به گزارش خبرگزاری فارس از تبریز، سالها میگذرد از وقتی که کمالالدین خجندی از شوق دیدار تبریز، شعر شکوهمند خود را چنین زینت داد که: «از بهشت خدای عز و جل تا به تبریز نیم فرسنگ است.»
حالا که به جهت حضور ویروس کرونا، مهمان ناخوانده این روزها، و برای حفظ امنیت و سلامت خود و عزیزانمان ناگزیر از ماندن در خانه هستیم، نیم فرسنگ راه تا تبریز را با یک کلیک هموار کنیم و تبریز را از دریچه دنیای مجازی ببینیم...
یک آذربایجان است و یک تبریز؛ تبریز، جان ِ آذربایجان است، عصاره مهربانی و دلاوریهایش..
اینجا تبریز است، گذرگاهِ تاریخ پرفراز و نشیب سرزمینی که همواره بلندای کوههایش، آبی آسمانش، طراوت دشتهایش، برکتِ درختانش، گوهرهای خفته در نگاهش و سرانگشتان کیمیاسازِ مردمانش هماره در مرکز توجه قرار داشته است.
هنوز در کوچههای این شهر که راه میروی، از چرنداب و امیرخیز و مارالان گرفته تا دامنههای عینالی و سرخیِ بیپایانِ سرخاب، صدای سم بر زمین کوفتنِ مرکب دلاورانی میپیچد که جان را توشه ساختند و در راه آزادی سینه را سپرِ سرب داغ ساختند.
هنوز لابلای حافظه تصاویر ِ تبریز، گرمایِ وجودِ شمس، اسلیمیهای روییده بر خاطره کمالالدین بهزاد، قطارِ فشنگِ باقرخان، نگاه مصمم زینبپاشا، گل ارکیده خفته در دستان ستارخان، عینکِ گرد ثقةالاسلام، هزارتوهای خانه علی موسیو، شیهه اسب سرکش امیرنظام گروسی، گره روسریِ پروین، قلم نی و دوات شهریار، لبخندِ آرامِ آقا مهدی باکری، صدای خندههای پیچیده در مدرسههای غلامرضا مردانیآذر و دهها تصویرِ باشکوه و به یادماندنی دیگر خودنمایی میکنند.
این دیار اما از فراز ِتمام قلهها به حرمت، و از نشیبِ تمام گودالها به عزت، عبور کرده و امروز با چهرهای که هنوز از اصالتش خبر میدهد، به آیندهای مینگرد که با دستان و دلهای به هم پیوسته فرزندانش ساخته میشود.
اینجا همان تبریزی است که سرمه چشم از غبارِ چشمِ مهمان میکند و با حضور مهمامانش، زیباتر، آراستهتر و مشتاقتر از همیشه، دروازههای تاریخیاش را به روی نگاههایی گشوده که حضورشان مایه شادی و رضایتشان موجب دلگرمی است.
با تمام سختی های این روزها، ما را و شهر ما را امیدی در دل است...
انتهای پیام/خ