتصادی واقع در راس هرم باشید، احساس نمی کنید که هیچ چیز ورشکسته باشد. در واقع در اتاق های پشتی که تمام جلسات مهم در آنها تشکیل می شود، شما احتمالا بخشی از وقتتان را به  تبریک گویی به یکدیگر صرف می کنید زیرا  اوضاع دقیقا طبق نقشه و برنامه ها پیش می روند.

مطالعه پرینستون
 مطالعه ای که توسط مارتین گیلنز و بنجامین پیج، دو تن از دانشمندان علوم سیاسی در دانشگاه های رینستون و نورث وسترن انجام شده،با تجزیه و تحلیل 1779 رخداد سیاسی اخیر، به این نتیجه گیری رسیده است که «نخبگان اقتصادی و گروه های سازمان یافته نماینده منافع تجاری، تاثیرات مستقل قابل توجهی بر سیاستگذاری های دولتی آمریکا دارند، درحالی که شهروندان معمولی هیچ تاثیر مستقلی بر آنها ندارند یا تاثیربسیار اندکی دارند.»
این تحقیق دارای دو بخش است: ابتدا آنها میزان نفوذ سیاسی گروه های مختلف را در آمریکا اندازه گیری کرده اند. بعد این یافته ها را با تعاریف فنی از دمکراسی، الیگارشی و دیگر اشکال حکومت مورد مقایسه قرار داده اند.
من به همراه جو مارتینو در آخرین قسمت از «برنامه تکامل جمعی» در تلویزیون سی ای این مطالعه و این تصور جامع تر را مورد بحث و بررسی قرار داده ایم که آیا اصولا خود سیستم ورشکسته است و می تواند اصلاح شود یا نه و اینکه آیا ما باید شروع به اندیشیدن در این مورد کنیم که چگونه می توانیم از این سیستم درکلیت خود عبور کنیم.

ثروتمندان تاثیرگذاری بیشتری دارند
یکی از جدول های این گزارش نشان می دهد که  امروزه گروه های مختلف چه اندازه بر آمریکا تاثیر سیاسی دارند. همانطور که این جدول نشان می دهد نه تنها ثروتمندان بیشترین تاثیرگذاری را دارند، بلکه رای دهندگان عادی اصولا هیچ گونه تاثیری بر آن ندارند.
«تاثیرگذاری سیاسی» در اینجا به این معناست که کنگره با تصویب قوانین و سیاست هایی که مطلوب شماست واکنش نشان دهد. تاثیرگذاری پایین به معنای نادیده گرفتن شماست، یعنی کنگره قوانینی را به تصویب می رساند که هیچ رابطه ای با آنچه که خواهان آن هستید ندارد.
گروه های واجد منافع خاص نیز  بر سیاستگذاری های دولتی اثرگذارند. پژوهشگران این گروه ها را به دو نوع تقسیم کرده اند. گروه های صاحب منافع «جمعی» که نماینده گروه های بزرگی از شهروندان سازمان دهی شده هستند، میزان اندکی قدرت دارند. گروه های تجاری نظیر  مجامع تجاری تاثیرگذاری متوسطی دارند، احتمالا به این دلیل که پول بیشتری برای هزینه کردن در زمینه لابی گری و اعطای کمک های مالی سیاسی دارند.
هیچ کدام این ها بدین معنا نیست که مردم معمولی  هیچگاه چیزی را که خواهان آن هستند از طریق کنگره به دست نمی آورند. گاهی اوقات داده های افکار عمومی با کارهایی که کنگره عملا انجام داده جور در می آیند. با این حال اکثریت گسترده ای  از این کارها نیز نتایجی به بار آورده اند که مطلوب ثروتمندان و صاحبان منافع تجاری بوده است. اگر بخواهیم از نظر آماری بگوییم، دولت  اهمیتی نمی دهد که 90 درصد مردم آمریکا چه فکر می کنند.

آمریکا یک الیگارشی است
نویسندگان این مطالعه چهار سیستم احتمالی را که ما می توانیم داشته باشیم تعریف کرده اند:دمکراسی؛ الیگارشی یا سیستم های نیمه دمکراتیک تحت سیطره؛ گروه های صاحب منافع یا؛ به طور خاص گروه های تجاری. با نگاه به جدول های این گزارش خودتان می توانید قضاوت کنید: آمریکا در سال 2014  بیشتر با مدل الیگارشی تناسب داشته است؛ یک الیگارشی از افراد ثروتمند. در واقع یک مدل الیگارشی نوعی،  حتی تاثیرگذاری کمتری بر کلیت جامعه  دارد.
مشکلی که در اینجا وجود دارد وجود ثروت یا آمریکاییان ثروتمندی که دیدگاه های سیاسی دارند نیست. مشکل این است که دولت تنها 10 درصد از مردم آمریکا را نمایندگی می کند. بقیه با چیزی زندگی می کند که هرچه هست دمکراسی نیست.
نویسندگان مطالعه این ملاحظات را مطرح کرده اند: گروه های سازمان یافته مرتبا با مقامات دولتی لابی و رابطه دوستانه برقرار می کنند؛ از طریق درهای چرخان بین  استخدام دولتی و خصوصی رفت و آمد می کنند؛ اطلاعاتی را که درخدمت منافع آنهاست دراختیار مقامات قرار می دهند؛ پیش نویس قوانین را تهیه می کنند؛ و پول زیادی را در کارزارهای انتخاباتی هزینه می کنند.
در قلب این ماجرا مشکلی به نام فساد وجود دارد که دلیل آن وجود پول در سیستم سیاسی ماست. چنین فسادی به طور بنیادین مغایر با ایده آل های جمهوری ماست، زیرا احتمالا برای پاسداری از منافع جامعه، بسیار بیشتر از هر بدیل قابل قبولی غیر قابل اطمینان است.

عبور از سیستم
هرچند برخی ممکن بگویند که  به اجرا گذاشتن قوانین مالی جدید مرتبط با کارزارهای انتخاباتی و نیز قوانین ضد فساد پاسخ کار است، ولی باید به خاطر داشته باشیم که در این صورت نیز همچنان روباه ها مسئول مرغدانی باقی می مانند و قانونگذاران  در برابر معرفی و اجرای قوانینی که قدرت آنها را کاهش خواهد داد و در نهایت آنها را در کسب قدرت از طرق فساد آمیز گناهکار خواهند شناخت مقاومت نشان خواهند داد. این مشکل به احتمال زیاد تنها زمانی حل خواهد شد که ما  اراده جمعی خود را برای کنار گذاشتن این سیستم به نمایش بگذاریم و سیستمی را بیافرینیم که با ارزش ها و آرزوهایمان همسوتر باشد.
نویسنده: ریچارد انوس Richard Enos  تحلیلگر سیاسی 
منبع: https://b2n.ir/185035

انتهای پیام.