به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، در ایامی که کل دنیا و کشور ما درگیر ویروسی به نام کرونا شده، به اذعان همه کارشناسان علمی و دینی، حفظ آرامش جامعه در کنار رعایت مسائل بهداشتی می‌تواند نقش مهمی در کنترل این شرایط و مقابله با آن داشته باشد.
هماهنگی صاحبان رسانه، نهادها و افراد اثرگذار، اثری غیرقابل انکار در این شرایط دارد، اما در اوضاعی که بیش از هرزمانی، مردم نیازمند این آرامش و صدای واحد هستند، طرح برخی مسائل از جانب افراد یا نهادهایی که مستقیماً با دلبستگی‌های دینی مردم مرتبط هستند، زمینه سوءاستفاده رسانه‌های معاند و پریشانی در جامعه را فراهم می‌کند.
از جمله این مسائل، حضور مردم در اماکن مذهبی است و سؤال اینجاست که آیا حضور در اماکنی که به عقیده ما دارالشفا هستند، در این شرایط توجیهی دارد یا خیر؟ برای پاسخ دادن این سؤال خبرنگار فارس با چند کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سؤالات شرعی به گفت‌وگو نشسته و گزارش زیر ماحصل این گفت‌وشنود در رابطه با مسأله شفا و رعایت نکات بهداشتی است.
به گفته غالب کارشناسان مذهبی واضح است که دارالشفا بودن به معنی شفابخشی بی‌قید و شرط نیست، اگر این بود نیازی به این‌همه بیمارستان‌ها و هزینه‌های درمانی و مراجعه به پزشک نبود، همچنین بالاتر از این اماکن، صاحبان این بارگاه‌های شریف و خود حضرات معصومین (ع) نیز در سیره خود خلاف این را نشان داده‌اند.
برای درمان بیماری نباید کوتاهی کرد
از این رو وقتی شخصی به امام صادق (ع) مراجعه می‌کند و حضرت متوجه می‌شوند که فرزند او بیمار است، به او توصیه می‌کند که غذایی به فرزندش بدهد که در رشد گوشت و استخوان او مؤثر است، بنابراین در فرهنگ ائمه معصومین (ع) نیز، دعا و توسل را جایگزین عوامل بهداشتی و طبیعی نکرده‌اند و اجازه اهمال و کوتاهی در این زمینه را نداده‌اند.
حتی دعا به درگاه خداوند متعال که «شافی» است و شفای هر دردی به دست اوست، هیچ احدی را از مداوا از راه‌های طبیعی بی‌نیاز نمی‌کند، در روایات آمده که یکی از پیامبران (ع) بیمار شد و گفت «طبیب نمی‌خواهم، خودش [خداوند متعال] بیمار کرده است و خودش شفا می‌دهد؛ خداوند به آن پیامبر وحی فرمود: من خوبت نمی‌کنم تا خودت را درمان کنی و شفا به دست من است».
یعنی در مداوا و رعایت مسائلی که به‌دست خود بشر است نباید کوتاهی شود، و پس از مداوا و رعایت‌های بهداشتی و عقلانی، امید او به این باشد که تأثیر و نتیجه به‌دست خداوند است، از این رو شفابخشی آن بزرگواران یا شافی بودن خداوند متعال در عرض اقدامات بهداشتی و درمانی نیست، که گمان کنیم انجام یکی، انسان را از دیگری بی‌نیاز می‌کند.
ما اجازه کوتاهی در رعایت مسائل بهداشتی و درمانی را به‌هیچ عنوان نداریم. بلکه در کنار رعایت تمام و کمال مسائل طبیعی و عقلانی، باور و امید داشته باشیم که در نهایت شفا به‌دست خداوند است و حضرات معصومین (ع) نیز به اذن خداوند متعال می‌توانند مجرای شفابخشی حضرت حق باشند.
شفابخشی بی‌قید و شرط نیست
از سوی دیگر شفابخشی این بزرگواران، بی‌قید و شرط نیست، اگر شفابخشی بی‌قید و شرط بود، هیچ‌گاه زهر بر بدن امام مجتبی (ع) یا حضرت علی بن موسی‌الرضاع) اثر نمی‌کرد، چه زهر آن روز و چه ویروس امروز اثر خود را می‌گذارند، چه بر بدن امام معصوم و چه بر بدن زائر امام، تصور این‌که چون مضجع شریف آن‌ها دارالشفاء است، مانع تأثیر و شیوع این بیماری شود، تصوری نادرست است.
منظور از شفابخشی ائمه معصومین چیست؟
منظور از شفابخشی این بزرگواران این است که در کنار رعایت مسائل بهداشتی و درمانی، گمان نکنیم که همه عوامل این عالم هستی، همین عوامل مادی است و اگر این عوامل مادی به بن‌بست رسید، ناامید شویم، بلکه علی‌رغم جدی گرفتن توصیه‌های بهداشتی، در بن‌بست عوامل مادی محصور و ناامید نشویم.
البته در مواردی نیز باوجود به‌کارگیری عوامل مادی نتیجه‌ای حاصل نشده، در برخی از این موارد حضرات معصومین به اذن و اراده الهی گره‌های کوری را که از دست هزاران طبیب برنیامده، بازکرده‌اند، وجود پرونده‌ها و اسناد درمانی موجود در این بارگاه‌های شریف ب ه‌قدری شفاف و گویاست که جایی برای تردید باقی نگذاشته است.
شفابخشی خدا مطلق و بی‌قید و شرط نیست
از این رو شفابخشی خداوند متعال و حضرات معصومین، مطلق و بی‌قید و شرط نیست، شرط اول آن، اقدام و تلاش جدی در میدان عمل است، به همین دلیل در روایات آمده که:«دعاکننده بی عمل صالح همچون کمان بی‌زه است یعنی بر دعای او أثری مترتّب نشود.» لذا انتظار شفابخشی با کوتاهی در رعایت بهداشت، نابجا خواهد بود.
ثانیاً شفای آن‌ها به عوامل متعددی از جمله اذن الهی و مصالح دیگری بستگی دارد، کما این‌که قرآن کریم در مورد حضرت عیسی (ع) می‌گوید: «و کور مادرزاد، و مبتلا به بیماری پیسی را به فرمان من، شفا می‌دادی»، از این رو اگر بتوان شرایطی را فراهم کرد که حضور مردم در این اماکن، همراه با شرایط بهداشتی باشد و سلامت آن‌ها به خطر نیفتد، قطعاً و یقیناً بهتر این است که مانع بهره‌مندی مردم نشویم.
ولی اگر هر دو قابل‌جمع نیست و حضور مردم، سلامت آن‌ها را با خطرات جدی مواجه می‌کند، این اقدام هم خلاف عقل و هم خلاف شرع است، از این رو مراجع بزرگوار تقلید مانند حضرات آیات سبحانی، شبیری زنجانی، مکارم شیرازی، وحید خراسانی و ... به طور جدی مردم را به رعایت مسائل بهداشتی و پرهیز از حضور در اماکن عمومی توصیه کرده‌اند و برخی، نظر متخصصان و متولیان امر سلامت را در این امر، حجت شرعی دانسته‌اند.
بنابراین با توجه به نکات بیان‌شده، اگر متخصصان و متولیان امر سلامت، حضور در این اماکن را سبب توسعه این بیماری بدانند، عقل سلیم حکم می‌کند که این توصیه‌ها رعایت شود.
انتهای پیام/۶۳۱۰۶/ص۳۰/
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
