خبرگزاری فارس سمنان- گروه اقتصادی: مدیرکل تعاون، کار و رفاه اجتماعی استان سمنان مدعی شده که سمنان جزو 10 استان دارای کمترین نرخ بیکاری در کشور است.
اسماعیل غنیان، این مهم را حاصل همت جهادی کارفرمایان، کارگران، دستگاه‌های اجرایی و مدیریت و هدایت شخص مدیر اول استان سمنان عنوان کرده است.
اینکه استان سمنان در طول سالیان متمادی جزو استان‌های برتر در حوزه کمترین نرخ بیکاری بوده، شکی نیست؛ اما چه کسی است که نداند یکی از مهم‌ترین دلایل این امر، جمعیت بسیار کم این استان در مقایسه با سایر استان‌های کشور است و اگر قرار باشد با این محدودیت جمعیت جزو اولین‌ها در آمار بیکاری باشیم، تکلیفمان با کرام‌الکاتبین است؟
عوامل مهمی مانند نزدیکی به پایتخت کشور و رغبت سرمایه‌گذاران می‌توانسته به‌عنوان فاکتوری مهم در ایجاد اشتغال لحاظ شود که متأسفانه از این فاکتور چندان بهره‌ای نبرده‌ایم؛ مقایسه‌ای سطحی بین استان سمنان با مناطقی چون قزوین، اراک، کرج و… گواه این مدعاست.
فقط ۱۲ هزار شغل پایدار!
اما این مدیر کهنه‌کار در حوزه کارگری، آمار جالب دیگری داده، مبنی بر اینکه از سال ۱۳۹۳ تا ۱۳۹۸ حدود ۱۱ هزار نفر بر تعداد بیمه‌شدگان تأمین اجتماعی استان سمنان افزوده شده است؛ یعنی میانگین سالانه رقمی کمتر از دو هزار نفر!
آنچه مسلم است تعریف «اشتغال پایدار» را باید در همین حوزه یعنی بیمه تأمین اجتماعی عنوان کرد و با این تعریف در حدود 6 سال که سه سال آن با کمترین موانع روبه‌رو بوده‌ایم، فقط ۱۲ هزار شغل پایدار در استان سمنان شکل گرفته است.
قطعاً چنین آماری در استانی با پتانسیل‌های بالا نه‌تنها موجب فخر و مباهات نیست، بلکه به کار بردن واژگانی و تعابیری مثل «دستیابی به این مهم» خیلی محلی از اعراب نخواهد داشت که بگوییم حاصل فلان سیاست بوده است!
امروز استان سمنان با داشتن استعدادهای بالقوه در بسیاری از زمینه‌ها می‌تواند علاوه بر حذف بیکاری در بالاترین سطوح، کمک‌حال استان‌های هم‌جوار باشد که با کمال تأسف چنین نبوده و یکی از دلایل مهم این ناکامی، رضایت مدیران به حداقل‌ها در این دیار و نازیدن بدان‌ها بوده است.
عقب‌ماندگی تأسف‌بار از قافله توسعه
استان سمنان در مقایسه با مناطق هم‌طراز خود در نزدیکی به پایتخت به حد تأسف باری از قافله رشد و توسعه عقب مانده است و اگر فاکتور کم‌جمعیتی به کمکش نمی‌آمد، امروز با مشکلات عدیده‌ای روبه‌رو بود؛ اگرچه همین الآن هم بیکاری نامتعارف در برخی نقاط استان سمنان بسیار آزاردهنده است.
در حال حاضر، بیکاری بین جوانان و به‌ویژه فارغ‌التحصیلان دانشگاهی در شرق استان سمنان رو به فزونی است و خانواده‌های زیادی از این بابت در رنج قرار دارند.
هنوز جوانانی با مدرک فوق‌لیسانس از دانشگاه‌های معتبر تهران هستند که در حال مسافرکشی بوده و استمداد شغل دارند؛ مانند او بسیارند و مدیران استان سمنان باید بدانند که عنوان کردن نام استان بین ۱۰ استان دارای کمترین بیکاری به هیچ عنوان مایه مباهات نخواهد بود.
این تشکل بلاگردان سوءمدیریت است
جدای از این همه، باید توجه داشت که مملکت در حال حاضر از تشکلات صنفی و حقیقی به‌طور کامل برخوردار نیست؛ اما اگر از حق نگذریم، برخی همین تشکلات نیم‌بند در سال‌های گذشته کمک‌حال خوبی برای دولتمردان بوده‌اند؛ اگرچه نتوانسته‌اند مرهمی بر زخم صنوف و به‌ویژه اقشار پایین‌دست جامعه باشند.
حدود ۲۵ سال قبل، یکی از کنشگران اجتماعی در توصیف بزرگ‌ترین و ریشه‌دارترین تشکل کارگری کشور یعنی «خانه کارگر»، از این تشکل به‌عنوان سوپاپ اطمینانی برای دولت یاد کرد؛ اگرچه در آن سال‌ها، به خاطر شرایط اجتماعی حاکم بر جامعه تشکلاتی نسبتاً مستقل و قوی مانند شوراهای اسلامی کار، انجمن‌های اسلامی و… فعال بوده و کارگران از نمایندگان حقیقی و نه فرمایشی بهره می‌بردند.
اما به‌واقع، همان وقت هم تحلیل آن کنشگر اجتماعی تا حدودی درست بود؛ اصلاً فلسفه وجودی چنین تشکلاتی، رتق‌وفتق امور صنفی قبل از مشکل‌دارشدنان بود و درواقع صنوف واجد نمایندگان واقعی، کمک‌حال دولت بودند و با تلاششان، قبل از اینکه منافعی برای موکلانشان داشته باشد، از دولت مقابل هجوم صنوف دفاع می‌کردند.
تعطیلی نسبی واحدهای بزرگ کارگری
چه بسیار اختلافات گسترده کارگری و کارفرمایی که با ابزار مشورت و رایزنی نمایندگان صنفی به مصالحه تبدیل می‌شد و هر سه ضلع دولت، کارفرما و کارگر بهره‌مند می‌شدند؛ اگرچه کارگران معمولاً کمتر اما در سال‌های اخیر به دلایل عدیده که مهم‌ترینش نابرابری عرضه و تقاضا در بازار کار است، جامعه کار و تولید از داشتن نمایندگان واقعی محروم شده‌اند.
مروری بر تعداد شوراهای اسلامی کار و نمایندگان کارگری در کشور و به‌ویژه استان سمنان گواه این ادعاست؛ درحالی‌که بر اساس قانون کار که پس از قانون اساسی مهم‌ترین قوانین کشور محسوب می‌شود، در حال حاضر علی‌رغم مشکلات اقتصادی و تعطیلی نسبی واحدهای بزرگ کارگری، باید در استان ما ده‌ها شورای اسلامی کار فعال باشند.
متأسفانه تعداد این تشکل‌ها به تعداد انگشتان دو دست بالغ نمی‌شود؛ متولیان این حوزه به‌واسطه ناتوانی در این حوزه به حواشی روی آورده‌اند.
ماحصل همه این کمبودها، فشار وارد آمدن به تنها تشکل اصیل کارگری یعنی خانه کارگر است؛ به‌طوری که هر کس دل پری دارد، با حضور در این تشکل به‌ویژه در سمنان دق‌دلی‌اش را بر سر خادمان این تشکیلات خالی می‌کند.
دبیر اجرایی خانه کارگر استان سمنان می‌گفت فعلاً ما بلاگردان سوء مدیریت برخی مسؤولان دولتی شده‌ایم؛ اگرچه سنگ صبور بودن برای این قشر جزو افتخارات ماست؛ اما حقوق و مزایا و برخورداری‌ها از آن دولتمردان و توهین و ناسزایش برای ماست!
نگارش: جواد میرحاج
انتهای پیام/۷۴۰۰۱/م/و
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
