نشانی از بی‌نشان‌ها!/افسری که نامش در آتش خاییز دود شد

خبرگزاری فارس چرام؛ نسرین هاشمی- انسان ها همیشه در امنیت، آسایش و آرامش نیستند و گاه حوادث طبیعی و غیرطبیعی، این آرامش را به هم می زند، در این زمان، ندای یاری طلبی حادثه دیدگان به گوش می رسد و انسان هایی آموزش دیده، صبور و نیکوکار، فقط برای رضای حضرت حق به کمک آنها می شتابند و دردهاشان را تسکین می بخشند.

آری، سخن از تجسّم و نماد امداد و کمک، یعنی امدادگران و داوطلبان نهادی است که بدون چشم داشت مادّی، به یاری محرومان می شتابد،خواه سیل زدگان لرستان و گلستان باشند،خواه قحطی زدگان سومالی،جان باختگان حادثه دنا و یا کوه های آتش دیده خاییز،امدادگر که باشی زمان و مکان نمیشناسی،اینجاست که مولانا می گوید: مکانم لامکان باشد،نشانم بی نشان باشد.

امدادگر را نمی توان تعریف کرد، امدادگر کسی است که عشقِ خدمت در وجودش هست، امدادگر کسی است که  بر روی گلوبول های قرمزش نوشته اند "امداد". او احساس می کند که همیشه باید خدمت کند نه فقط در حادثه. همیشه خودش را عضوی از جامعه، وابسته به جامعه و مدیون آن می داند و خود را موظف می داند که به جامعه خدمت کند. امدادگر واژه ایست که به راحتی تعریف نشده و به سختی هم درک می شود و هر کس آن را درک کند، نمی تواند از آن جدا گردد.

نیروهای جمعیت هلال احمر دوست گمنام جامعه در زمان گرفتاری و حوادث هستند،شاید در مجموع سازمان‌ها و نهادها در سطح کشور هیچکدام به اندازه  جمعیت هلال احمر در روزهای بحرانی و حوادث  مهم در صحنه حضور ندارند و تقریبا جمعیت هلال احمر در هر جا کار سخت و بحرانی باشد همیشه در  خط مقدم حضور دارد.

امدادگران زیادی هستند که در سوانح و حوادث گوناگون جان فشانی می کنند ولی گمنام مانده اند آن هم در این دنیای خاکی که همه ذوق و شوق آن دارند که دیده شوند؛ کسی آن ها را ببیند و از آن ها تعریف کند،امدادگری را می شناسم که امدادرسانی در حوادث را با عشق و علاقه انجام می‌دهد و آن را در اولویت خود قرار داده است.

سخن گفتن و نوشتن در مورد او که  سال در فعالیت های اجتماعی و امدادی بوده و دمی از عمرش را بی دغدغه خدمت نگذرانده است. انسانی با تجربه که در عین اقتدار، بسیار عاطفی است.

سید حشمت الله افسردیر ایثارگری که در هر شرایط جوی و آب و هوایی و حوادث گوناگون امدادگری فعال می باشد،بیش از 15 سال داوطلبانه در جمعیت هلال احمر ایثارگری می کند که نجاتگری در چایگاه جاده ای حوادث،حضور در سیلاب ها،زلزله ها،غرق شدگی ها از جمله آنهاست.

شنیدیم که در آتش سوزی خاییز دچار حادثه شده و بر حسب وظیفه و دوستی دیرینه ای که به واسطه فعالیت های امدادگری داریم به سراغش رفتیم و اینگونه تعریف کرد که:

در 9 خرداد  ساعت ۱۴:۳۰ دقیقه به همراه یکی از داوطلبین هلال احمر به دل کوه خائیز مسیر تنگه ای به اسم تنگ سیاه رهسپار شدم، جهت پشتیبانی (آب و نان و غذا) برای تعدای از دوستان و نیروهایی که برای مهار و اظفاء حریق در کوه گرفتار شده بودند، صخره ها و قله ها را یکی پس از دیگری پیمودم تا نزدیک شدن به این افراد گرفتار در آتش قله آخر را نتوانستم بالا بروم چون تجهیزاتی به همراه نداشتم به ناچار برگشتم ودر حین برگشتن از صخره ای پایین آمدم که متاسفانه دچار مصدومیت در ارتفاع شدم و سقوط کردم.

 از ناحیه ساق پای چپم دچار شکستگی شدم، دوستان تیم نجات جمعیت هلال احمر با کارگاه نجات به مدت ۹ ساعت عملیات پایین آوردنم از کوه را انجام و به بیمارستان امام خمینی دهدشت انتقال دادند.

در بیمارستان مورد عمل جراحی قرار گرفتم،سختی های زیادی را طی این دوماه پشت سر گذاشتم اما خدا را شاکرم که همیشه نیتم جز رضای خداوند و کمک به جان انسان ها و طبیعت نبوده است.

امدادگری شغل انبیا است؛ راست است که می گویند هر کسی نمی تواند یک امدادگر خوب و متعهد باشد، امدادگر از جان خویش می گذرد برای خدمت به مردمی که آن ها را نمی شناسد و مردم هم شاید هرگز او را نشناسند؛ و چه زیباست همین گمنامی...

انتهای پیام/82002