گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: در اواخر آوریل، در مقطعی تعداد قربانیان کووید19 در ایالات متحده به 58221 نفر رسیده بود. ما از نام قربانیان یا زمان دقیق مرگ آنها خبر نداریم، ولی تعداد مردگان مسئله با اهمیتی است: به این ترتیب ویروس کرونا بیشتر از کل کشتگان جنگ ویتنام از میان آمریکاییان قربانی گرفته است.
این درگیری نظامی که از سال 1955 تا 1975 به طور انجامید، به مرگ 58220 آمریکایی منجر شد. تعداد قربانیان کووید 19 در کمتر از چهار ماه از این رقم تجاوز کرده است.
کمابیش شبیه اعلام هر شبه اعداد و ارقام کشته شدگان در دوران جنگ ویتنام، در ارائه اعداد و ارقام ترسناک بحران فعلی این واقعیت مبهم باقی می ماند که کسانی که از بین رفته اند انسان بوده اند و کسانی که پس از آنها زنده مانده اند، سوگوار آنها شده اند.
من به عنوان یک کهنه سرباز و یک مورخ که در مورد آیین و مراسم تدفین تحقیق می کنم، می دانم که شیوه گرامیداشت یک درگذشته از سوی آمریکاییان، در سنت هایی ریشه دارد که هم اجتماعی هستند و هم فرهنگی. کووید19 در حال پیچیده کردن این سنت های دیرینه است.
همچنین این ویروس مردم را به طرقی در مورد فناپذیری خودشان به فکر می اندازد که قبلا هیچگاه تجربه نکرده بودند. همانطور که استاد پرینستون ادی گلود جونیور اخیرا در واشنگتن پست نوشته، با کووید19 آمریکاییان دیگر نمی توانند «مرگ را خیلی از دسترس اجتماعات ما دور نگه دارند.» به جای آن «مرگ پشت در خانه های ما جا خوش کرده است.»
دفتر کلی برای جان باختگان
در جنگ فرسایشی ویتنام سربازان آمریکایی که جانشان را از دست می دادند، غالبا همراه با همقطارانشان شمارش می شدند؛ یعنی تنها به یک نشانه عددی در میان ده ها هزار نفری که کشته شده تبدیل می شدند که به آن فرد خاص ارجاع داشت.
آن زمان نیز چون امروز یکی از بخش های ثابت روزنامه ها و برنامه های تلویزیونی، گزارش های روزانه تلفاتی بود که آمار رسمی دولت را از قربانیان ویتنام منتشر می کرد. این گزارش ها به بخش ثابتی از برنامه های خبری تبدیل شده بودند که بعد به نقطه مرکزی تمرکز در تلاش ها برای مقابله با جنگ تبدیل شدند.
این گزارش های روزانه به عادی سازی قربانیان ویتنام در ذهن آمریکاییان کمک کرد. اسامی مردگان جنگ آمریکایی به ترتیب عدد و تاریخ و زمان مرگ فهرست می شد. پیروزی بر اساس عدد تلفات تحمیل شده بر دشمن سنجیده می شد. از این دفتر کل روزانه تمام جنگجویانی که از دو طرف جانشان را در نبرد از دست داده بودند، برای این استفاده می شد که گفته شود آمریکا پیروز جنگ بوده است.
در نتیجه داده های کمی جای خود را به چهره ها و اسامی قربانیان داد و کشتگان جنگ را از هیئت انسانی خود خارج کرد و بر یک وسواس در مورد داده های خام به نسبت شیوه های سنتی ارزیابی میزان پیشرفت مثل به چنگ آوردن یا از دست دادن یک قلمرو تاثیر گذاشت.
در وضعیتی بسیار شبیه امروز، با توجه به آنکه هر چه می گذشت اعتماد آمریکاییان نسبت به رهبرانشان بیشتر تضعیف می شد، این اعداد و ارقام سیاسی شد. هم در آن زمان و هم اکنون عده زیادی به دنبال تمهیدات جایگزینی برای شمارش کشتگان بودند.
تصویرگری های رسانه ها از درگیری ویتنام با توصیف اجساد بی حرکت کشتگان آمریکایی، این عاری از چهره انسانی کردن قربانیان را بیشتر می کرد. به ندرت اسامی کسانی که در عملیات کشته شده بودند در کنار این تصاویر درج می شد. این قبیل گزارش های رسانه ای به چگونگی کنار آمدن جامعه با مرگ در طول جنگ ویتنام کمک کرد.
مرگ در طول بحران
جنگ علیه کووید19 این روش ها را ادامه داده و آمریکاییان را زیر انبوه ارقام روزانه قربانیان در برابر دشمنی که به طور کامل درک نمی شود غرق کرده است. آمار روزانه جان باختگان، تست های انجام شده و نتایج آنها که بر اساس درصدهای کلی گردآوری شده اند، برای تعیین موفقیت علیه ویروس کرونا به کار گرفته می شود.
آن زمان نیز مثل حالا، تصاویر اجساد بی جان بی نام نیز در این نمایش جای داشت، با این فرق که اکنون این اجساد را با کامیون های یخچال دار حمل می کنند.
علاوه بر شباهت ها در شیوه تبدیل شدن قربانیان به داده های کمی، ویتنام و این همه گیری شباهت های دیگری از نظر سوگواری برای جانباختگان نیز دارند.
بیل هانت کهنه سرباز جنگ ویتنام در سال 1990 نوشت که «در انتها تمام جنگ ها به مردن مربوط می شوند. وقتی مردن افتخار است، این کار از جهاتی اشکالی ندارد.» اما در طول جنگ ویتنام حساسیت عمومی نسبت به ارقام مردگان و بی تفاوتی نسبت به این جنگ، عملا حمایت ها از چیزی که جامعه آمریکایی آن را هزینه های بی دلیل و از دست رفتن جان 58220 نفر می دید کاهش یافت.
از آنجا که بخش عمده ای از این مسئله ناشی از این بود که آمریکاییان نمی فهمیدند عزیرانشان برای چه می مردند، تلفات جنگ ویتنام فشاری عاطفی را بر کسانی که سوگوار یک نظامی از دست رفته بودند وارد می آورد. سوگواری برای کشتگان این درگیری اغلب به صورت خصوصی و بدون یادبود عمومی برگزار می شد.
همین وضعیت در مورد قربانیان کووید19 نیز صدق می کند. به دلیل ترس از شیوع بیماری، خانواده ها در طول آخرین روزها و دقایق زندگی عزیزانشان قادر به حضور در بیمارستان ها نیستند. زیر فشار بودن صنعت تدفین و اجبار به ماندن در خانه، به این معنا نیز هست که خانواده و دوستان نمی توانند به اشکال سنتی نظیر شب زنده داری برای عزیزانشان سوگواری کنند یا یاد وی را گرامی بدارند.
هم در مبارزه علیه کووید19 و هم در جنگ ویتنام، این انزوا، سوگواری، تدفین، گرامیداشت و خداحافظی کردن را هم مشکل آفرین و هم خصوصی کرده است. در نتیجه کنار آمدن با ازدست رفتن یکی از عزیزان را برایشان طاقت فرساتر و یافتن راهی برای خاتمه دادن به روند مرگ عزیزانشان را سخت تر کرده است.
یادبود عمومی
در نهایت اسامی نظامیانی که در جنگ ویتنام جان خود را از دست دادند بر دیوار یادبود سربازان جنگ ویتنام در واشنگتن نقش بست که برای اولین بار فداکاری های کسانی که جان خود را از دست می دادند به رسمیت می شناخت. داشتن یک محل یادبود همیشگی به تسهیل درد کسانی که نابهنگام طعمه مرگ شده اند کمک می کند.
ما نمی دانیم آیا کسانی که در طول این همه گیری جان می بازند به شیوه مشابهی گرامی داشته خواهند شد یا خیر. و متاسفانه برای همگان نیز سوگنامه ای منتشر نمی شود تا دیگران بتوانند از جزئیات زندگی آنها آگاه شوند.
شاید ما مجبور باشیم راه های جدیدی را برای کنار آمدن با مرگ کسانی بیابیم که جان خود را در مبارزه علیه کووید 19 از دست می دهند.
اما در قدم اول باید وجود مردان و زنانی را که جان می بازند به رسمیت بشناسیم و نام و چهره هایشان را به آنها بازگردانیم و به شکل عمومی نسبت به آنها ادای احترام کنیم، نه تنها برای مردگان، بلکه برای زندگی کسانی که به سوگواری ادامه می دهند.
نویسنده: شد تیلمن (Shad Thielman) استاد تاریخ در دانشگاه ایالتی کالیفرنیا
منبع: https://b2n.ir/945922
انتهای پیام.
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
