گروه بین‌الملل خبرگزاری فارس – مهدی پورصفا: در ژوئن سال 1967 زمانی که جنگ 6 روزه اعراب و رژیم صهیونیستی به پایان رسید، تل‌آویو به گسترده‌ترین حد توسعه سرزمینی خود رسیده بود. اشغال کامل صحرای سینا، کرانه باختری رود اردن و بلندی‌های جولان دستاوردهای اسرائیل دراین نبرد بود. اگرچه رژیم صهیونیستی در سال 1982 نیمی از لبنان را هم در نبرد بقاع به تصرف خود درآورد اما گسترش روحیه مقاومت در بین کشورهای منطقه با پیروزی انقلاب اسلامی نه تنها روند توسعه سرزمینی این رژیم را متوقف کرده بلکه حتی آن را به عقب نیز رانده است.
از آن زمان تاکنون رژیم صهیونیستی تلاش کرده است تا با اعطای امتیازات هر چند ناچیز بتواند پیمان‌های صلح دوجانبه را با کشورهای منطقه به امضا برساند. توافق کمپ دیوید در سال 1978 میلادی، پیمان صلح «وادی عربه» با اردن و همچنین توافق نامه اسلو 1 و 2 قدم‌های این رژیم برای نیل به چنین اهدافی بودند.
با این حال و علی‌رغم این اقدامات به تدریج و از سال 2000 میلادی روشن شد که ادامه چنین روندی امکان پذیر نخواهد بود. دو عامل مهم در روشن شدن این مساله نقش داشتند. اول افزایش مقاومت فلسطینی‌ها در مقابل اعطای امتیازات بیشتر به خصوص درباره سرنوشت قدس و بازگشت آوارگان فلسطینی و دوم مسلط شدن جریان‌های یهودی ارتدوکس در فلسطین اشغالی که تمایلی به عقب نشین های بیشتر حتی به صورت نمادین در مقابل فلسطینی‌ها نداشتند. از نظر آن‌ها فلسطین باید به طور کامل به سرزمین‌های اشغالی ملحق و قدس نیز پایتخت همیشگی رژیم صهیونیستی باشد.
* جریان تندروی صهیونیست که به دنبال اشغال کامل فلسطین است
دلایل فراوانی درباره قدرت‌گیری جریان‌های تندروی صهیونیست در رژیم صهیونیستی در مقابل جریان‌های سکولار و حامی توافق‌های نمادین با فلسطینی‌ها وجود دارد که مهم‌ترین آن اوج گیری جریان‌های مسیحی صهیونیستی در دنیا و به خصوص در آمریکا و همچنین افزایش جمعیت آنان در داخل سرزمین‌های اشغالی است به‌گونه‌ای که هم اکنون 10 درصد جمعیت فلسطین اشغالی را «یهودیان حریدی» تشکیل می‌دهند.
با تقویت چنین جریانی است که «بنیامین نتانیاهو» به عنوان رهبر حزب لیکود توانسته است طولانی‌ترین مدت زمان نخست‌وزیری در این رژیم را کسب کند و حتی در انتخابات اخیر رژیم صهیونیستی با وجود داشتن رقیبی جدی همچون «بنی گانتز» می‌تواند جایگاه خود را تثبیت کرده و به قول یکی از روزنامه نگاران صهیونیست او را همچون یک محافظ برای برنامه‌های خود استخدام کند.
نتانیاهو با درک جایگاه جریان تندروی صهیونیست در اسرائیل تمام تلاش خود را بر الحاق سرزمین‌های اشغالی تحت کنترل رژیم صهیونیستی آغاز کرده است. شناسایی جولان از سوی واشنگتن اولین قدم در این مسیر بود و نتانیاهو که توانسته حمایت بی قید و شرط «دونالد ترامپ» در قالب طرح صلح معامله قرن را جلب کند، به دنبال استفاده حداکثری از این فرصت است.
تمام این اتفاقات در حالی روی می‌دهد که جولان و کرانه باختری رود اردن بر اساس قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل متحد همچنان مناطق اشغالی هستند و هیچ کشوری به جز آمریکا چنین الحاقی را به رسمیت نمی‌شناسد. انتقال سفارت آمریکا به قدس اشغالی گام دیگری بود که ترامپ برای تل‌آویو برداشت و حالا به نظر می‌رسد نوبت اشغال کامل کرانه باختری است.
* الحاق کرانه باختری به فلسطین شامل چه قسمت‌هایی می‌شود
اشاره به این نکته لازم است که هم‌اکنون نیز تمام کرانه باختری که کنترل بخشی از آن به بر اساس توافق نامه اسلو به تشکیلات خودگردان فلسطین اعطا شده در کنترل کامل نظامی و اطلاعاتی تل‌آویو است.
امنیت مرزهای شرقی نیز بر اساس پیمان صلح با اردن تضمین شده است. بر اساس توافق نامه اسلو مساحتی نزدیک به 80 درصد کرانه باختری درقالب منطقه A و B به تشکیلات خودگردان و بخشی دیگر به نام منطقه C در کنترل رژیم صهیونیستی باقی مانده است و حالا نتانیاهو قصد دارد تا بخش مهمی از مناطق B را بار دیگر به کنترل خود در بیاورد.
البته این کار تل‌آویو به هیچ عنوان به معنای فروپاشی تشکیلات خودگران فلسطین نخواهد بود چرا که رژیم صهیونیستی برای کنترل و اداره شهره‌های بزرگ فلسطینی همچنان به خدمات تشکیلات خودگردان فلسطین نیاز دارد؛ نکته‌ای که از دید آمریکایی‌ها هم پنهان باقی نمانده است.
در حقیقت هدف اصلی نتانیاهو از این کار علاوه بر رضایت جریان‌های صهیونیستی فراهم آوردن فضای تنفسی جدید برای رژیم صهیونیستی است. طی 30 سال گذشته یکی از محورهای اصلی سیاست‌های استعمارگرایانه رژیم صهیونیستی در مورد فلسطینی‌ها وادار کردن آن‌ها به مهاجرت و اسکان در حومه شهرهای بزرگ بود تا امکان سیطره بر منابع آب و زمین بیشتر از گذشته فراهم شود؛ راهبردی که دقیقاً بر ساخت شهرک‌های یهودی منطبق است.
بر طبق طرح فعلی نتانیاهو مناطق الحاقی باید سرتاسر کرانه باختری رود اردن را در بربگیرد. تنها در این میان مناطق پیرامون شهر اریحا به عنوان مهم‌ترین پایگاه جمعیتی در مسیر اتصال اردن به فلسطین مستثنی خواهد شد. به این ترتیب بین 30 تا 40 درصد از سرزمین‌های فلسطینی اشغال شده در سال 1967 به رژیم صهیونیستی ملحق می‌شود. جالب اینجاست که بر اساس طرح معامله قرن که از سوی ترامپ مطرح شده با احتساب زمین‌های اشغال شده توسط شهرک‌های صهیونیست نشین نزدیک به 35 درصد از کرانه باختری باید به رژیم صهیونیستی برسد و نتانیاهو با این طرح جدید پا را از آن هم فراتر گذاشته است.
به احتمال زیاد با اجرای این طرح 350 هزار فلسطینی نیز باید جابجا شوند. ظاهراً طرح‌های مختلفی برای تعیین تکلیف آنان مطرح شده است، از جمله این که با اعطای تابعیت رژیم صهیونیستی آن‌ها را در جامعه یهودی ادغام و یا در صورت مقاومت از نیروی نظامی برای سرکوب آن‌ها استفاده کرد.
* کدام مقامات رژیم صهیونیستی با طرح الحاق مخالفند؟
از سوی دیگر میان جامعه سیاسی و امنیتی رژیم صهیونیستی نیز دغدغه‌های فراوانی در مورد اجرای این طرح وجود دارد. بسیاری از مقامات امنیتی و نظامی رژیم صهیونیستی معتقدند که ریسک‌های اجرای چنین طرحی بسیار بیشتر از فواید آن است و از نظر آنان نتانیاهو با عجله قصد دارد طرحی را اجرا کند که فقط تبلیغاتی برای ادامه نخست‌وزیری وی محسوب می‌شود.
از جمله جدی‌ترین مخالفان این طرح می‌توان به «تامیر پاردو» رییس سابق موساد، «آوی کوخاوی» رییس فعلی ستاد ارتش رژیم صهیونیستی، «عامی ایالون» رییس پیشین سرویس اطلاعاتی این رژیم و «ژنرال گابی اشکنازی» اشاره کرد.
همچنین در ماه آوریل نیز 230 نفر از مقامات امنیتی رژیم صهیونیستی بیانیه‌ای را علیه طرح الحاق امضا کردند. مهم‌ترین نگرانی مقامات امنیتی و نظامی این رژیم بر هم خوردن روابط نظامی و امنیتی این رژیم با اردن به عنوان سوپاپ اطمینان مرزهای شرقی رژیم صهیونیستی است. از نظر «عبدالله دوم»، پادشاه اردن با اجرای این طرح نه تنها نفوذ اردن بر کرانه باختری و به خصوص قدس شریف از بین خواهد رفت بلکه با توجه به این که نزدیک به 50 درصد جمعیت اردن فلسطینی‌تبار هستند، بحران‌های امنیتی جدی در انتظار این کشور خواهد بود.
جالب اینجاست که در زمان اعلام معامله قرن در بهمن ماه سال پیش عبدالله دوم به وادی عربه سفر کرد. منطقه‌ای که از یک سو به بحر المیت و از سوی دیگر خلیج عقبه می‌رسد. سفری که گفته می‌شود در آن عبدالله دوم شخصاً بر تأمین امنیت این منطقه در هنگام اعلام طرح معامله قرن از بیم واکنش مردم فلسطین نظارت کرد.
هشدارهای پیاپی دولت اردن در خصوص بالا رفتن مخاطرات امنیتی و حتی درگیری نظامی را هم در همین چهارچوب می‌توان تحلیل کرد که باعث نگرانی مقامات نظامی رژیم صهیونیستی شده است.
* نتانیاهو فقط تا پایان دوران ریاست جمهوری ترامپ مهلت دارد؟
با وجود تمام این موارد و مخاطرات پیش‌رو نتانیاهو مصمم است که از فرصت موجود نهایت استفاده را ببرد. مهم‌ترین دلیل برای تلاش نتانیاهو جهت اجرای این تصمیم را می‌توان در واشنگتن جستجو کرد.
نتانیاهو یکی از مهم‌ترین ارکان موفقیت خود در اجرای گام‌هایی همچون الحاق جولان به فلسطین اشغالی را «دولت ترامپ» می‌داند و بعد از 3 نوامبر سال جاری نمی‌تواند از حضور او در کاخ سفید مطمئن باشد. در کنار این ترامپ که حالا با بحران‌های جدی اقتصادی، شیوع کرونا و اعترضات گسترده به نژادپرستی در آمریکا روبه‌رو است، چاره‌ای جز جلب جدی‌تر حمایت اوانجلیست های افراطی ندارد.
نتانیاهو حتی برای جلب حمایت واشنگتن حاضر شد تا شرکت‌های چینی را از مشاکت در توسعه نیروگاه‌های اسرائیل کنار بگذارد در حالی که طی سال‌های گذشته چین از مهم‌ترین سرمایه‌گذاران در فلسطین اشغالی به خصوص در طرح‌های زیرساختی محسوب می‌شود.
البته آمریکایی‌ها برخی از انتقادات نرم را از تل‌آویو به دلیل اجرای این طرح مطرح کرده‌اند اما به نظر نمی‌رسد که به صورت بنیادی با آن مخالفتی داشته باشند. مهم‌ترین دلیل برای چنین ادعایی تشکیل یک کمیته مرکب از نمایندگان رژیم صهیونیستی و آمریکا است تا نقشه راه الحاق مناطق فلسطینی به رژیم صهونیستی را طراحی کند. اگرچه هیچ خبری در مورد فعالیت‌های این کمیته در رسانه‌های عمومی منتشر نشده اما از همین یک مورد می‌توان دریافت که هیچ مخالفت جدی از سوی آمریکایی‌ها صورت نخواهد گرفت. همان‌گونه که «مایک پامپئو»، وزیر امورخارجه ایالات متحده آمریکا تصمیم نهایی در مورد اجرای این طرح را مربوط به رژیم صهیونیستی عنوان کرده است.
علاوه بر تمام این‌ها نتانیاهو به احتمال زیاد از موقعیت متزلزل ترامپ در بین افکارعمومی آمریکا مطلع است. اطلاعاتی که می‌تواند از طریق لابی‌های صهیونیستی در اختیار وی قرار گرفته باشد و او را در اجرای هر چه سریعتر نقشه خود مصمم‌تر می‌کند.
* نتانیاهو از چه چیز در مورد بایدن مطمئن است
سئوالی که در این میان مطرح می‌شود، این فرض است که آیا بایدن در صورت رسیدن به منصب ریاست جمهوری می‌تواند ماجرا را معکوس کند. واقعیت این است که نتانیاهو تجربه بدی از چنین تغییراتی ندارد.
«جو بایدن» تاکنون هیچ‌گونه موضع‌گیری صریحی در خصوص اجرای طرح الحاق نداشته است. موضع او حتی در مقابل انتقال سفارت آمریکا به قدس شریف هم بسیار نرم و ملاحظه‌آمیز بود و تنها به این نکته اشاره کرد که کنسول‌گری آمریکا در منطقه قدس شرقی را دوباره باز خواهد کرد. در سال 2009 نیز اوباما موضع‌گیری جدی در مقابل حملات رژیم صهونیستی به نوار غزه که موجب شهادت نزدیک به 1200 فلسطینی شد نشان نداد. بنابراین نتانیاهو می‌تواند مطمئن باشد که حتی در صورت کنار رفتن ترامپ و روی کار آمدن بایدن دست وی برای هرگونه مذاکره باز است؛ مذاکره‌ای که اگرچه در آن نتانیاهو از موضع بالای قبلی برخوردار نیست اما می‌تواند مطمئن باشد که شانس حفظ دستاوردهای خود در دوران ترامپ را خواهد داشت.
* مقاومت راه‌حل نهایی در مقابل اشغالگری رژیم صهیونیستی
بی‌هیچ تردیدی می‌توان گفت که تنها راه مقابله جدی با رژیم صهیونیستی همان مسیری است که حماس و جهاد اسلامی در غزه آن را دنبال کرده‌اند. اگرچه تشکیلات خودگران به ظاهر ارتباطات خود را با تل‌آویو قطع کرده اما به نظر نمی‌رسد که حتی در ماه‌های بعدی نیز شاهد اقدامات جدی‌تر از سوی این تشکیلات باشیم.
به نظر می‌رسد جدی‌ترین اقدام پیش‌روی فلسطینی‌ها سازماندهی مقاومت مسلحانه در برابر اقدامات رژیم صهونیستی باشد؛ روندی که از مدت‌ها قبل در کرانه باختری آغاز شده و عامل اصلی در شک و تردید مقامات امنیتی این رژیم در مقابل اجرای این طرح است.
انتهای پیام/
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
