گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: با خالی شدن خیابان ها، پر شدن بیمارستان ها و سردخانه هایی که با مشکل جای دادن تمام اجساد مردگان دست و پنجه نرم می کند، تعجبی ندارد که عده ای از مردم وضعیت موجود را با آخرالزمان مقایسه کنند.
ایده فرا رسیدن آخرالزمان، دوران رنج و درهای فاجعه بار، هزاران سال است که وجود داشته است. هر چند به نظر می رسد که در دوران باستان انسان ها در ایام بحرانی شرایط بسیار تیره و تاری داشته اند، اما تحقیقات من در مورد آخرالزمان گرایی و تاریخ طولانی آن، حکایت از آن دارد که کاشتن بذر امیدواری در دل ها در دوران آشوب و پریشانی امری ضروری است.
آخرالزمان گرایی باستان
کلمه آخرالزمان در انگلیسی از واژه یونانی به معنای «فاش شدن» یا «برملا شدن» گرفته شده است. محققان آخرالزمان گرایی را به عنوان جنبشی اجتماعی و مذهبی تعریف می کنند که جهان را در شرایطی ناخوشایند می بیند، مثل مکاشفاتی که نبرد بین خیر و شر و از راه رسیدن روز داوری را فاش می کنند.
از نظر کلی تر آخرالزمان گرایی دلیل وقوع یک بحران و چگونگی واکنش مردم نسبت به آن را توضیح می دهد. آینده در اکثر اشکال تفکر آخرالزمانی به معنای تغییرات فاجعه بار عنقریب است: یک پادشاهی جدید، یک نظم نوین جهانی.
ایده های آخزالزمانی درونمایه مهمی را در انجیل شکل می دهند. برای مثال باب مکاشفه در انجیل در دوران پرحادثه و متلاطمی نوشته شده که مسحیان مورد آزار و اذیت قرار می گرفتند.
از جمله تصاویر دراماتیک این باب از انجیل این است: «زنی نشسته بر هیولایی سرخ، با هفت سر و ده شاخ.» این تصویر که احتمالا کنایه ای است به ستمگری مقامات سیاسی غاصب، به شکل تناقض آمیزی یک منبع الهام برای مسیحیان اولیه نیز بوده است، چرا که صدای رنج و محنت آنها را می رسانده است.
اما مدت ها پیش از نگارش مکاشفه، تفکر آخرالزمانی در یهودیت باستان و در دوران ناآرامی های شدید سیاسی، سرکوب خشن و فتنه گری های اجتماعی ریشه دارد.
کتاب دانیال نبی بازتاب دهنده یکی از این بحران هاست: بخش هایی از این کتاب در واکنش به فتح بیت المقدس به دست یکی از پادشاهان سلوکی به نام آنتیکوس اپیفانس نوشته شده است. اپیفانس در قرن دوم پیش از میلاد با ساختن یک قربانگاه برای خدای زئوس در محدوده معبد مقدس یهودیان در این شهر، به نسبت به آن بی حرمتی کرد.
این کتاب به رنج و محنت مردم می پردازد، تاریخ خشونت ها را یادآوری می کند و این تاریخ را با تصاویری وحشنتاک به تصویر می کشد. اما از فرا رسیدن یک روز داوری نیز سخن می گوید که به دنبال آن پادشاهی جدیدی برقرار خواهد شد؛ یک پادشاهی که برعکس سرکوب و ستم روزگار پیشتر از آن، برای همیشه پایدار خواهد ماند.
تومارهای دریای مرده که تاریخ آن درست به دوره بعد از متون آخرالزمانی کتاب دانیال بازمی گردد، از نبردهای وحشتناک عنقریب بین خیر و شر سخن می گوید.
بر اساس آنچه که محققان درباره جامعه یهودیانی می دانند که تومارهای دریای مرده را نوشتند و حفظ کردند، ظاهرا این متون خطاب به قومی سخن می گویند که گرفتار رنج و آلام چیزی هستند که به نظر می رسیده پایان زمان باشد.
خاستگاه های مسیحیت در جهانی بینی های آخرالزمانی اولیه یهودیت ریشه دارد: جان باپتیست، عیسی مسیح و پل حواری همگی به نظر می رسیده که دیدگاه هایی آخرالزمانی داشته اند و پیام هایی را درباره آخرالزمانی عنقریب موعظه می کرده اند.
آخرالزمان گرایی با تاکید خود بر یک روز داوری که اغلب با دگرگونی های شدید و ویرانگری همراه بوده، این دیدگاه به نظر بدبینانه می آید. دیدگاهی که بی تردید از شرایطی تیره و تار و نیز ترس و رنج سخن می گوید.
آخرالزمان و امیدواری
اما در آخرالزمان گرایی یک ویژگی مهم که اغلب نادیده گرفته می شود وجود دارد که کمک می کند توضیح دهیم چرا این طرز تفکر همچنان در سراسر تاریخ و در روزگار خود ما همواره مطرح بوده است.
آخرالزمان گرایی به طرقی قدرتمند و مهم به امیدواری مربوط بوده است. واژه امید در زبان یونانی باستان نشان می دهد که این کلمه چه قرابت شدیدی با ترس و امید در دنیای قدیم داشته است: این کلمه به پیش بینی و انتظار آینده ای خوب و ایمن اشاره دارد، اما می تواند به ترس از ناشناخته نیز ارجاع داشته باشد.
آخرالزمان گرایی بذر نوعی حس معنا و دلگرمی را در شرایط تیره و تار پرورش می دهد. این دیدگاه به دنبال معنا دادن به درد و رنج است و پایانی را برای درد و رنج انسان ها پیش بینی می کند. این جهان بینی با این کار به مردم امید می بخشد. مهم تر از همه آنکه تفکر آخرالزمانی در روزگار نامطمئن و چالش زا مردم را به یکدیگر پیوند می دهد.
پل حواری نوشته است که روز داوری «همچون سارقی در شب» خواهد آمد و پیروانش را تشویق می کند تا در میان بحران «امیدی راسخ داشته باشند.» باب مکاشفه مکرر از « استقامت همراه با شکیبایی» سخن می گوید و مردم را در دوران آزار و اذیت و ستم، به عشق و ایمان فرا می خواند.
کتاب دانیال به طرز شاعرانه ای از کسانی می نویسد که در دوران بعد از آخرالزمان، «همچون نوری درخشان در آسمان خواهند درخشید». دیگر متون آخرالزمانی همچون زیپلین اوراکلز نیز به شکلی شاعرانه نوری را که در راه است توصیف می کنند، «یک زندگی بدون ملال» و دورانی که «زمین به تساوی متعلق به همگان خواهد شد.»
همین کیفیت از امید و شکیبایی است که می تواند بیشترین اهمیت را برای روزگار ما داشته باشد.
نویسنده: کیم هاینس ایتزن (Kim Haines-Eitzen) استادیار مسیحیت اولیه در دانشگاه کرنل
منبع: https://b2n.ir/082463
انتهای پیام.
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
