به گزارش خبرگزاری فارس از شیراز، حرم علی بن حمزه(ع) در زمینه جذب توریست و گردشگر خارجی همچنین انجام برنامه‌های فرهنگی، عملکرد ویژه‌ای دارد که باید به عنوان یک الگو در کشور مطرح شود.
بر اساس اعلام سازمان گردشگری جهانی، ایران رتبه پنجم مناطق گردشگری طبیعی و رتبه دهم گردشگری باستانی را دارد و بر اساس گزارش جدید سازمان جهانی گردشگری، ایران با ۴۹ درصد رشد پس از اکوادور در رتبه دوم سریع‌ترین کشورها از حیث رشد جذب گردشگر و رتبه ۳۵ گردشگری اقتصادی را در جهان دارد و شهر شیراز در کشور از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است، قرار گرفتن شیراز، در مثلث طلایی یزد، اصفهان و شیراز جزیی از پتانسیل‌های شهر شیراز است.
یکی از مهم‌ترین دلایل قرار گرفتن شیراز در کانون گردشگری کشور، وجود امامزادگان واجب‌التعظیم در این شهر و همچنین قرار داشتن حدود دوهزار بقعه و امامزاده در استان فارس است.
در ضلع جنوبی دروازه قرآن و در نزدیکی دروازه اصفهان و در خیابان حافظ، بقعه‌ای چشم نوازی می‌کند که صاحبش حمایتی عجیب را در تاریخ شیراز ثبت نموده است. امامزاده ای جلیل‌القدر که بارگاهش، هیبت و عظمتی خاص دارد و زائرانش همه بر این امر واقفند.
شمیم خاص این مضجع شریف، هر عابر و رهگذری را به سمت خود می‌کشاند و گنبد زیبای بقعه که یادگاری کم نظیر از دوره دیلمیان است، با کاشی کاری های نفیس و بسیار زیبا خودنمایی می کند، زیارتگاه در انتهای صحن قرار گرفته است؛ با ورود به داخل زیارتگاه از اتاق ها و ایوان‌های کوچکی عبور کرده و به حرم مطهر می‌رسید.
ضریح کوچک و زیبایی بر فراز مقبره قرار گرفته و داخل زیارتگاه با آیینه‌کاری بسیار زیبایی آراسته شده است. درب‌ها و پنجره‌های این زیارتگاه مزین به هنر منبت کاری و گره‌چینی بوده و اوج هنر آن در درب ورودی منبت‌کاری قدیمی بقعه به چشم می‌خورد.
در این زیارتگاه سنگی سرخ رنگ به طول تقریبی سه متر و عرض۸۰ سانتی‌متر به چشم می‌خورد که بر روی آن عباراتی از قرآن کریم به قلم ابراهیم سلطان فرزند شاهرخ تیموری به چشم می‌خورد. کتیبه‌های دیگری نیز با خطوط زیبای ثلث و نستعلیق در جای‌جای بقعه به چشم می‌خورد.
در اطراف بقعه، قبرستان وسیعی به نام «جوان آباد» وجود داشته است. در سال ۱۳۰۵ که کار ساخت و ساز «هنرستان فارس» آغاز شد، قسمت جنوبی آن مسطح شده و قبر رحیم خان زند(م۱۱۹۱) فرزند کریم خان زند همراه با قبر یکی دیگر از فرزندان کریم خان که در سال ۱۱۸۵ فوت کرده بود؛ جزء یکی از اتاق‌های این مدرسه درآمد و سمت شمالی آن نیز به باغ ملی تبدیل‌شد.
در حیاط این امامزاده چندتن از پادشاهان آل بویه نیز دفن شده‌بودند که اکنون از قبر آنان اثری نیست. از میان آنها می‌توان به عمادالدوله علی(م۳۳۹ه.ق) رکن الدوله حسن(م۳۶۶ه.ق) اشاره نمود.
آرامگاه علی بن حمزه علاوه بر جایگاه مذهبی والا، یکی از بناهای تاریخی و ارزشمند شهر شیراز است.
پدر ایشان جناب حمزه بن موسی(علیه السلام) در شهر ری مدفون است و حضرت شاه عبدالعظیم حسنی(علیه السلام) از زائران و علاقمندان آن جناب بوده است و به همین دلیل حضرت شاه عبدالعظیم(علیه السلام) را در کنار این بزرگوار به خاک سپرده‌اند.
بارگاه منور حضرت علی ابن حمزه(ع) ملجٱ حاجتمندان است
حضرت علی بن حمزه(ع) در سال۱۹۰ هجری در مدینه متولد شد و در سن ۳۰ سالگی در ۲۳محرم الحرام سال۲۲۰هجری در شیراز به شکل عجیبی به شهادت رسید، با این که در محل دفن امامزادگان نقل قول‌هایی وجود دارد؛ ولی اتفاق و اجماع علمای انساب بر این است که ایشان در مکان مقدس فعلی آرمیده است، وی از معدود امام زادگانی است که علما و مورخین بر محل دفن ایشان اتفاق نظر دارند.
نکته‌ای که این امامزاده جلیل‌القدر و این مکان مقدس را خاص نموده‌است؛ نحوه شهادت حضرت(ع) است؛ به نقل از مورخین و منابع معتبر، پس از آنکه حضرت بر اثر فشارهای بنی عباس و تعقیب علویون به ایران پناه می‌آورد و به همراه تعدادی از نزدیکان خود جهت زیارت مضجع شریف عموی خود حضرت امام رضا(علیه السلام) در سال ۲۲۰ هجری قمری (زمان حکومت معتصم عباسی) به شیراز آمد؛ در جنگی که میان عمال عباسی با حضرت و یارانش در منطقه ارژن نزدیک شیراز درگرفت لشکر قلتغ خان، حاکم عباسی در فارس شکست خورده و پس از تجدید قوا عباسیون از تاریکی شب استفاده کرده و به حضرت و همراهانش حمله‌ور شدند و متاسفانه همراهان حضرت در صحرا پراکنده و برخی نیز شهید شدند.
او نیز در این نبرد جراحت‌های سنگینی برداشته و چندین سال در غار صبوی شیراز که امروزه به غار باباکوهی معروف است؛ زندگی می‌کند و با فروش هیزم در دروازه استخر یا همان دروازه اصفهان کنونی روزگار می‌گذراند؛ تا اینکه بالاخره توسط مامورین حکومتی شناسایی شده و چون مسلح نبوده‌اند، در مبارزه‌ای نابرابر و در نهایت مظلومیت و غربت مثل جد غریبش امام حسین(ع) سر از بدنش جدا می‌کنند.
به روایت تاریخ، ناگهان جسم بی سر از جا برخاسته و سر را برمی‌دارد و لا اله الا الله گویان قاتل را دنبال می‌کند و در مکان فعلی آرام می‌گیرد و بعد سر را در حالی که همچنان ذکر می‌گفت به بغداد بردند، شیوه شهادت در غربت و ذکر گفتن سر، دو وجه شباهت شخصیت علی بن حمزه(ع) به سیدالشهدا(ع) است و همین مساله دلیل باب الحوائح و ملجٱ حاجتمندان شدن بارگاه منور ایشان در شهر شیراز است.
مجموعه و بنای این مکان مقدس بیش از هزار و صد سال قدمت دارد و به همین دلیل، هم یک مجموعه دینی و مذهبی و هم مجموعه‌‌ای تاریخی و میراثی به‌حساب می آید.
این بقعه در دورهٔ دیلمیان و به‌دست امیر عضدالدوله دیلمی احداث شده و در دورهٔ تیموریان بخش‌هایی از آن مرمت گردیده‌است، این بقعه متبرکه، در دوره‌های صفویه، زندیه نیز مورد توجه بوده است، گنبد فعلی در دوران قاجار و بخشی از آن نیز در زمان پهلوی توسط مرحوم حبیب الله جوکار و زیر نظر معمار آن دوره آقای پیروانی احداث و مرمت گردیده است.
بازدید روزانه ۲۰۰ گردشگر خارجی از حرم حضرت علی ابن حمزه(ع)
به نقل از رئیس هیئت امنای حرم مطهر حضرت علی بن حمزه (ع)، در سال‌های قبل، روزانه حدود ۲۰۰ گردشگر خارجی از این بقعه متبرکه بازدید می‌‌کردند که اگر معرفی و خدمات رسانی درست انجام شود؛ هر کدام می‌توانند مبلغان خوبی برای ارسال پیام انقلاب و اسلام در کشورهای خودشان باشند.
به گفته مسئول بخش گردشگری این حرم مطهر میزان بازدید از این بقعه متبرکه، از تعداد بازدیدهای آرامگاه سعدی و ارگ کریمخانی نیز بیشتر است؛ چرا که مبلغان مسلط به زبان‌های مختلف در قالب راهنمایان گردشگری در حرم فعالیت دارند و این موضوع ضرورت توجه بیشتر سازمان میراث فرهنگی و گردشگری و شهرداری و اداره اوقاف به این مکان ارزشمند مذهبی_تاریخی را بیشتر می‌کند.
طرح توسعه حرم مطهر حضرت علی بن حمزه(علیه السلام) از سال ۱۳۸۵ با همت هیئت امنا حرم مطهر و اداره کل اوقاف و امور خیریه فارس با زیربنای ۱۰ هزار متر مربع، با هدف خدمت به زائران و مجاوران حضرت شامل مسجد، دارالقرآن، دار الشفا، حوزه علمیه، کتابخانه، قرائت خانه، مرکز مشاوره، کانون فرهنگی و پایگاه مقاومت بسیج بوده است که در سال‌های اخیر بخشی از این طرح انجام شده و احداث گذر علی بن حمزه(ع) نیز آخرین فعالیت عمرانی در محدوده این حرم مطهر است.
صحن این امامزاده، هم‌اینک پوشیده از قبرهای جدید و قدیمی است که حوضی کوچک در وسط آن قرار دارد و دیواره‌های بیرونی، دارای تزئینات معقلی و انواع خوشنویسی با خطوط مختلف و معرق است و دیواره‌های داخلی، طاق نماست. و با توجه به بررسی‌های صورت گرفته، فضای اطراف امامزاده نیز نیاز به توجه بیشتری دارد و زیباسازی این فضا و اجرای طرح حرم تا حرم شاهچراغ(ع) نقش بسزایی در تغییر فضای شهر و رونق محیط اطراف و کم شدن آسیب‌های اجتماعی در محدوده رودخانه خشک و محلات مجاور دارد، بقعه امامزاده علی بن حمزه (ع) در تاریخ ۱۳۴۵/۱/۲۰ با شماره ۵۳۴ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
انتهای پیام/ س/ ن
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
