اخبار فارس من افکار سنجی دانشکده انتشارات توانا فارس نوجوان

فرهنگ  /  غرب از نگاه غرب

تهدیدات اتمی رو به افزایش است: آمریکا چگونه باید خود را برای یک رویداد اتمی آماده کند

با وجود مبهم بودن چشم انداز پیامدهای هر گونه رویداد اتمی در مقیاس بزرگی بر سلامت انسان ها که در ذهن بسیاری از مردم وجود دارد، چندین گام جدی وجود دارد که آمریکا و سایر کشورها می توانند برای آمادگی در برابر چنین رویدادی بردارند. واکنش نشان دادن در قبال چنین حادثه ای وظیفه ماست.

تهدیدات اتمی رو به افزایش است: آمریکا چگونه باید خود را برای یک رویداد اتمی آماده کند

گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: در هفتاد و پنجمین سالگرد بمباران هیروشیما و ناکازاکی شایده عده ای دوست داشته باشند فکر کنند که دوران تهدید سلاح های اتمی سپری شده است. ولی نشانه های روشنی از شدت گرفتن یک مسابقه تسلیحاتی وجود دارد و در صورت وقوع رویدادهای اتمی و رادیولوژیک، آمریکا آمادگی کاملی برای مقابله با آنها ندارد. من بیشتر از 30 سال است که در مورد پیامدهای رویدادهای هسته ای- از  انفجارهای اتمی گرفته تا حوادث اتمی- مطالعه کرده ام. این سابقه کاری شامل مشارکت مستقیم من در تلاش های تحقیقی، آموزشی و بشردوستانه در قالب چندین هیئت اعزامی به چرنوبیل - و فوکوشیما – و کمک به فراهم سازی آمادگی ها، همکاری ها، هماهنگی ها و الزامات پرسنلی لازم برای واکنش نشان دادن به یک بحران اتمی در مقیاس بزرگ می شود.
اقداماتی که برای کسب آمادگی جهت مدیریت چنین اتفاقی لازم است شامل چه چیزهایی می شود؟ برای پاسخ به این سئوال ما باید نگاهی به میراث بمباران های اتمی هیروشیما و ناکازاکی و نیز حوادث هسته ای نظیر چرنوبیل و فوکوشیما نگاهی بیندازیم.

چه اتفاقی می افتد وقتی که وسیله ای اتمی بر فراز یک شهر منفجر می شود؟
در شهرهای هیروشیما و ناکازاکی به ترتیب بالغ بر 135 هزار و 64 هزار نفر جان خود را از دست دادند. اکثریت غالب این تلفات در روز اول بعد از بمباران ها و عمدتا در نتیجه سوختگی های حرارتی، جراحت های فیزیکی شدید و قرار گرفتن در معرض تشعشعات رخ داد.
اکثریت غالب پزشکان و پرستاران در هیروشیما کشته و مجروح شدند، در نتیجه دیگر کسی برای کمک در واکنش به این حادثه وجود نداشت. این اتفاق بیشتر به این دلیل رخ داد که عمده پرسنل و تاسیسات درمانی در مناطق مرکزی این شهرها متمرکز شده بود. امروزه نیز دقیقا همین تمرکز در اکثر شهرهای آمریکا وجود دارد و این مسئله یادآور دلهره آوری از دشواری های پیش رو در واکنش درمانی به رویدادهای اتمی است.
چه خواهد شد اگر امروز یک وسیله اتمی در یک منطقه شهری منفجر شود؟ من در یکی از مقالات خود در سال 2007  با مدل سازی حمله با یک سلاح اتمی به چهار شهر آمریکا، این موضوع را مورد کندوکاو قرار داده ام. همانند هیروشیما و ناکازاکی اکثر تلفات اندکی بعد از انفجار رخ خواهد داد و بخش عمده ای از قابلیت های مراقبت های درمانی در محل از بین خواهد رفت.
مدل ها نشان می دهند که چنین رویدادی در یک منطقه شهری به ویژه نه تنها  چتر حمایتی موجود درمان همگانی را از بین خواهد برد بلکه به احتمال زیاد کار را برای واکنش نشان دادن، بازسازی و احیای مجدد آنها نیز به شدت دشوار خواهد کرد.
امروز پرسنل درمانی بسیار اندکی از مهارت ها یا دانش لازم برای درمان نوع و کمیت جراحت های یک انفجار هسته ای می تواند به بار آورد برخوردارند. کارکنان مراقبت های درمانی آشنایی بسیار اندکی تا حد صفر در مورد درمان قربانیان تشعشعات اتمی دارند. درمان سوختگی های حرارتی مستلزم صرف منابع هنگفتی برای حتی یک بیمار است و تعداد بسیار زیاد بیمارانی با این جراحت ها، ظرفیت تمام سیستم های پزشکی موجود را اشباع خواهد کرد. همچنین به دلیل وجود آوار و شیشه های خرد شده در گستره منطقه ای وسیع، تعداد مجروحان دارای زخم و بریدگی نیز بسیار زیاد خواهد بود.

تخلیه مردم از مناطق انفجار و آلوده به تشعشعات
با توجه به هراس مردم از گسترش مواد رادیواکتیو، یک رویداد اتمی بزرگ می تواند وحشت همگانی گسترده ای را به وجود آورد، در نتیجه تخلیه و تامین سرپناه در محل باید مورد توجه قرار گیرد.
برای مثال ظرف چند هفته بعد از حادثه چرنوبیل بیشتر از 116 هزار نفر از آلوده ترین مناطق اوکراین و بلاروس تخلیه شدند. 220 هزار تن دیگر در سال های بعدی جا به جا شدند.
روز بعد از زلزله و سونامی فوکوشیما به دلیل ترس از  احتمال قرار گرفتن آنها در معرض تشعشعات، بیش از 200 هزار نفر از مناطق واقع در شعاع 20 کیلومتری نیروگاه هسته ای تخلیه شدند.
آفت روند تخلیه در روسیه، اوکراین، بلاروس و ژاپن اطلاعات نادرست، دستورهای ناکافی و سردرگم کننده و تاخیر در انتشار اطلاعات بود. همچنین در تخلیه تمام مردم از مناطق تاثیر پذیرفته از حادثه، بی برنامگی هایی وجود داشت. در مواردی سالمندان و اطفال در مناطق  نزدیک به آلودگی رادیواکتیو جا گذاشته شدند و افراد زیاد دیگری از مناطق غیرآلوده انتقال داده شدند که ضرورتی به آن نبود (و همین کار به مرگ عده زیادی در زمستان پیش رو انجامید). تمام این مشکلات به بهای از دست رفتن اعتماد مردم نسبت به دولت تمام شد.
با این حال یک واقعیت دلگرم کننده درباره غبار اتمی (که خیلی ها از آن بی خبرند) این است که منطقه ای که عملا سطوح خطرناکی از غباراتمی رادیواکتیو بر آن تاثیر می گذارد، در واقع تنها بخشی از کل دایره ای است که اطراف منطقه انفجار  کشیده می شود. برای مثال در انفجار یک بمب اتمی10 کیلوتنی بر فراز واشنگتن دی سی، فقط برای تخلیه مناطق محدودی برنامه ریزی می شود. با وجود  پیش بینی تلفاتی 100 هزار نفری و مجروحین 150 هزار نفری، عملا انتظار می رود که قارچ رادیواکتیو تلفات آور به منطقه ای نسبتا کوچک منحصر بماند.
کسانی که خلاف جهت باد قرار دارند لازم نیست هیچ کاری انجام دهند و بیشتر کسانی که در جهت باد قرار دارند، در مناطقی که سطوح نسبتا پایینی از تشعشات را دریافت می کنند (از نقطه نظر کافی بودن مقدار آن برای وارد آوردن مشکلات سلامتی مرتبط با تشعشعات) لازم خواهد شد که فقط به دنبال سرپناهی معمولی باشند. این یعنی اساسا لازم است فقط به مدت یک روز یا بیشتر و تا زمانی که مسئولین مربوطه دستورهای بیشتر را صادر کنند، در خانه بمانند.

اثرات دراز مدت قرار گرفتن در معرض تشعشعات
«بنیاد تحقیقات درمورد اثرات تشعشات اتمی» که برای مطالعه اثرات این تشعشات بر نجات یافتگان از حوادث هیروشیما و ناکازاکی تاسیس شده، اثرات این تشعشعات را بر سلامتی انسان طی چندین دهه دنبال کرده است.
به گفته این بنیاد حدود 1900 مرگ در اثر سرطان را می توان به بمب های اتمی نسبت داد با حدود 200 مورد سرطان خون و 1700 مورد از سایر سرطان ها. ژاپن  بعد از هیروشیما، ناکازاکی و فوکوشیما  نظارت های دقیق و پر از جزئیاتی را در مورد سرطان انجام داده است.
اما داده ها در مورد اثرات بالقوه قرار گرفتن در معرض تشعشعات بر سلامتی انسان نظیر نقص های مادرزادی، عملا با تصویر رایج از این پدیده بسیار متفاوت است؛ تصویری که نه آموزش های علمی معتبر، بلکه وسایل سرگرمی ساز  آن را ساخته اند. (من یک واحد دانشگاهی در مورد اثرات رسانه ها و فرهنگ عامه بر آگاهی های مردمی را نیز تدریس کرده ام).
در حالی که نشان داده شده قرار گرفتن در معرض اشعه ایکس شدید پزشکی به طور تصادفی موجب تولد کودکانی با نقص های مادرزادی در انسان ها شده، اما در این مورد تردید وجود دارد که آیا این نقص های مادرزادی در نوادگان نجات یافتگان از بمباران های اتمی هیروشیما و ناکازاکی هم وجود داشته است یا نه.  اکثر تحقیقات دراز مدت معتبر به این نتیجه رسیده اند که از نظر آماری هیچ افزایش قابل توجهی در تعداد تولد کودکانی با نقص های مادرزادی در نجات یافتگان بمباران اتمی مشاهده نشده است.
با نگاهی به داده های مربوط به چرنوبیل که میزان تشعشعات منتشر شده در هوای آن 100 برابر بیشتر از مجموع تشعشعات هیروشیما و ناکازاکی بود، در مورد کودکان دارای نقص های مادرزادی ناشی از قرار گرفتن مادرانشان در معرض تشعشعات اتمی  داده های  کافی وجود ندارد.
یک مطالعه گسترده سازمان بهداشت جهانی به این نتیجه رسیده است که نرخ عقب ماندگی ذهنی و مشکلات عاطفی در کودکانی که در چرنوبیل در معرض تشعشعات قرار داشته اند در مقایسه با کودکانی که در گروه های کنترل قرار داشته اند، تفاوتی مشاهده نشده است. یک بازنگری هاروارد از حادثه چرنوبیل به این نتیجه رسیده است که هیچ مدرک چشمگیری در ارتباط با اثرات ناشی از تشعشعات این حادثه بر روی جنین ها یا رویان ها وجود ندارد. یک مطالعه دیگر با بررسی موارد به ثبت رسیده غیرعادی از نظر شناختی در 16 منطقه اروپایی که غبار اتمی ناشی از چرنوبیل به آنها رسیده، به این نتیجه رسیده است که ترس گسترده موجود در مردم درباره اثرات احتمالی قرار گرفتن در معرض تشعشعات بر جنین های به دنیا نیامده، قابل توجیه نیست.
در واقع گویاترین اثر حادثه چرنوبیل بر سلامتی از نظر تعداد، افزایش شدید میزان سقط جنین های انتخابی در فواصل نزدیک و تقریبا دور از محل حادثه بود.
بعلاوه به منظور یک واکنش سریع و طرح های تخلیه، یک «کارگروه جهانی سلامت هسته ای» می تواند کمک کند تا ارائه دهندگان مراقب های درمانی، سیاست گذاران، مدیران اجرایی و سایرین، از افسانه ها و واقعیت های مربوط به تشعشعات اتمی آگاهی لازم را پیدا کنند. در زمان حیاتی پس از یک بحران اتمی، این کار می تواند به مقامات کمک کند تا در سیاستگذاری های خود تصمیماتی مبتنی بر شواهدی اتخاذ کنند و به مردم کمک کنند تا خطرات واقعی که با آنها مواجه اند بشناسند.

خطر وقوع یک هیروشیما و ناکازاکی دیگر 
امروزه خطر یک تبادل اتمی- و تاثیر ویرانگر آن بر  حوزه پزشکی و سلامت همگانی در سطح جهانی- در مقایسه با دهه های پیش فقط افزایش یافته است. نه کشور به داشتن بمب اتمی شناخته می شوند و هرچه می گذرد روابط بین المللی بیشتر بی ثبات می شود. آمریکا و روسیه در حال سرمایه گذاری های سنگینی روی نوسازی ذخایر اتمی خود هستند و چین، هند و پاکستان به سرعت در حال گسترش دادن اندازه و پیچیدگی توانایی های سلاح های اتمی خود هستند.  پیچیدگی های تکنولوژیکی که هم اکنون در میان گروه های تروریستی در حال شکل گیری است، همچنین توزیع و دسترسی بیشتر به مواد رادیواکتیو در سطح جهانی به طور خاص جای نگرانی دارد.
در سال های اخیر تعدادی از دولت ها و سازمان های خصوصی جلساتی را (که من در تمامی آنها شرکت داشته ام) برای تدوین واکنش های پزشکی در مقیاس وسیع به یک انفجار  یک سلاح اتمی در آمریکا و در سطح جهان برگزار کرده اند. این سازمان ها عبارتند از آکادمی ملی علوم، اتحاد ملی برای آمادگی در برابر تشعشعات اتمی،  بنیاد ملی حمایت از حیات پس از وقوع بلایا، انجمن پزشکی و سلامت عمومی مرتبط با بلایا و شبکه درمان جراحت های ناشی از تشعشعات که شامل 74 بیمارستان در سطح کشور می شوند که آمادگی پذیرش بیماران ناشی از قرار گرفتن در معرض تشعشعات را دارند.
با وجود مبهم بودن چشم انداز پیامدهای هر گونه رویداد اتمی در مقیاس بزرگی بر سلامت انسان ها که در ذهن بسیاری از مردم وجود دارد، چندین گام جدی وجود دارد که آمریکا و سایر کشورها می توانند برای آمادگی در برابر چنین رویدادی بردارند. واکنش نشان دادن در قبال چنین حادثه ای وظیفه ماست.
نویسنده: چام دالاس (Cham Dallas)  استاد گروه سیاست و مدیریت سلامت در دانشگاه جرجیا
منبع: https://b2n.ir/028508

انتهای پیام. 

این مطلب را برای صفحه اول پیشنهاد کنید
نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط خبرگزاری فارس در وب سایت منتشر خواهد شد پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد
Captcha
لطفا پیام خود را وارد نمایید.
پیام شما با موفقیت ثبت گردید.
لطفا کد اعتبارسنجی را صحیح وارد نمایید.
مشکلی پیش آمده است. لطفا دوباره تلاش نمایید.

پر بازدید ها

    پر بحث ترین ها

      بیشترین اشتراک

        اخبار گردشگری globe
        اخبار کسب و کار تریبون
        همراه اول