گروه جامعه خبرگزاری فارس ـ نعیمه جاویدی: این روزها گروه های مختلفی برای کار جهادی و کمک مومنانه پای کار آمده اند. گروه هایی که پاتوق بیشترشان مسجد، حسینیه و هیأت های مذهبی محله هاست. معتمدان هم نیازمندان آبرومند را شناسایی می کنند و توی لیستی که برای مواسات و کمک مومنانه در نظر گرفته شده است، قرار می دهند. اما هر کدام از این گروه ها یک وجه تمایز با دیگری دارد و همین تنوع، جورچین همدلی شهرهای ایران را زیباتر کرده است.
موازی کاری ممنوع!
رفتیم سراغ «حسنات» رشت به سه دلیل. کمک های مومنانه آن ها سال ها قبل از کرونا، سال 1392 شروع شده است. دلیل دیگر اینکه آن ها شانه به شانه حمایت از نیازمندان کار خیر را زیبا و خوش سلیقه تبلیغ می کنند، عکس، متن و پوسترهای جذاب شان این روزهای کرونایی در فضای مجازی کم دست به دست نشد. حسناتی ها یک ویژگی منحصربفرد هم دارند. ویژگی ای که بازوهای اجرایی آن ها را برای انجام کارهای مختلف قوی تر کرده است؛ موازی کاری ندارند و دوستانه با گروه های جهادی دیگر همیاری دارند. همین موضوع باعث شده در منطقه فعالیت این گروه ها هر گروه جهادی کار خودش را انجام دهد، کسی از قلم نیفتد و کار به شیوه #محرومیت_زدایی پیش برود. مثلا گروه درمان یک خانواده نیازمند را شناسایی می کند. حسناتی ها برای معیشت اش تلاش می کنند و گروه دیگر تعمیرات خانه را انجام می دهند.
اول با قلک های صدقه کمک جمع کردند و حالا فضای مجازی به ویژه گزارش عملکرد شفاف شان با عکس های با کیفیت و زیبا سبب شده خیران جدیدی هم پای کار بیایند و کمکشان کنند. «امیرمحمد نصیری» از اعضای گروه «حسنات» است و 25 ساله. از سال 1392 می‌گوید که با کمک رفقا کار را از توزیع صندوق صدقات شروع کردند: «همین صدقات محدود برکت پیدا کرد و کم‌کم مردم وقتی دیدند اعضای گروه امانت‌های آنها را به خوبی به دست نیازمندان می‌رسانند بیشتر و بهتر کمک کردند.»
توانمند شو همشهری!
جوان اهل گیلان از اقدامات گروه شان قبل از روزهای کرونایی یاد می کند. از طرح های «بوی ماه مهر» برای تهیه اقلام موردنیاز نیازمندان، «یک دانه انار سهم تو» برای تهیه سبد شب یلدا، «بوی عیدی» و تکریم نیازمندان برای ایام نوروز و طرح «همسایه من» و اهدای سبدهای معیشتی خانواده های محروم در مناسبت های مختلف مانند ایام ماه محرم، ماه مبارک رمضان و افطاری ساده.
اما دوست دارند نیازمند توانمند شود و خودکفا: « علاوه بر کمک‌های معیشتی، با دوستانی که کارآفرینی داشتند و صاحب مشاغل بودند صحبت می‌کردیم تا افرادی که کم‌بضاعت هستند اما توانایی کار کردن دارند آنجا بفرستیم و شاغل شوند. برای بعضی‌ها چرخ خیاطی گرفتیم تا در خانه کار کنند. فرزندان خانواده‌های محروم هم در کانون فرهنگی حسینیه حسنات، تابستان خوبی را می‌گذراندند.»
خانه مادر نونوار شد
درست است که در ایام کرونا مساجد بسته بود، اما درِ خانه خدا هیچ‌وقت بسته نمی‌ماند. ما حسینیه‌ای با مساحت مناسب داریم که برای کارهای مواسات و کمک‌های مؤمنانه درب آن به روی خیران و نیازمندان باز بود. در اولین مرحله کمک‌های مؤمنانه، اهالی سنگ‌تمام گذاشتند و 150 بسته معیشتی بین نیازمندان توزیع شد. همچنین برای سپاس از قهرمانان سلامت، 400 هدیه فرهنگی در بیمارستان‌های رازی، الزهرا(س) و قائم رشت توزیع شد. این ها را نصیری می گوید و حرف هایش ادامه دارد: «الان هم سعی کردیم طرح تابستانه تعطیل نشود، کلاس‌ها آنلاین باشد. خوشبختانه مربیان و هنرمندان خوش‌ذوق و پای کار داریم که حسابی هوایمان را دارند. به بچه‌های بازمانده از تحصیل آموزش می‌دهند و برای سایر بچه‌ها کلاس‌های آموزشی مفرّح و مناسب به صورت آنلاین برگزار می‌کنند. صندوق صدقات خانواده‌ها هر ماه بخشی از هزینه‌های کمک به نیازمندان را تأمین می‌کند. در شرایط کرونا بسته‌های معیشتی که با هزینه همین صندوق‌ها و کمک‌های خیران تهیه شده، طی دو سه روز آماده و در فرصتی کوتاه توزیع می‌شود. ما فقط به فکر اقلام خوراکی نبودیم، دوست داشتیم خانه نیازمندان نونوار شود. موکت، فرش، بخاری، کولر و لوازمی از این دست را به خانواده‌های مردم می‌رسانیم. در محله‌های به اصطلاح دارای بافت کپرنشین با کمک دوستان جهادی‌مان در یک گروه دیگر خانه می‌سازیم» عکس هایشان را ورق می زنم سال 1397 خانه بانویی سالمند از ساکنان محله «پیرکلاچای» مرمت شد. جهادی ها اسم خانه را گذاشتند: «خانه مادر مهربان.»
رسم مسلمانی همسایه ها
شهر را حسابی رصد کرده اند. خوب می دانند در کدام محله ها خانواده محروم بیشتر است و در همان محله ها دست کدام خانواده به دهانش می رسد اما خانواده ای دیگر از عهده هزینه های زندگی اش بر نمی آید؟ بافت هر محله را برای رونق همان محله بسیج می کنند. جوان جهادی می گوید: «هر محله دست بخیرها و معتمدانی دارد که محرومان را معرفی می کنند. بعد از هر نماز در مسجد برای نیازمندان مبالغی جمع می شود. بعضی هم اوضاع بهتری دارند و بیشتر کمک می کنند. این طوری دارا از ندار بی خبر نمی ماند. یک همسایه سر سیر و دیگری سر گرسنه زمین نمی گذارد. به رسم مسلمانی نزدیک تر است.» از بافت محله‌های استقامت، معلولین، سلیمان داراب، مناطق آسایش 1 تا 22 می گوید که معمولاً جزو طبقه ضعیف اجتماعی هستند: «در این محله‌ها مشکل اعتیاد و بیکاری جوان‌ها کم نیست. بافت شهری - روستایی دارد و شاغلین آن عمدتا کارگران روزمزد ساختمانی هستند. به همین دلیل با محدودیت های اجتماعی و تعطیلی موقت مشاغل برای کنترل کرونا، معیشت خانواده های کارگرنشین هم تغییر کرد. عموما خانه‌های این محله‌ها در کوچه‌های پرتراکم با 20 خانوار و بیشتر هستند. برای اینکه حرمت محرومان حفظ شود، آخر شب بسته‌ها را توزیع می‌کنیم تا کسی متوجه نشود همسایه‌اش کمک دریافت می‌کند. گاهی هم در قالب مهمان از احوال داخل خانه بهتر باخبر و یک استکان چای مهمان صاحبخانه می شویم.»
نیازمندان، خیّر می شوند
شاید جالب باشد یک خاطره برایتان بگویم می گوید : «خانواده‌ای داشتیم که مرد خانواده پیک موتوری پیتزافروشی بود. زمانی که مشاغل تعطیل، متأسفانه بیکار شد. سعی کردیم برایش شغل پیداکنیم. خبر خوب اینکه در همان ایام محدودیت‌های کرونایی و تعطیلات کرونایی در یکی از ادارات پذیرفته و مشغول به کار شد. حالا او در حد بضاعت به یکی از خیران ما تبدیل شده. از این موارد کم نیست. ما افرادی داریم که اسفند، فروردین و اردیبهشت از ما کمک دریافت می‌کردند اما حالا هر ماه مبلغ کمی حتی شده 5 هزار تومان به ما می‌رسانند برای کمک به نیازمندان. ما این اتفاق را به فال نیک می گیریم و خوشحالیم تلاش ها طوری بوده که عزت نفس نیازمند حفظ می شود و دوست ندارد تا ابد وابسته باشد.»
در خانه بمان، خریدهایت با من!
یک طرح هم داشتند که در روزهای تعطیلی کرونا به درد خیلی ها خورد. آن هایی که موتور و دوچرخه داشتند بسیج شدند تا گروه های سنی آسیب پذیر کمتر در محله تردد کنند و خرید آن ها را انجام می دادند. حالا این طرح برای چند خانواده سالمند و معلول که شرایط ویژه ای دارند اجرا می شود: «بنر اطلاع‌رسانی «پیک مهربانی» در محله‌های مختلف نصب شد و داوطلبان امین آمدند پای کار. پیکی که خیلی خوب مورد استقبال قرار گرفت و باعث شاغل شدن چند نفر از افرادی که به دلیل کرونا بیکار شده بودند شد. در این طرح، ما سراغ افراد سالمند و دارای معلولیت‌های جسمی و حرکتی می‌رفتیم، فهرست خریدهایشان را دریافت می‌کردیم و کارهایشان را پیگیری. قرار شد هر بار کرونا شدت گرفت این طرح دوباره اجرا شود که البته امیدواریم این بیماری به زودی از بین برود.»
رزمنده های کوچک آمدند
در مرحله اول کمک‌های مؤمنانه، حتی پس از ماه مبارک رمضان، بسته‌های معیشتی تهیه می‌شد. تقریباً 9 مرحله بسته‌های 50 تا 150 تایی شامل روغن، ماکارونی، برنج، مرغ، گوشت، تن ماهی و حبوبات تهیه و توزیع شد. گاهی شیرینی، خرما و کمی تنقلات برای بچه ها هم بود. بین اعضای ما از پیرمرد 60 ساله بود تا نوجوان 12 ساله. البته ما اجازه حضور آنها را نمی‌دادیم. یکی از صحنه‌های جالب اصلاً همین بود، بچه‌ها می‌آمدند در حسینیه گریه می‌کردند و می‌خواستند آنها را در این طرح شرکت دهیم، والدینشان را هم راضی کرده بودند. التماس و اصرارشان آدم را یاد نوجوان‌هایی می انداخت که با اشک برای رفتن به جبهه اصرار می کردند. تجربه جالبی بود؛ حمایت نسل جدید از انقلاب و دلسوزی اش برای هموطن چه بسا میراث معنوی همان شهدا و رزمندگان باشد. با این حال کارهای میدانی، حضور در بیمارستان ها و مراکز پرخطر را خودمان می رفتیم آن هم با رعایت تمام نکات بهداشتی و نوجوانان و سالمندان در بسته بندی کمک حال ما بودند. به خصوص در بسته بندی نان برای خانواده های محروم که با دستگاه نانوایی سیار یکی از موکب های حسینی شهرمان طبخ می شد.»
کرونا و محرومیت های مالی
رساندن گوشت گرم و تازه ذبح شده به خانواده های محروم از رسم های قدیمی حسنات است که کرونا آن را رونق داد 8 گوسفند قربانی کردند و 175بسته گوشت تازه در بسته‌های یک کیلویی به دست خانواده‌ها رسید. امیدوار است مردم مراعات کنند. معتقد است کرونا رابطه مستقیمی با فقر دارد: «با طولانی شدن محدودیت ها از اسفند تا اردیبهشت شرایط طوری پیش رفت که گاهی حتی خانواده‌ها با ما تماس می‌گرفتند و می‌گفتند مرغ ما تمام شده، حبوبات نداریم. این به دلیل طولانی شدن محدودیت‌های اجتماعی و تعطیلی مشاغل بود. در فهرست‌های ما افرادی بودند که در شرایط عادی نیازمند نبودند اما به دلیل بیکار شدن از شغل روزمزد خودشان به چرخه محرومان اضافه شده بودند.»
زنبیل های صرفه جویی
نصیری از تدبیر برای پیشگیری از اسراف می گوید: «یکی از کارهایی که بعضی‌ها ایراد می‌گیرند و بعضی‌ها ما را تشویق می‌کنند تبلیغات در فضای مجازی است. ما دوست داریم کارهایمان را به نحو احسن انجام دهیم و اسراف نشود. با کمک‌های خیران زنبیل‌های پلاستیکی زیبایی خریده‌ایم که بسته‌ها را هر بار در آن می‌چینیم و بین خانواده های تحت پوشش مجموعه توزیع می‌کنیم. خانواده‌ها زنبیل را خالی می‌کنند و دوباره تحویل می‌دهند. با این کار هزینه جعبه و بسته‌بندی حذف می‌شود. از کیسه‌های پلاستیکی که آلاینده محیط زیست هستند هم کمتر استفاده می‌شود.»
رفقای مواساتی ما
از رفقای نابی که دارند، می گوید: «دوستانی داریم که در غسل و تطهیر اموات کرونایی شرکت می‌کنند. بعضی از بچه‌ها به خواربارفروشی های امین و معتمد محله می‌روند. حساب‌های دفتری نیازمندان را تسویه می‌کنند. خلاصه که هر کس گوشه کار را در حد توان گرفته. ما سعی می‌کنیم با بقیه خیریه‌ها هماهنگی داشته باشیم تا موازی‌کاری نشود و هرکدام از ما یک محدوده را پوشش می‌دهیم. با این شیوه می‌خواهیم کسی از قلم نیفتد. یکبار برای کمک به یک خانواده طلاق رفتیم. وضعیت خانه و زندگی‌شان دردناک بود. برای فرزند خانواده کیف، مداد و یکی دو عدد اسباب‌بازی بردیم. باید بودید و شوق را در چشم آن بچه می‌دیدید. دوستان ما در فضای مجازی این حال و هوا را برای خیران توضیح می‌دهند و دلگرمشان می‌کنند. رفاقت های ما مواساتی است.»
انتهای پیام/
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
