گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: تعطیلی ها وممنوعیت های دیکته شده از سوی طبقه سیاسی در ماه های اخیر، ده ها میلیون شغل را در آمریکا از بین برده است. سیاستمداران با جدیت ادعا کرده اند که به منظور اجتناب از وارد آمدن آسیب های اقتصادی نامحدود و به صفر رساندن آلودگی های کووید19 حق انجام این اقدامات را دارند. انگیزه های لجوجانه ای که محرک این سیاست هاست، لطماتی وارد آورده را که چندین برابر خسارات خطر اصلی است.
طبق اعلام بانک مرکزی آمریکا، تقریبا در 40 درصد از خانوارهایی که درآمد کمتر از 40 هزار دلار درسال دارند، در ماه های اخیر یکی از اعضای آنها شغل خود را از دست داده است. تماس های گرفته شده به خط ویژه فشارهای ناشی از بلایا که یک خط تلفنی فدرال برای مواقع بحرانی است، در ماه مارس در مقایسه با ماه مارس سال گذشته 900 درصد بیشتر شده است. در تجزیه و تحلیلی که اخیرا از سوی «سایکیاتری» انجام شده، هشدار می دهد که دستور به ماندن در خانه و افزایش بیکاری، «توفان کاملی» را برای افزایش نرخ های خودکشی شکل داده اند. یک سازمان سلامتی در کالیفرنیا اخیرا برآورد کرده است که بالغ بر 75 هزار آمریکایی در نتیجه «یاس و نومیدی» ناشی از همه گیری، بیکاری و ممنوعیت های دولتی ممکن است جان خود را از دست بدهند.
سیاستمداران به اسم نجات جان انسان ها این حق را به خود داده اند تا معاش تعداد نامحدودی از مردم را نابود کنند. سیاستمداران در بسیاری از ایالت ها با انداختن چیزی معادل یک «بمب نوترونی» رزرو - چیزی که اقتصاد را نابود می کند در حالی که ظاهرا به جان انسان ها آسیبی وارد نمی آورد- نسبت به کووید19 واکنش نشان داده اند. اما تنها راهی که برای آسیب ندیدن مردم می شود تصور کرد، رسیدن به این باور است که موجودیت آنها به طور کامل به مشاغل آنها، حساب های بانکی شان، رهن ها و پرداخت اجاره خانه آنها وابسته است.
سیاستمداران با یارگیری از میان کارشناسانی که می گویند تمام این کارها لازم است، خود را در برابر هر گونه سرزنشی به خاطر این فجایع اقتصادی واکسینه کرده اند. در طول 90 روز گذشته بروکرات های دولتی به یک مقام کشیشی جدیدی رسیده اند که می تواند به اسم سلامت همگانی، از تعداد نامحدودی قربانی، امری مقدس بسازند.
سیاستمداران کووید19 به خودشان همان نامه ای را نوشته اند که کاردینال ریشیلیو، دولتمرد فرانسوی قرن هفدهمی گزارش شده به کارگزاران خود داده است: «حامل این نامه تحت فرامین من و در جهت خیر و صلاح کشور عمل کرده است.» این چراغ سبز برای آنکه قتل ها و دیگر جنایات در فرانسه فراتر از قانون و در ورای انتقاد و مواخذه نشانده شود کفایت می کرد. در آمریکای امروزی همین حکم برائت با توسل به «علم و داده ها» حاصل شده است. کیت براون فرماندار اورگان ساکنین این ایالت را از ترک خانه جز برای انجام امور ضروری، خرید مایحتاج خوراکی و چند استثنای محدود دیگر منع کرده است. او همچنین تمام سفرهای تفریحی را ممنوع کرده است. شش شهرستان اورگان تنها شاهد یک مورد ابتلا به کووید19 بوده اند و در بخش عمده ای از این ایالت حداقل موارد ابتلا وجود دارد ولی مدارس، کسب و کارها و سایر فعالیت ها با فرمان دولت تعطیل شده اند.
گرچن وایتمر فرماندار میشیگان برخی ممنوعیت های سخت گیرانه تر را به اجرا گذاشته و ترک خانه برای دیدن خانواده یا دوستان را برای تمام مردم ممنوع کرده است. آلودگی کووید19 در منطقه کلان شهر دیترویت مهار شده، ولی وایتمر کل ایالت، از جمله شهرستان های جنوبی که نرخ آلودگی و تلفات در آنها صفر بوده را تعطیل کرده است و نرخ بیکاری را در سطح ایالت به 24 درصد رسانده است. دستورهای سرکوبگرانه فرماندار موجب اعتراضات شدیدی شده و وایتمر با این ادعا به آنها پاسخ داده که دستورهای او جان 3 هزار و 500 نفر را نجات داده است. وایتمر خودش را با یک فرمول آماری تبرئه می کند که در مقایسه با تلفات فیزیکی در میشیگان به شکل دردناکی بی تناسب است.
دستور اندی بشیر فرماندار کنتاکی مبنی بر تعطیلی این ایالت، به بالاترین نرخ بیکاری در کشور -33 درصد- در این ایالت منتج شده است. اما به گفته سناتور راند پل تاثیر کووید19 بر کنتاکی «بدتر از یک آنفلونزای فصلی متوسط نبوده است.» اما این مانع از آن نشده که بشیر مردم را از حضور در مراسم کلیسا منع کند و پلیس کنتاکی را برای نصب اعلامیه هایی بر شیشه جلو اتومبیل ها اعزام کند که به کسانی که در کلیساها حاضر شده اند دستور می دهد خود را به مدت 14 روز در خانه قرنطینه کنند و اسامی خود را به ادارات بهداشت محلی گزارش دهند.
تعطیلی کل ایالت از جمله جمعیت های روستایی فاقد آلودگی، معادل اقتصادی در آتش سوزاندن جادوگرها یا قربانی کردن دختران باکره برای فرونشاندن خشم خدایان این ویروس است. از آنجا که سیاستمداران بابت آسیب های اقتصادی که وارد می آورند هیچ گونه بازخواستی نمی شوند، هیچ انگیزه ای در به حداقل رساندن اختلالاتی که بر اساس احکام آنها به وجود می آید ندارند. تریلیون ها دلار کسری هزینه جدید، کارگران آمریکایی را برای سال ها به خشم خواهد آورد.
ایالت میسوری دولت چین را تحت پیگرد قرار داده است، با این ادعا که این کشور مسئول زیان های وارد آمده در نتیجه ویروس است که ظاهرا منشا آن شهر ووهان در چین بوده است. بیشتر ناظران پیش بینی می کنند که این شکایت به جایی نرسد. ولی به لطف مصونیت قضایی سیاستمداران آمریکایی، شهروندان آمریکایی با شکایت از آنها بابت لطماتی که دستورهای آنها مبنی بر تعطیلی اقتصاد به کسب و کارها، دستمزدها و زندگی جان آنها وارد آورده است، حتی از این هم نومیدتر خواهند بود.
مصونیت قضایی جامعه ای دو لایه را به وجود می آورد: کسانی که در ورای قانون قرار دارند و کسانی که پایین تر از آن قرار دارند، کسانی که قانون از متعهد و مجبور کردن آنها ناتوان است و کسانی که قانون از حفاظت از آنها ناتوان است. این دکترین حقوقی تقریبا تضمین می کند که هیچ سیاستمداری با هیچ گونه مسئولیت شخصی به خاطر دستورهای خود برای به تعطیلی کشاندن کشور مواجه نخواهد شد.
حتی اندرو کومو فرماندار نیویورک که با سنگدلی خانه های سالمندان را مجبور به پذیرش بیماران مبتلا به کووید19 کرد، از نظر حقوقی هیچ گونه تقصیری متوجه او نخواهد شد که سیاست او در مرگ بیشتر از 5 هزار تن در خانه های سالمندان این ایالت نقش داشته است. راشل لیواین سزار سلامتی پنسیلوانیا نیز دستور مشابهی صادر کرد که در مرگ هزاران نفر در خانه های سالمندان نقش داشت و سپس مادر 95 ساله خود را برای در امان ماندنش از خانه سالمندان بیرون برد.
سیاستمداران بر این گمانند که آنها به خاطر نابود کردن مشاغل تا وقتی که قربانیان حقوق بیکاری موقتی دریافت می کنند، تقصیری ندارند. در واقع این بدتر است: سیاستمداران ادعا می کنند که از حق تصاحب درصدی از چک های حقوقی مردمی که هنوز کار می کنند برای تامین هزینه کسانی که مشاغل آنها از بین رفته برخوردارند. آیا یک شرکت خصوصی می تواند از مجازات شکستن پای مردم با دادن عصای زیر بغل به قربانیان خود بگریزد؟
سیاست «بهتر است در امان باشیم تا متاسف» به شکل بدی خطرزاست، وقتی که سیاستمداران هیچ مسئولیتی بابت آنچه که از بین برده اند ندارند. هیچ راهی وجود ندارد که سیاستمداران بتوانند خسارت تمام لطماتی که در طول این همه گیری به شهروندان آمریکایی وارد آورده اند جبران کنند. این فاجعه تعطیلی ها به بهانه کووید19 یک لکه سیاه همیشگی بر پیشانی طبقه سیاسی و کارشناسانی است که از تک تک چیزهایی که به پای آن قربانی کرده اند، مقدس سازی کرده اند.
نویسنده: جیمز بوارد (James Bovard) نویسنده و ستون نویس نشریات معتبر آمریکایی
منبع: https://b2n.ir/252873
انتهای پیام.
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
