برای آنها که قرنطینه «کلبه احزان» است/ ضیافت‌های افطاری و اقشار آسیب‌دیده

خبرگزاری فارس از تبریز- فرشید باغشمال: ویروس منحوس با ابعاد پیچیده خود، سایه سنگین بر روابط ‌اجتماعی و اقتصادی جامعه انداخته است. بسیاری از مشاغل و پیشه‌هایی که کار و کاسبی‌شان به ارتباط با مردم وابسته است، کرکره را پایین کشیده‌اند و خانه‌نشین شده‌اند. 

نامش را «قرنطینه» گذاشته‌اند اما برای کسی که دخل‌ و خرجش بسته به مردم است، همین قرنطینه در حکم «کلبه احزان» است.

در خانه بمانید و کتاب بخوانید، در خانه بمانید و موسیقی بشنوید، در خانه بمانید و فیلم ببینید... باشد، در خانه می‌مانیم و به خرده‌فرمایش‌های کرونایی عمل می‌کنیم اما این توصیه‌ها فقط به درد قشری می‌خورد که از حداقل‌های معیشت برخوردار است. حق بدهید که گاهی لحن بی‌درد و بی‌عار چنین نسخه‌هایی برای تهیدستان، عجیب و ناراحت‌کننده باشد. با اعصاب داغان، دل پرغصه، روح شرمنده و شکم گرسنه نمی‌توان شاملو خواند، جوکر تماشا کرد و سمفونی هفت بتهون را شنید.

هستند افرادی که تمام دل‌خوشی‌شان (تاکید می‌کنم: تمام دل‌خوشی‌شان) خوردن یک وعده شام ماکارونی با دیدن تکرارهای پایتخت و یوسف‌ پیامبر(ع) است ولی تامین همین دل‌خوشی برای خیلی‌ها سخت شده‌ است، خیلی سخت.

دولت بسیاری از پیشه‌های آزاد ازجمله، آرایشگاه‌های مردانه و زنانه، رستوران‌ها، تالارهای پذیرایی و سالن مراسم، مراکز بازی، تفریحی، گیم نت، قهوه‌خانه‌ها، چایخانه‌ها، اماکن اقامتی، هتل‌ها، استخر و باشگاه‌های بدنسازی را به‌عنوان «مشاغل پرخطر» تشخیص داده و تعطیل کرده‌ است. چاره‌ای هم جز این نبوده‌ است اما بانوی سرپرست خانواری که با هزار امید و آرزو گاراژ کوچکی را به‌عنوان «آرایشگاه» یا «غذای خانگی» اجاره کرده، حالا جدا از معاش روزانه، چطور باید بدهی‌های قبلی و اجاره سنگین را تسویه کند. 

قنادی‌هایی که تمام امیدشان شیرینی عید نوروز و جشن‌های ماه شعبان بود، کام‌شان تلخ است. اجاره‌ بهای سنگین سالن‌های ورزشی که اغلب توسط جوانان اداره می‌شود، چه می‌شود؟

 شغل‌های ثابت به کنار، تکلیف خرده‌فروش‌های خیابانی چه می‌شود؟ دستفروش‌هایی که در روزهای عادی سال با هزار جور سختگیری، هزار تومان هزار تومان روی هم می‌گذارند، این روزها در خیابان‌های سوت‌ و کور چه باید بکنند؟تمام این سوالات را می‌توان با قدری ایثار و انصاف داد. 

چند روزی بیشتر به ماه رمضان نمانده‌ است، ماه مهربانی، مودت و عبادت؛ چه عبادتی برتر از اینکه آدمی دست کسی را بگیرد و چراغ شادی خانه‌ای را روشن کند.

با شرایطی که پیش‌روست، به احتمال زیاد ماه مبارک رمضان امسال خبری از اجتماعات مذهبی و ضیافت‌های افطاری نخواهد بود. اگرچه این موضوع بسیار دلگیر است اما می‌تواند فرصتی باشد برای سوق‌ یافتن هزینه‌های افطاری به محرومان و مسکینان.

ماه رمضان امسال می‌تواند عیار خوبی باشد برای صداقت‌سنجی افرادی که همه ساله به‌نام «سفره نذری» بساط ریخت‌ و پاش‌های آن‌چنانی و افطاری‌های رنگین‌ و سنگین را می‌گستردند. این افراد اگر واقعا در نیت نذری خود صادق‌اند، امسال می‌‌توانند هزینه ضیافت‌های افطاری را صرف دردمندان و نیازمندان کنند.

اگر صاحب ملک هستیم، چه ایرادی دارد حتی اگر باعث اندکی مضیقه خودمان باشد، اجاره‌ بهای این یکی دو ماه را ببخشیم، تخفیف دهیم یا تقسیط کنیم؟

از روایات دینی و اعتقادی گرفته تا باورهای سنتی و متون ادبی سرشار از بشارت‌هایی است که آدمی را به دستگیری و ملاحظه عمومی فرا می‌خواند. امام علی(ع) در حدیث کوتاهی می‌فرماید؛ کَما تُعین تُعان، یعنی آن‌گونه که یاری می‏‌کنی، یاری می‏‌شوی.

روزگار بالا و پایین زیاد دارد، دنیا محل ابتلا و امتحان است. همه در معرض امتحانیم و هیچ بعید نیست که فردا روز خودمان در یک موقعیت بدِ مشابه گرفتار شویم. اگر امروز دست کسی را نگیریم، آن روز انتظار نداشته باشیم کسی دست ما را بگیرد.

در آخر اینکه، ماه رمضان با ده‌ها توصیف زیبای معنوی در کلام خدا معرفی شده‌ است. روا نیست با وجود چنین توصیفاتی از عبارت «رمضان کرونایی» استفاده کنیم و نام این ویروس منحوس را به ماه مبارک نسبت دهیم.

انتهای پیام/۶۰۰۰۲/س