به گزارش خبرگزاری فارس از قزوین، مریم روغنگیر رجبی، یکی از هزاران معلم باتجربه و دلسوز این مرز و بوم است که در ایام شیوع کرونا و بسته بودن مدارس، به‌دلیل این‌که دو تن از دانش‌آموزان محروم کلاس ۳۴ نفرهٔ او دارای گوشی‌های هوشمند نیستند، حاضر شده در روزهایی که همه ترجیح می‌دهند با قرنطینه خویش را از ابتلا به این بیماری خطرناک حفظ کنند، روزانه با طی مسیری بیش از 33 کیلومتر و حضور در مدرسهٔ خوئینی‌های الوند، علاوه بر آموختن علم و دانش به این دانش‌آموزان، درس گذشت و فداکاری را نیز به آن‌ها بیاموزد.
رجبی در رابطه با این موضوع به خبرنگار خبرگزاری فارس در قزوین می‌گوید: من معلم پایهٔ دوم ابتدایی دبستان شهید خوئینی‌ها هستم، پس از شیوع کرونا در استان قزوین و با توجه به این‌که این دبستان در یکی از مناطق محروم استان قزوین واقع است، طبق بخش‌نامهٔ آموزش و پرورش تدریس به دانش‌آموزان را از طریق فضای مجازی پیگیری می‌کردیم. از کلاس 34 نفره‌ای که بنده معلم آن‌ها هستم، متوجه شدم خانوادهٔ ۲ تن از دانش‌آموزان دارای گوشی‌های هوشمند نیستند و چون تحصیلات پایینی نیز دارند قادر به پیگیری دروس دانش‌آموزشان نیستند، بنابراین تصمیم گرفتم با حضور در مدرسه، به این دانش‌آموزان تدریس داشته باشم تا از دیگر دانش‌آموزان عقب نمانند.
سرنوشت این بچه‌ها برای من مهم است
در این ایام یکی از برجسته‌ترین صفاتی که در قشر فرهیخته‌ای مانند فرهنگیان بروز و ظهور پیدا کرده است، احساس احساس مسؤولیت و حس تکلیف است. معلمانی که تاکنون کلماتی از قبیل گذشت، فداکاری و تکلیف را به‌صورت نظری به دانش‌آموزان می‌آموختند، خود امروز مشق این کلمات را می‌کنند و با احساس مسؤولیتی که دارند، این حس را به‌صورت عملی به دانش‌آموزان منتقل می‌کنند. رجبی، معلم 40 سالهٔ قزوینی، با 17 سال سابقهٔ تدریس در مدارس مختلف استان، این روزها را ایام تکلیف می‌داند و عنوان می‌کند: در این ایام حضور معلمان در مدارس اجباری نیست، اما این احساس مسؤولیت و حس تکلیف است که من را به‌سوی مدرسه سوق می‌دهد. ما چندین ماه در مدرسه به این دانش‌آموزان به‌صورت حضوری تدریس کرده‌ایم و اگر بخواهیم آن‌ها را به‌دلیل نداشتن امکانات رها کنیم از نظر درسی افت می‌کنند و تلاش‌های ما به نتیجه نمی‌رسد. این دانش‌آموزان نیز جزو دانش‌آموزان خوب و ممتاز کلاس من هستند و دلم می‌سوزد که آن‌ها به‌خاطر نداشتن گوشی هوشمند از تحصیل باز بمانند. بنابراین با میل و علاقهٔ شخصی و با توجه به احساس مسؤولیتی که دارم، می‌خواهم بالای سر آن‌ها باشم تا از بقیهٔ دانش‌آموزان عقب نمانند.
وی ادامه می‌دهد: در شرایط فعلی نیاز است همهٔ ما حس نوع‌دوستی را در خود تقویت کنیم و هر کس در هر جایگاهی که قرار دارد، به هم‌نوعان خود کمک کند؛ زیرا اکنون شرایط جامعه به گونه‌ای است که همه دچار گرفتاری و مشکل شده‌اند و لازم است در قبال یکدیگر احساس مسؤولیت کنیم و همهٔ اعضای جامعه را مانند اعضای خانوادهٔ خود بدانیم. برای مثال من تصور می‌کنم این دانش‌آموزان که صاحب اسباب و وسایل تکنولوژی نیستند، فرزندان من هستند که در شرایطی قرار گرفته‌اند که به تکنولوژی‌های روز دسترسی ندارند، بنابراین لازم است سرنوشت آن‌ها که آینده‌سازان این کشور هستند برای من مهم باشد. در شرایط کنونی، تقویت حس نوع‌دوستی بسیار حائز اهمیت است، همیشه نیز در کلاس‌های درس تلاش کرده‌ام به دانش‌آموزانم بیاموزم که به یکدیگر کمک کنند و از هم‌نوع خود غافل نباشند.
پویش خانوادگی کمک مؤمنانه بجای ضیافت افطاری
پیرو فرمایشات مقام معظم رهبری مبنی بر طرح همدلی و کمک مؤمنانه به خانواده‌هایی که از کرونا آسیب دیده‌اند، اقشار مختلف جامعه دست در دست هم داده‌اند و بسته‌های معیشتی فراوانی را به‌دست نیازمندان رسانده‌اند. معلم دلسوز قزوینی که دلش برای آینده‌سازان این مرز و بوم می‌تپد و تک‌تک آنان را مانند فرزندان خود می‌داند، به دعوت رهبر انقلاب جهت شرکت در طرح کمک مؤمنانه لبیک گفته است و به کمک دانش‌آموزان نیازمند و خانواده‌های آنان شتافته است. او تمایلی به صحبت در این زمینه ندارد و معتقد است که این عهدی میان او و پروردگار است، اما به اصرار ما با اشاره به سخنان مقام معظم رهبری جهت کمک به هم‌نوعان در این ایام، مطرح می‌کند: تمایلی به رسانه‌ای کردن این امور ندارم و ترجیح می‌دهم مخفی بمانند، اما با توجه به در پیش بودن ماه مبارک رمضان، تصمیم گرفتم در میان خانواده و اقوام پیش‌قدم شوم تا بتوانیم با کمک این عزیزان برای خانواده‌های دانش‌آموزان نیازمند بسته‌های معیشتی تهیه کنیم؛ در همین راستا به آن‌دسته از اقوامی که برنامه‌های افطاری سالانه داشتند پیشنهاد کردم که با توجه به لغو مراسم‌های افطاری به‌دلیل شیوع کرونا، هزینه‌های این برنامه‌ها را در راستای طرح کمک‌های مؤمنانه صرف کنند، خوش‌بختانه از این طرح استقبال خوبی شد و توانستیم به برخی خانوارهای بی‌بضاعت کمک کنیم. رجبی در ادامه بیان می‌کند: یکی دیگر از فعالیت‌های انسان‌دوستانه‌ای که در این ایام به پیشنهاد مدیر مدرسه در میان همکاران انجام شد، تهیه و اهدای یک دستگاه تلویزیون برای یکی از دانش‌آموزان مدرسه بود که حتی از داشتن تلویزیون نیز محروم بودند و خوش‌بختانه با همکاری همکاران ما در مدرسه یک تلویزیون برای این خانواده تهیه شد تا بتوانند از مدرسهٔ تلویزیونی ایران استفاده کنند.
زحمت فرهنگیان در این ایام نباید نادیده گرفته شود
رجبی در ادامه ضمن اشاره به زحمات و تلاش‌های فرهنگیان در ایام کرونا اظهار می‌کند: همهٔ همکاران ما واقعاً در این ایام زحمت می‌کشند و متأسفانه زحمت برخی از این عزیزان نادیده گرفته می‌شود. همهٔ همکاران ما نسبت به دانش‌آموزان احساس مسؤولیت دارند و با تماس‌های مکرر، دائماً پیگیر دانش‌آموزانی هستند که در شبکهٔ شاد حضور ندارند تا این دانش‌آموزان از تحصیل جا نمانند. ما همهٔ دانش‌آموزان را مانند فرزندان خود می‌دانیم و تلاش می‌کنیم تا این عزیزان قله‌های پیشرفت و موفقیت را فتح کنند. وی در ادامه به یک طرفه بودن مدرسهٔ تلویزیونی ایران اشاره می‌کند و می‌گوید: درست است دانش‌آموزانی که من به‌خاطر احساس تکلیف نسبت به آن‌ها این مسیر طولانی را طی می‌کنم و در ایام به مدرسه می‌روم، تلویزیون دارند و می‌توانند از طریق مدرسهٔ تلویزیونی ایران دروس خود را پیگیری کنند، اما لازم است یک نفر بالای سر آن‌ها باشد تا ببیند آن‌ها تکالیف را درست می‌نویسند یا خیر، زیرا مدرسهٔ تلویزیونی یک طرفه است و امکان رفع اشکال یا بررسی تکالیف دانش‌آموزان را ندارد، والدین این دانش‌آموزان نیز کم‌سواد هستند و قادر به کمک به این دانش‌آموزان و رفع اشکال برای آنان نیستند.
این فیلم را از کلاس دونفرۀ خانم معلم ببینید:
نهال‌هایی که باید به ثمر بنشینند
رجبی دانش‌آموزان را در این ایام به نهال‌هایی تشبیه می‌کند که لازم است به ثمر برسند. او عنوان می‌کند: به عقیدهٔ من، دانش‌آموزان در این شرایط مانند نهال‌هایی هستند که ما در این 5 ماه تحصیلی که حضوری به آن‌ها تدریس داشته‌ایم، این نهال‌ها را کاشته و آبیاری کرده‌ایم و اکنون که زمان ثمردهی آن‌ها است نمی‌توانیم آنان را رها کنیم که برگ و بار ندهند، بنابراین تمام تلاش خود را می‌کنیم که در ایام این نهال‌ها را زیر بال و پر بگیریم تا رشد کنند و به ثمر برسند. وی می‌گوید: من هر کلمه‌ای که به دانش‌آموزان یاد می‌دهم و هر آیهٔ قرآنی که به آن‌ها می‌آموزم، احساس لذت می‌کنم و به خود می‌بالم که تلاش کرده‌ام و این نهال‌ها را به بار رسانده‌ام. اکنون شرایطی است که همهٔ معلمان با در نظر گرفتن وجدان شغلی خود، به فکر این هستند که دانش‌آموزان در این ایام از دروس خود عقب نیفتند. من حاضر هستم شرایط به وضعیت سفید برسد و روزانه دو شیفت به مدرسه بروم تا دانش‌آموزانم را حضوری ببینم، چون تدریس مجازی محدودیت‌هایی دارد که کار معلم را مشکل می‌کند.
به گزارش خبرگزاری فارس، در ایام شیوع کرونا در استان قزوین، معلمان دلسوز بسیاری وجود دارند که در کنار آموزش‌های مجازی، به آموزش‌های حضوری برای دانش‌آموزان محروم یا کم‌برخوردار روی آوردند و خطر ابتلا به بیماری و نیز هزینه‌های مضاعف را به خود تحمیل کردند تا بتوانند زکات علم را که همان آموختن است، بپردازند تا دانش‌آموزان محروم را به اوج قله‌های موفقیت برسانند.
گزارش از معصومه امینی
انتهای پیام/ی
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
