گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: یک شنبه شب است و تصمیم می گیرید برای خرید سری به فروشگاه بزنید. پنج تا موز برمی دارید تا در طول هفته هر روز صبح قبل از رفتن سر کار یکی از آنها را بخورید. اما طولی نمی کشد که دو تا از این موزها از سطل زباله سر در می آورند.
آمریکاییان به طور میانگین هر روز همین مقدار دور ریز مواد غذایی دارند و در مجموع نرخ دورریز مواد غذایی در ایالات متحده همین است. چه موزها را بلافاصله بعد از خریدن از مغازه دور بریزید یا آنها را روی پیشخوان آشپزخانه به حال خود رها کنید تا رنگشان قهوه ای شود و مگس های میوه را به خود جذب کنند، مقدار دورریز شما همان است. این مشکل فقط در سطح مصرف نیست که رخ می دهد، کشاورزان، مغازه داران، رستوران ها و دیگر کسب و کارهایی که در آنها مواد غذایی هدر می رود نیز بسیار زیادند و همگی در رساندن این رقم به 40 درصد مشارکت دارند.
در آمریکا ناتوانی ما از توزیع مناسب مواد غذایی اثرات وسیعی دارد. در حالی که مواد غذایی مرتبا در مراحل فرآوری، حمل و نقل و انبارکردن ضایع می شوند، 37 میلیون نفر – از جمله بیش از 11 میلیون کودک- در سطح کشور با گرسنگی دست و پنجه نرم می کنند. این رقم یعنی 11.5 درصد کل بزرگسالان در آمریکا با عدم امنیت غذایی مواجه اند و نگرانند که از دریافت حقوق این ماه تا ماه بعد خود یا از این بسته کوپن مواد غذایی تا بسته بعدی، چگونه باید از پس تامین مخارج مواد غذایی کافی برای خود بربیایند. علاوه بر این آب، زمین و انرژی که در مراحل مختلف تولید مواد غذایی از بذر تا قفسه فروشگاه ها سرمایه گذاری می شود نیز در کنار موادی که تولید می شود هدر می رود. این مواد غذایی 15.1 درصد ضایعات خشک خانوارها را نیز تشکیل می دهند و در نتیجه سهم قابل توجهی از وزن کلی را تشکیل می دهند که روی دوش برنامه های مدیریت زباله های شهری محلی قرار می گیرد. بسته بندی بهتر برای زنجیره مواد غذایی که زود فاسد می شوند می تواند گامی در جهت صرفه جویی بیشتر در این مواد باشد.
بسته بندی دوباره نقش مهمی در اضافه کردن به طول عمر محصول بازی می کند. این کار حفاظت لازم را در برابر آلودگی هایی چون رطوبت یا باکتری فراهم می کند و مانع از قرار گرفتن آنها در معرض عوامل زیست محیطی چون نور و اکسیژن می شود. برای مثال در طول نسل ها کنسرو کردن یکی از شیوه های اصلی نگهداری مواد غذایی بوده که امکان بهره مندی مردم از محصولات تابستانی خود را در ماه های زمستانی سال به آنها می داده است. با ظهور فناوری بسته بندی پلاستیکی، این نوآوری با به تاخیر انداختن زمان فاسد شدن مواد غذایی، ارزش پایداری آنها را بیشتر افزایش داد و همزمان از هزینه های بالای ناشی از حمل و جا به جایی مواد بسته بندی سنگین همچون شیشه کاست. سپس این نوآوری شکل سود بیشتر برای خرده فروشان و ایمنی غذایی بیشتر برای مصرف کنندگان را به خود گرفت.
اخیرا دانشمندان نشان داده اند که می توان ذرات میکروسکپی یک ماده ثانویه مثل سفال یا نقره را به ورقه های بسته بندی پلاستیکی افزود، اثرات ضد میکروبی آنها را تقویت کرد یا از تماس اکسیژن با آنها جلوگیری به عمل آورد. به این مواد نانوذرات می گویند چون اندازه آنها در مقیاس نانو است. برای اطلاع بیشتر بد نیست بدانید که هر اینچ 25.4 میلیون نانومتر است! نانوذرات را می توان با آسیاب و خرد کردن مواد به اندازه های بسیار ریز یا با ساختن آنها به طور مصنوعی و با ترکیبی از اتم ها و ملکول ها تولید کرد. هر دو روش تولیدی مستلزم صرف انرژی است، زیرا ذرات را باید خلق کرد و بعد از طریق مراحل فرآوری اضافه آنها را با ماده بسته بندی اصلی یکی کرد.
پژوهشگران در دانشگاه پردو کنجکاو بودند بدانند که آیا افزایش عمر مواد غذایی در قفسه ها از طریق افزودن نانوذرات به بسته بندی های پلاستیکی، می تواند انرژی و منابع اضافی را که باید صرف افزودن این ذرات به بسته بندی اصلی شود جبران کند یا نه. آنها هزینه های نسبی بسته بندی های پلاستیکی را با و بدون نانوذرات در طول عمر آنها از تولید تا انداخته شدن در سطل زباله مقایسه کردند. شایان ذکر است که آنها بر این گمان بودند که افزودن نانوذرات مستلزم هیچ پلاستیکی جز بسته بندی پلاستیکی که باید با آن جایگزین شود نیست یا مقدار اندکی لازم دارد. آنها دریافتند که اساسا کاهش یا افزایش در میزان پلاستیک استفاده شده در این تجزیه و تحلیل قابل توجه نیست. هر چند بسته بندی های نانو قبلا در ظرفیت های محدود برای برخی از بسته بندی های مواد غذایی انجام شده است.
نحوه رفتار مصرف کنندگان با مواد غذایی بعد از آنکه طول عمر بیشتری در قفسه ها پیدا می کنند، یک عامل عمده در تعیین این است که بسته بندی های نانو با پایداری بیشتر چگونه می توانند باشند، چون اگر مردم بی توجه به طول عمر آنها در قفسه ها همچنان با همان نرخ قبلی به دور ریختن مواد غذایی ادامه دهند، در این صورت نحوه بسته بندی آنها اصلا اهمیتی پیدا نمی کند. برای ارزیابی کاهش دورریز مواد غذایی، پژوهشگران از حدود 1100 نفر از مناطق لافایت در ایندیانا پیمایشی به عمل آوردند. از شرکت کنندگان خواسته شد سطل زباله مواد غذایی دورریز خود را کمیت سنجی کنند (اینکه در حال حاضر چقدر دورریز مواد غذایی دارند) و به پرسش هایی در این باره پاسخ دهند که در واکنش به طول عمر بیشتر مواد غذایی در قفسه ها چه تغییری در رفتارشان صورت خواهد گرفت. هدف از این بخش از مطالعه این بود که معلوم شود مصرف کنندگان اگر موادی که خریداری کنند که برای مدت بیشتری تازه می ماند، چگونه باید رفتار خود را تغییر دهند. در حالی که این نوع از مطالعات شروع خوبی در راستای تلاش برای کمیت سنجی رفتار مصرف کننده است، اما مهم است در ذهن داشته باشیم که پیش بینی رفتار آینده مصرف کنندگان از سوی آنها، ممکن است به این معنا نباشد که آنها عملا این کار را انجام خواهند داد.
این دانشمندان از این اطلاعات برای ارزیابی اثرات زیست محیطی هم مواد بسته بندی نانو و هم سیستم های بسته بندی سنتی مواد غذایی استفاده کردند. آنها بررسی کردند که چه میزان انرژی برای ساخت بسته بندی های پلاستیکی لازم است و بعد چقدر انرژی برای تولید و مخلوط کردن نانوذرات در پلاستیک های بسته بندی مورد نیاز است. آنگاه مقایسه کردند که مواد غذایی عرضه شده در بسته بندی پلاستیکی تقویت شده با نانو ذرات چقدر تازه تر می مانند و با استفاده از آنها از چه میزان دور ریز مواد جلوگیری خواهد شد.
آنها به این نتیجه رسیدند که حتی رقم نسبتا پایین یک تا سه روز افزایش عمر محصولات در قفسه ها، برای جبران انرژی سرمایه گذاری شده که برای افزودن نانوذرات به بسته بندی ها نیاز است کفایت می کند. این نتایج نشان می دهند که استفاده از بسته بندی نانو می تواند از فشارهای زیست محیطی در کل زنجیره تامین مواد غذایی بکاهد و در نگهداری بهتر و بیشتر گوشت و دیگر کالاهای گران قیمت و کاهش دهنده منابع طبیعی نقش مهمی ایفا کند.
به گفته محققان پیش از آنکه بسته بندی نانو رواج بیشتری پیدا کند، به منظور تایید ایمنی نانوذرات- چه برای انسان و چه محیط زیست- تحقیقات بیشتری باید انجام شود. در رقابت برای استفاده تجاری از این نوآوری، تاکنون چندین نوع نانوذره برای استفاده در پلاستیک های بسته بندی مواد غذایی ثبت اختراع شده اند.
با این حال تحقیقات در مورد میزان ایمن بودن این ذرات از استفاده تجاری از آنها عقب تر است. سازمان غذا و داروی آمریکا توصیه های غیرالزام آوری را برای استفاده از نانوذرات منتشر کرده، اما با توجه به افزایش درخواست ها برای استفاده از نانوذرات در بازار بسته بندی، مطالعات علمی جامع تری در مورد ایمنی آنها باید انجام پذیرد. همچنین می توان گفت که تداوم استفاده از بسته بندی های پلاستیکی به طور کلی اثر منفی زیست محیطی دارد که تحقیقات علمی بیشتری را در این مورد الزامی می کند که آیا به راستی بسته بندی نانو یک راه حل دراز مدت در این زمینه محسوب می شود یا نه. معضل چگونگی پرداختن به هم آلودگی زیست محیطی پلاستیک و هم دورریز ضایعات مواد غذایی با توجه به سرعتی که ما به عنوان یک جامعه داریم، مشکل پیچیده ای است که با وجود با انگیزه های متضاد در این زمینه، پیچیده تر نیز می شود.
نویسنده: امرسون گری (EMERSON GREY) استاد دانشگاه کلرادو
منبع: https://b2n.ir/671468
انتهای پیام.
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
