کریم عبدالجبار: چرا «بر باد رفته» جای ممنوعیت برچسب هشدار می خورد؟

خبرگزاری فارس ـ گروه سینما ـ علیرضا سپهوند: مدتی پیش شبکه «اچ بی اُ» فیلم معروف «برباد رفته» را که ۸۱ سال پیش ساخته شده را به دلیل وجود برخی مضامین نژادپرستانه مرسوم در آن زمان، از فهرست پخش خود حذف کرد. البته انگیزه ایجاد شده برای این اقدام به دنبال قتل «جورج فلوید» جوان سیاهپوست توسط یک پلیس سفیدپوست و تظاهرات و اغتشاشات سراسری در آمریکا به وجود آمد. به دنبال این اقدام بسیاری دیگر از رسانه ها و پلترفرم ها، این فیلم و برخی آثار که دارای مضامین نژادپرستی بودند را از فهرست خود حذف کردند. پس از این اقدامات منتقدین با دیدگاههای مختلف و متضاد به واکنش نسبت به آن پرداختند. «کریم عبدالجبار» هنرپیشه، قهرمان بسکتبال و ستون نویس هالیوود ریپورتر یکی از آن هاست. او می گوید اگرچه اینچنین محتواهای نژادپرستانه خساراتی به بار آورده اند، ما نیازمند راهی برای ارائه هنر در کانتکست های تاریخی هستیم ازینرو این آثار هنوز می توانند موجود باشند و از دستاوردهای فنی و سینمایی شان قدردانی شود اما دیگر نباید بخاطر قصور و اشتباهات فرهنگی شان تحسین هم بشوند.

«برباد رفته» برده داری را بسیار عادی و طبیعی جلوه می دهد

من احساسات متفاوتی راجع به مقاله منطقی «جان ریدلی» در لس آنجلس تایمز دارم که از شبکه «اچ بی اُ» تقاضا کرده بود که به صورت موقت فیلم «بر باد رفته» را از پلتفرم خود حذف کند که این شبکه نیز در تاریخ ۹ ژوئن اجابت کرده و آن را حذف کرد.

از یک جهت ریدلی صد در صد درست می گوید. این فیلم «the Confederacy» کنفدراسیون(اشاره به عنوان کنفدراسیون یا اتحادیه ایالات آمریکا در ۱۸۹۱) را ستایش می کند انگار آن ها گروهی از شهدای بسیار اصولگرا هستند که در شرایطی مقدس و باشکوه به تصویر کشیده شده اند بجای اینکه اصل واقعیتِ قاتلان، متجاوزان و خیانتکارانی هستند که سعی در نابودی ایالات متحده را دارند. 

این فیلم همچنین برده داری را بسیار عادی و طبیعی جلوه می دهد انگار فیلمی کمدی از محل کار آن هاست که در آن تمام برده ها قهوه چی های شادی هستند که در کافی شاپ مزرعه «تارا» کار می کنند.

از سوی دیگر فیلم های بسیار اندکی از گذشته وجود دارند که با استانداردهای دقیق و سخت امروزی همخوانی داشته باشند. و تقریبا تمام کسانی که به اسم اصلاحات سیاسی همه چیز را به گند کشیدند حالا به تظاهر، این مسائل را مثبت تلقی کرده و حساسیتی به خرج نمی دهند. 

سوال اینجاست که آیا آثار هنری فارغ از اینکه چقدر توهین آمیز هستند، باید سانسور شوند یا خیر؟

آمریکایی ها به ویژه به این موضوع حساس هستند زیرا می دانیم که سریعترین راه برای تضعیف دموکراسی، خاموش کردن رسانه آزاد است، که دیدیم دولت ترامپ این مساله را اولویت اصلی خود قرار داد. از تخریب چهره و وجهه گزارشگران در راهپیمایی ها گرفته تا انتشار شایعات دروغین درباره قاتل خواندن یک روزنامه نگار، تا خواستار عقب نشینی «CNN» و عذرخواهی در مورد انتشار نظرسنجی که نشان می دهد ترامپ به شدت بایدن را دنبال می کند.

زمانیکه شروع به خاموش کردن صداها می کنیم، تنها صدایی که باقی می ماند، طنین صدای آن هاست که در راس قدرت هستند.

با این حال، ریدلی خواستار ممنوعیت فیلم «بر باد رفته» نشده است. واضح است که کسانی که با جدیت مخالف مقاله وی هستند، واقعا همه مقاله را نخوانده اند. ارائه عقیده و ایده در مورد موضوعی که کم در مورد آن اطلاعات دارید یا شنیده اید، می تواند مصداق گونه ای از سانسور باشد زیرا شما دارید خوراک خوبی را برای دیگران مسموم می کنید.

بنابراین، آنچه او می پرسد این است که، با توجه به فضای داغ فعلی اعتراضات گسترده علیه وحشیگری پلیس و نژادپرستی سیستمی، شاید بهتر باشد مانع تاثیر غم انگیز دیدن لذت های برده داری و قهرمانان نژادپرستی بر چهره هایمان نشویم.

حال سوال پیش می آید که کجا باید این خط (حریم) را مشخص کنیم؟ «ووپی گلدبرگ» با بیان اینکه درباره نمایش فیلم مخالف ممنوعیت این فیلم است، گفت: "اگر شروع به ممنوعیت فیلم ها کنید، باید فهرستی طولانی از فیلم ها را ممنوع کنید. بهترین راه حل این است که در گفتگویی صریح به کودکانمان در مورد فیلمسازان گذشته بگوئیم، آن ها که این فیلم ها را ساخته اند به اندازه ما انسان های امروزی روشنفکر نبوده اند.

«مگان مک کِین» چنین پاسخ داد که او برای فرزندش توضیح می دهد که فیلم «بر باد رفته» نسخه ای کاملا داستانی و خیالی از وقایع جنوب آمریکا در طی آن دوره است که با برده داری خراب شده است.

این ها نسخه های کاملا داستانی و خیالی از تاثیر والدین در دنیاییست که کودکان فیلم های سینمایی را در گوشی های تلفنشان بدون اینکه کسی در اطرافشان باشد تماشا می کنند.

در این فیلم ها زنان کالای جنسی بی مغزی هستند

بیشتر بزرگسالان رژیم ناسالم مصرف فیلم ها و برنامه های تلویزیونی دارند که با افتخار نژادپرستانه، سوء رفتارگرایانه، زنوفوبیک(غریبه هراسی) هستند. در این فیلم ها زنان اشیاء و کالای جنسی بیمغزی هستند که درست زمانیکه سعی دارند برای برابری با مردان اقدام کنند، تنها زیبا و دلفریب نمایش داده می شوند. تصویر سیاهان عموماً به همان اندازه فرومایه، معتاد به مواد مخدر یا شاید بدتر از آن، اصلا وجود ندارد. (می دانستید ۲۵ درصد از گاوچرانها سیاه پوست بودند؟)

چیزی که مرا سخت ناراحت می کند این است که فیلم ها و برنامه های تلویزیونی که در کودکی عاشقشان بودم الان باعث می شود که از خجالت محتوای ظالمانه ای که در آن ها بوده تنم به رعشه دربیاید.

«جان وِین» در دو فیلم مختلف بسیار نامحترمانه و غیرانسانی بر پشت زنان بالغ ضربه می زند و از آن ها می خواهد در مقابل او عریان شوند. یا گروه بیتلز که در یکی از اشعارشان خطاب به دختری می گویند «اگر با دیگری باشی همان پایان زندگی ات خواهد بود». 

حال آیا باید «جان وین» و «بیتل ها» را تحریم کنیم؟ نه، و هیچ کس خواستار ممنوعیت نیست.

آنچه ما نیاز داریم راهی برای نمایش هنر در متن تاریخی آن است تا آثار هنوز هم بتوانند برای دستاوردهای خود در دسترس باشند و مورد استقبال قرار بگیرند اما بخاطر شکستهای فرهنگی شان تحسین نشوند.

ساده ترین راه برای مواجه با فیلمی مثل «بر باد رفته» این است که توضیحی مقدماتی به صورت تصویری یا مکتوب ضمیمه آن باشد که توضیح دهد این فیلم شامل کلیشه های نژادی یا جنسیتی مضر است که در آن زمان قابل قبول بوده، اما اکنون می دانیم که مضر است. لینک هایی(پیوند) برای بحث و اطلاعات بیشتر نیز ارائه می شود. این اصول اساسی کارهایی است که باید انجام دهیم تا تأکید کنیم که این تصاویر دیگر قابل قبول نیستند.

در دراز مدت کودکانمان آسیب شدید می بینند

انفعال و بدون واکنش و اقدام بودن در چنین شرایطی، نوعی تایید ضمنی از پیام های بسیار مخرب اینگونه فیلم هاست. و اینچنین رویکردی در دراز مدت باعث آسیب شدید به کودکانمان می شود. ما که برچسب هشدار روی یکی از فیلم ها قرار می دهیم، چرا روی دیگر آثاری ازین دست نذاریم؟ هنر در اینجا می تواند هم ما را از خطاهای گذشته آگاه سازد هم می تواند آن ها را جاودانه کند. فیلم ها و برنامه های تلویزیونی که مطیع شدن، تحقیر یا نادیده گرفتن هرکسی را به نمایش می گذارند مانند مجسمه ها و نمادهای برده داری و نژادپرستی هستند. آنها جایگاهی با عنوان مانیفست ها و هشدارهایی در برابر جهل ما در تاریخ دارند. در زندگی معاصر، آنها لنگرهای سنگین هستند و ما را پایین می کشند در حالی که سایر جهان آزادانه به سمت آینده شنا می کنند.

انتهای پیام/