گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: جامعه ای که اتومبیل را فراتر از عابر پیاده می نشاند کاملا روشن است که طرفدار خودروسواران است. یک واقعیت مشهود دیگر این است که همیشه این مردان سفیدپوست میانسال دارای درآمد بالا هستند که خودروسواران را نمایندگی می کنند. اما در میان کاربران سیستم حمل و نقل عمومی خلاف این وضعیت مصداق دارد. اما جامعه ای که به خودروسواری اولویت می دهد و به تحرک همواره رو به تزاید به عنوان یک دستور العمل کمابیش جادویی برای توسعه نگاه می کند، تفاوت ها بین شهروندان خود و دیگر بخش ها را به اشکال دیگری نیز افزایش می دهد.
سلسله مراتب ترافیکی فعلی که اتومبیل در راس و حمل و نقل عمومی، دوچرخه سواران و عابران پیاده در قعر آن قرار دارند، خود را در این واقعیت نشان می دهد که به هر یک از این شیوه های جا به جایی چه میزان فضا و منابع اختصاص داده می شود. با وجود خودرو در راس سلسله مراتب ترافیکی، ما جامعه را وامیداریم تا بر اساس خودروسواری بنا شود: جهانی که در آن زندگی ما را تا حد بسیار زیادی خودروها هدایت می کنند.
این مقاله برای روشن کردن این موضوع نوشته شده که سلسله مراتب ترافیکی فعلی خود را به چه اشکالی نشان می دهد و چه تبعاتی دارد: جامعه ای بنا شده بر اساس خودرومحوری نه تنها خطر ترسناک تری را از یک منظر زیست محیطی تحمیل می کند، بلکه تصورات فعلی درباره تقسیم بندی اقتصادی و اجتماعی بیشتر را تقویت می کند.
ما با پرداختن به مشکلاتی که در سلسله مراتب ترافیکی فعلی وجود دارد و گام برداشتن در جهت ترسیم نقشه یک راه دیگر برای برنامه ریزی و حل مسئله جا به جایی، امید داریم و معتقدیم که می توانیم سرنخ هایی را در این باره نیز به دست آوریم که چگونه می توان دیگر مسائل اجتماعی خود را حل و فصل کرد.
اتومبیل ما را رو به روی یکدیگر قرار می دهد. آیا کسی هست که تاکنون این احساس را تجربه نکرده باشد که چگونه با نشستن پشت فرمان یک اتومبیل، ناگهان به یک خودروسوار تغییرشکل داده است؟ به نظر می رسد صرف نشستن پشت فرمان اتومبیل، تقریبا هرکسی را به سمت رفتاری من محورتر سوق می دهد، وضعیتی که در آن هر کسی می کوشد با هزینه یکی دیگر به چیزی دست پیدا کند. در حالی که با راندن یک اتومبیل، راننده انسان های دیگر (سایر رانندگان، استفاده کنندگان از حمل و نقل عمومی، عابران پیاده، دوچرخه سواران) را به چشم چیزی جز موانع نمی بیند. صادقانه جواب دهید آیا کسی هست که احساسی کم و بیش پرخاشگرانه و رقابتی را که اتومبیل در انسان به وجود می آورد در خود تشخیص نداده باشد؟ از آنجا که ما نمی خواهیم این نوع از رفتار را تشویق کنیم و از آنجا که اطمینان داریم که انسان خودروسوار به دنیا نمی آید بلکه بیشتر به یک خودروسوار تبدیل می شود، قویا اعتقاد داریم که باید خطر تبدیل شدن انسان ها به خودروسواران به حداقل رسانده شود.
به این دلیل ما تنها خواهان تغییر کردن نظم سلسله مراتب ترافیکی فعلی و پایین تر نشاندن اتومبیل از عابر پیاده نیستیم، بلکه خواستار جامعه ای هستیم که به کلی بر اساس گزاره های دیگری بنا شود. جامعه ای که در آن هیچ کس، چه منفعلانه و چه فعالانه به اجبار به سمت خودروسواری رانده نشود. جامعه ای که در آن نزدیکی و دسترسی آنچه که مردم برای برآوردن مایحتاجشان به آنها نیاز دارند و آرزو دارند، مقدم بر چیزهای دیگر قرار داده شود.
خودروسواری یا استقلال تحرک
خودروسواری مفهومی است که برای تفسیر و توصیف آن سازوکارها و اقداماتی که حرکت اتومبیل ها از این سو به آن سو را سازماندهی و حمایت می کند و شکل می دهد و تاثیر آن بر جوامع ما مورد استفاده قرار می گیرد. همچنین نام گفتمانی است که برای مشروعیت دادن به اتومبیل به عنوان موتور پیشرفت جامعه، آن را با ایده های مربوط به آزادی، توسعه، فردیت و استقلال ارتباط می دهد. کوتاه سخن آنکه خودروسواری یکی از نهادهای بنیادین اجتماعی- تکنولوژیک است که مدرنیته سازمان می دهد.
کلمه خودروسواری در یک معنا ترکیبی است از کلمات «استقلال» و «تحرک» و البته ایهامی نیز در خود دارد، چرا که جزء اول آن را اتومبیل نیز می توان معنا کرد. در این مفهوم اتومبیل را باید به عنوان چیزی مرتبط با استقلال و به عنوان مفهومی برای توصیف دیدگاه جوامع ما نسبت به تحرک و استقلال دانست: اینکه شما از طریق تحرک است که به استقلال دست پیدا می کنید و تنها به طور مستقل است که می توانید به تحرک واقعی دست پیدا کنید. ایده هایی که قویا با ایدئولوژی لیبرال مرتبط هستند که همه ما را به عنوان فرد – آزاد برای انتخاب شیوه زندگی خود- توصیف می کند؛ ایدئولوژی ای که در افراطی ترین شکل خود نفس وجود اجتماع را انکار می کند. اما درست همانطور که شکل گیری خاصی از جامعه است که ایده فرد آزاد را می آفریند و حفظ می کند، ایده استقلال تحرک را نیز باید تولید و حفظ کرد. بدون جاده ها، صنعت خودروسازی و صنایع نفتی، هیچ کس از اتومبیل ها استفاده نخواهد کرد. استقلال تحرک در خود تناقضی هم دارد، چرا که خودروسواران برای رسیدن به خانه ها و محل کارشان به هیچ وجه آزادی انتخاب راه های خود را ندارند، بلکه مجبورند در راه هایی برانند که سیاستمداران آنها را ساخته و برنامه ریزی کرده اند و بنا به دلایل سیاسی و اقتصادی در مکان های مشخصی واقع شده اند.
نکته نسبتا کنایه آمیز این است که اتومبیل که این قدر کلید آزادی و فردیت دانسته شده، تا جایی که به جام مقدس لیبرالیسم مدرن تبدیل شده است، در حالی که در حقیقت ارتباط متقابل شدیدی با طیفی از سیستم های کنترل دولتی عمومی و نیز خصوصی دارد. به منظور آنکه کارکرد خودروسواری جمعی حتی به بدی آنچه که امروز هست شود، تعداد نامشخصی از مقررات باید به اجرا گذاشته شود: اینکه با چه سرعتی می توانید برانید، به کجا می توانید برانید، به کدام جهات باید برانید، کجا می توانید توقف کنید، خودتان و اتومبیلتان چقدر می توانید آلودگی داشته باشید و چقدر این کار باید امن باشد تنها چند نمونه از مقرراتی هستند که هر بار که پشت فرمان خودرویتان می نشیند شما را احاطه می کنند. برای انجام این کار، به منظور منضبط کردن رانندگان و همچنین غیررانندگان با هدف منطبق کردن رفتار کردن آنها با قوانین و اطاعت از آنها، رژیم بزرگی از کنترل ها باید به اجرا گذاشته شود. آزادی در جاده دست در دست تشدید کنترل ها بر جا به جایی تحول یافته است.
رژیم فعلی خودروسواری، چندین گرایش مخرب غیرقابل حل و ذاتی را در خود دارد.
خودروسواری به معنای شلوغی است: استقلال تحرک و خودروسواری بر اساس جامعه ای انجام می شود که به تمام شهروندانش یارانه می دهد و آنها را تشویق می کند تا با اتومبیل جا به جا شوند، اما اگر همه این استقلال تحرک را داشته باشند، طولی نمی کشد که تحرک به بی تحرکی تبدیل می شود. ترافیک های گره خورده و راه بندان ها پیامد منطقی یک جامعه خودروسوار است. خودروسواری جمعی بدترین دشمن خود است. آزادی خودروسواران مستلزم خودروسواری جمعی است، اما همزمان خودروسواری جمعی آزادی خودروسواران را خدشه دار می کند.
خودروسواری جمعی به معنای بهره برداری بیش از اندازه از منابع است: آب و هوای ما، منابع طبیعی ما، خودمان، شهرهایمان، حتی کل سیستم تغییرات اقلیمی، جغرافیای سیاسی ما را در معرض بحران هایی حاد قرار داده است، به این دلیل که خودروسواری جمعی همراه با غرش موتور خودروها به پیش تاخته است، شهرهایمان چنان به اشغال اتومبیل ها در آمده که هر روز فضای کمتری برای کسانی که در آنها زندگی می کنند باقی می ماند. تولید محدود نفت و افزایش قیمت آن به بحران های ژئوپلتیک و حتی جنگ برای حفظ دسترسی به نفت ارزان منجر می شود. حال بیش از یک میلیون و 200 هزار نفری که هر ساله به عنوان نتیجه مستقیم سوانح ترافیکی کشته می شوند به جای خود.
مهم است به این واقعیت توجه داشته باشیم که مشکلات فوق اختلالاتی تصادفی و گاه و بی گاه در سیستمی نیستند که در شرایط عادی روان و منظم کار می کند. چرا که واقعیت خلاف این است: این کارکرد عادی و هر روزه این سیستم است. راه ها و خودروهای ما که برای امکان پذیر کردن استقلال تحرک ما ساخته شده اند، تنها در هر روز بیش از 3 هزار انسان را به کشتن می دهند. اما آخرین باری که از دهان یکی از افراد صاحب قدرت شنیده اید که از خودروسواری جمعی به عنوان یک سیستم انتقاد می کند چه وقت بوده؟ این انتظارکه در فضای سیاسی جاری یک نفر جنگی را علیه خودروسواری اعلام کند به کلی غیرواقع نگرانه به نظر می رسد. البته با اینکه ایمنی ترافیک چیز خوبی است، اما این کار به معنای تلاش برای حل یک مشکل از طریق درمان علائم آن به جای عوامل آن است. به نظر می رسد که ارتباط اتومبیل با مرگ و میر به عنوان یک مسئله سیاسی دیده نمی شود، بلکه کنار گذاشتن کامل بحث این ماشین های مرگ است که بر سیاره ما جولان می دهند.
این نکته کاملا روشن است که استقلال تحرک نه منطقی و نه در واقعیت یک سیستم کارآمد برای سازماندهی جا به جایی است. اما این کافی نیست، حتی در یک سطح مفهومی این در ذات خود کاری غیرممکن است. چیزی که ساخته شده تا یک سیستم آزادی و استقلال باشد، در واقع مبتنی بر شبکه پیچیده ای از کنترل بنا شده است.
تحرک اجتماعی
با اینکه مفهوم استقلال تحرک ارتباط مستحکمی با خودروسواری جمعی دارد، درک این نکته مهم است که این افکار چگونه بر تمام بخش های جوامع ما و نحوه برنامه ریزی ما برای آنها تاثیر می گذارند. استقلال تحرک بر اساس تفسیری از اتومبیل- جامعه مطرح شده است، اما این موضوع می تواند و باید برای درک این مسئله مورد استفاده قرار گیرد که ما چه درکی از فرد و حقوق او و امکانات حرکت و جا به جایی وی داریم. در جامعه ای که این چنین حول ایده فرد آزاد و مستقل ساخته شده، دشوار بتوان دید که چه اندازه از برداشت هایمان را این ایده است که شکل می دهد. این مسئله حتی فهم واقعی مفهوم استقلال تحرک و در نظر گرفتن آن به هنگام برنامه ریزی اجتماع را مهم تر می کند. این واقعیت، فهم حقیقی مفهوم استقلال تحرک و اعمال آن به هنگام برنامه ریزی اجتماعی را مهم تر می کند. مفهوم استقلال تحرک وقتی درست استفاده شود، ابزار مطلوبی برای تجزیه و تحلیل جامعه و درک این است که چگونه از برنامه ریزی ترافیکی می توان برای اجرای سیاست های رادیکال و سبز استفاده کرد.
اگر بخواهیم به مثالی دم دستی در این مورد اشاره کنیم که چگونه استقلال تحرک می تواند به عنوان یک ابزار رادیکال تفسیر مورد استفاده قرار گیرد، می توانیم به بحث حول خودروهای بی راننده روی آوریم، اما البته همین استدلال ها و تفسیرها را می توان برای درک دیگر موضوعات نیز مورد استفاده قرار داد.
برای خلاصه کردن مباحث مربوط به خودروهای بی راننده ما یک مشکل را به رسمیت می شناسیم، اتومبیل ها سهم فزاینده ای در آلودگی های دی اکسید کربن و وخامت بیشتر اوضاع شهرهایمان دارند. گفته می شود که حمل و نقل عمومی راه علاج اتومبیل هاست، ولی ما چگونه باید مردم را وادار به استفاده از حمل و نقل عمومی کنیم؟ احساس درونی مان اغلب به ما می گوید که برای کنترل خودروسواری، باید حمل و نقل عمومی را برای نیازهای خودروسوار فراهم کنیم، در حالی که مشکل ما به واقع همین نیازهای آنهاست. اتومبیل های بی راننده می توانند- تاکید می کنیم، می توانند- برخی از افراد را تشویق به گذاشتن اتومبیل خود در خانه کنند. ولی آیا آنها ساختار شهرهایمان را تغییر خواهند داد؟ بسیار بعید است.
تعجبی ندارد که افراد خاصی از احزاب سبز، لیبرال ها و طرفداران صنعت خودروهای بی راننده مدافع این خودروها هستند و با این کار بر ایده استقلال تحرک پای می فشارند. جدا کردن ایده فرد از یک مفهوم گسترده تر- جامعه- یک پروژه لیبرال است. اما جنبش رادیکالی که برای تغییر واقعی تلاش می کند، باید به عنوان یک فضیلت همیشه تلاش کند تا به یک قدم جلوتر فکر کند. و کسی که ایده لیبرال استقلال تحرک را به چالش نمی کشد، کسی نیست که بخواهد به جایی نادیده سفرکند.
ایده فرد آزاد و دارای قدرت حاکمیت بر زندگی خود، یکی از محصولات یک جامعه مشخص است و ایده استقلال تحرک نیز همچنین است. این به سیاست هایی بستگی دارد که این ایده را پدید می آورند، محدودیت هایش را تعریف می کنند و بر خصومت ذاتی آن نقاب می گذارند: این خصومت که تحرک شما مبتنی بر بی تحرکی یک نفر دیگر است. اتومبیل تا وقتی که جامعه به حساب آورده نشود تنها کلید آزادی است، در نتیجه تمام آگهی های مربوط به اتومبیل در بیایان ها یا جاده های خلوت کوهستانی نصب می شوند.
به جای تغییر دادن حمل و نقل عمومی برای انطباق با نیازهای خودروسواران، باید این سیستم را گسترش دهیم. به جای تلاش برای فردی کردن این سیستم، باید کارکرد آن را به عنوان یک تلاقی گاه اجتماعی که زندگی مان و جامعه حول آن می چرخد تقویت کنیم.
اگر ما به عنوان یک نیروی چپ مدرن، سبز و رادیکال می خواهیم جوامع خود را تغییر دهیم، باید میراث خود را که این قدر به «توسعه» ایمان دارد تغییر دهیم. ما باید ایده ها را به چالش بکشیم، ایده هایی چون اینکه هر نفر یک اتومبیل حتما باید ربطی به آزادی یا برابری داشته باشد. ما باید شروع به فکر کردن در این مورد کنیم که چگونه مسیر جوامع خود را تغییر دهیم که در آن به جا به جایی کمتری نیاز باشد. این بدان معنا نیست که ما باید از حرکت دست برداریم، بلکه بدین معناست که جا به جایی های تکراری و بی معنا باید کاهش یابند، ما باید سعی کنیم سفرهایمان را سازماندهی کنیم، کاری که منوط به این آگاهی است که همه ما در کنار هم هستیم که جامعه را شکل می دهیم.
نویسنده: پلانکا (Planka.nu) شبکه ای متشکل از گروه های سوئدی که برای حمل و نقل عمومی رایگان فعالیت می کنند.
منبع: https://b2n.ir/233615
انتهای پیام.
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
