اخبار فارس من افکار سنجی دانشکده انتشارات توانا فارس نوجوان

فرهنگ  /  غرب از نگاه غرب

بمب ساعتی تغییرات اقلیمی

حتی اگر ترامپ در انتخابات ماه آینده بازنده باشد، قطب شمال – و کل سیاره زمین- در معرض خطر مخوفی قرار دارد، مگر آنکه دولت جدید تلاش ها برای کاستن از آلودگی های هم دی اکسید کربن و هم آلاینده های اقلیمی با عمر کوتاه را به شدت تقویت کند. تاکنون عده زیادی در سراسر جهان خانه ها و معاش خود را در نتیجه آتشسوزی ها، سیل ها، توفان ها و دیگر بلایای طبیعی مرگبار از دست داده اند. هنوز بسیار بدتر از این ها در پیش رو ما قرار دارد.

بمب ساعتی تغییرات اقلیمی

گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: دشوار می توان تصور کرد که تغییرات اقلیمی اثراتی ویرانگرتر از آتشسوزی هایی که در کالیفرنیا، اورگان و واشنگتن در جریان است یا  گردبادهایی که به گلف کوست نزدیک شده اند و در مواردی با این منطقه برخورد کرده اند یا امواج گرمایی کشنده ای که هند، پاکستان و اروپا تجربه کرده اند و سیلاب های ویرانگری که در جنوب شرق آسیا رخ داده اند نیز ممکن است داشته باشد. اما خطری بسیار بزرگ تر و ناشی از یک پدیده خاص اما بسیار بزرگ نیز بر فراز سر جهان می چرخد که به تنهایی می تواند خود بشریت را تهدید کند:  کاهش شدید میزان یخ دریاهای قطب شمال.
این «بمب» آب و هوایی که یادآور یکی از فیلم های آلفرد هیچکاک است، می تواند نرخ گرمایش جهانی را بیشتر از دو برابر تشدید کند و دارای زمان سنجی است که با نگرانی فزاینده ای زیر نظر قرار دارد. هر سال در ماه سپتامبر و پیش از راه رسیدن تاریکی چند ماهه و کاهش دمایی که باعث می شود بار دیگر اندک اندک روند ازدیاد یخ ها شروع شود، اندازه یخ های قطبی به پایین ترین سطح خود می رسد. در این مقطع است که دانشمندان سطح این یخ ها را نسبت به سال های گذشته اندازه گیری می کنند.
نتایج به دست آمده باید همگی ما را به وحشت بیندازد. امسال اندازه گیری های «مرکز ملی داده های برف و یخ» در بولدر کلرادو نشان می دهد که  یخ موجود در منطقه وسط قطب شمال از هر زمان دیگری کمتر شده و تحقیقی که به تازگی منتشر شده نشان می دهد که یخ های زمستانی دریای برینگ قطب شمال در سال های 2018 و2019 به پایین ترین سطح خود در 5 هزار و500 سال گذشته رسیده است.
در سراسر قطب شمال در پانزدهم سپتامبر یخ دریاها دومین کاهش شدید خود تا این زمان را تجربه کرده است. اندازه این یخ ها هر سال با سال دیگر فرق دارد، اما گرایش کلی روندی کاهشی است و در 14 سپتامبر امسال، میزان یخ های قطبی به پایین ترین اندازه طی 14 سال گذشته کاهش یافته است.
اما این یخ ها نه تنها مناطق کمتری را پوشانده اند، بلکه از همیشه نازک تر نیز شده اند. قدیمی ترین یخ های قطبی (با بیشتر از چهار سال عمر) که در برابر ذوب شدن مقاوم تر هستند، اکنون کمتر از 1درصد کل پوشش یخی دریاها را تشکیل می دهند. هم اکنون عمده مناطق از یخ یک ساله پوشیده شده اند که باعث شکننده تر شدن و ذوب شدن سریع تر آنها می شود. دانشمندان اکنون انتظار دارند که ظرف یکی دو دهه احتمال دارد اقیانوس منجمد شمالی به جایی برسد که در اواخر تابستان تقریبا عاری از یخ باشد.
اثرات این امر می تواند فاجعه بار باشد. در افراطی ترین سناریو که می تواند ظرف چند دهه رخ دهد، از دست رفتن تمام یخ ها در طول ماه های همواره آفتابی تابستان، گرمایش تابشی جهانی معادل افزودن یک تریلیون تن دی اکسید کربن به جو زمین ایجاد کند. در نظر داشته باشید که ظرف 270 سال از شروع انقلاب صنعتی، 2.4تریلیون تن دی اکسید کربن به جو افزوده شده است. حدود 30 درصد گرمایش قطبی که تاکنون به مجموع گرمایش جهانی افزوده شده، به دلیل یخ های از دست رفته از سال 1979 تا 2016 رخ داده و با از دست رفتن یخ های باقیمانده، گرمایش بیشتری با سرعت بیشتری به دنبال می آید.
این سناریوی افراطی می تواند تغییرات اقلیمی را 25 سال جلوتر بیندازد و اثرات بسیار گسترده ای در پی داشته باشد. فقط در ماه گذشته و به دنبال دماهای رکوردگذار امسال تابستان، قطعه یخی تقریبا به اندازه دو برابر منهاتان از بزرگ ترین طاقچه یخی قطب شمال در شمال شرق گرینلند جدا شد و به دریا ریخت.
همزمان بر روی زمین ورقه یخی گرینلند نیز در معرض خطر قرار دارد. با گرم شدن قطب شمال با نرخی تقریبا دو برابر میانگین گرمایش جهانی، نرخ ذوب شدن گرینلند طی دو دهه گذشته دست کم به سه برابر رسیده است. اعتقاد بر این است که این اتفاق ظرف یک دهه یا کمتر به نقطه برگشت ناپذیری خواهد رسید. در نهایت ذوب این یخ ها منجر به بالا آمدن سطح دریاها تا 7 متر خواهد شد که شهرهای ساحلی را در خود غرق خواهد کرد، هر چند تا رسیدن به این حداکثر، احتمالا چند صد سال دیگر راه است.
که به مشکل گرمایش فزاینده قطب شمال اضافه می شود، خطر بازخورد ذوب شدن پرمافراست است که در یکدیگر تاثیر متقابل دارند. با توجه به اینکه حدود دو برابر کربنی که هم اکنون در جو زمین وجود دارد در پرمافراست گرفتار شده، رها شدن حتی مقداری از این کربن می تواند فاجعه بار باشد. ذوب شدن پرمافراست حتی می تواند گازهای گلخانه ای قدرتمند بیشتری از جمله اکسید نیتروس و متان را آزاد کند. با افزایش دمای جهانی این امکان نیز وجود دارد که حتی متان بیشتری از  بستر دریای طاقچه قطبی در شرق سیبری نیز رها شود.
روشن است که باید اقدام عاجلی برای مهار این خطرات مخوف – که حتی موجودیت انسان را به مخاطره می اندازند- صورت گیرد. کاهش دادن سریع انتشار دی اکسید کربن ضروری است، اما تقریبا به طور قطع می توان گفت که کافی نیست. در واقع مطالعات نشان می دهند که حتی کاهش سریع میزان دی اکسید کربن  تنها می تواند باعث کاهش دمای01 تا 0.3 درجه سانتی گرادی ناشی از دی اکسید کربن تا سال 2050 شود.
به همین دلیل است که کاستن به اصطلاح آلاینده های اقلیمی که عمر کوتاهی دارند یعنی متان، کربن سیاه، هیدروفلوروکربن ها و اوزن تروپوسفری حیاتی است. مقدار کاهش گرمایش در چنین اقدامی، می تواند تا شش برابر بیشتر از مقداری باشد که از کاهش آلاینده های دی اکسید کربن تا سال 2050 به دست می آید. به طور کلی از میان بردن آلودگی این آلاینده ها، می تواند نرخ کلی گرمایش جهانی را به نصف و گرمایش پیش بینی شده قطب شمال را تا دو سوم کاهش دهد.
در این مسیر پیشرفت هایی نیز صورت گرفته است. تقریبا چهار سال پیش در کیگالی رواندا 197 کشور متممی را برای پروتکل مونترال تدوین کردند که بر از رده خارج کردن هیدروفلوروکربن ها تمرکز داشت. (پروتکل مونترال تاکنون به تسهیل از رده خارج کردن نزدیک به 100 ماده شیمیایی که سوخت گرمایش جهانی را تامین می کنند و لایه ازون را به مخاطره می اندازند کمک کرده است.)
بعلاوه در ایالات متحده سنا ماه گذشته به یک توافق دو حزبی برای کاستن از تولید و واردات تا 85 درصد هیدروفلوروکربن ها تا سال 2036 دست یافت. کالیفرنیا به سهم خود آلودگی های کربنی را از دهه1960 تاکنون تا 90 درصد کاهش داده است و  مقدار باقیمانده را نیز تا سال 2030 به نصف کاهش خواهد داد. و «ائتلاف اقلیمی آمریکا»- گروهی دو حزبی و مرکب از 25 فرماندار ایالتی- هدفی را برای کاستن 40 تا 50 درصد از آلودگی های متان  تا سال 2030 برای خود تدوین کرده است.
این ها اهداف درخور تحسینی است. اما رسیدن به آنها- حالا اهداف بلندپروازانه بیشتر که برای جلوگیری از افزایش گرمایش جهانی نیاز است به جای خود- مستلزم این است که ما بر بادهای مخالف قدرتمند فائق آییم که ما را به دولت پرزیدنت دونالد ترامپ می رساند که با اهدف کاهش آلودگی ها مخالفت می کند.
حتی اگر ترامپ در انتخابات ماه آینده بازنده باشد، قطب شمال – و کل سیاره زمین- در معرض خطر مخوفی قرار دارد، مگر آنکه دولت جدید تلاش ها برای کاستن از آلودگی های هم دی اکسید کربن و هم آلاینده های اقلیمی با عمر کوتاه را به شدت تقویت کند. تاکنون عده زیادی در سراسر جهان خانه ها و معاش خود را در نتیجه آتشسوزی ها، سیل ها، توفان ها  و دیگر بلایای طبیعی مرگبار از دست داده اند. هنوز بسیار بدتر از این ها در پیش رو ما قرار دارد.

نویسنده: ماریو مولیان (Mario Molina) برنده جایزه نوبل شیمی سال 1995 و استاد دانشگاه کالیفرنیا

منبع: https://b2n.ir/770830

 انتهای پیام.

این مطلب را برای صفحه اول پیشنهاد کنید
نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط خبرگزاری فارس در وب سایت منتشر خواهد شد پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد
Captcha
لطفا پیام خود را وارد نمایید.
پیام شما با موفقیت ثبت گردید.
لطفا کد اعتبارسنجی را صحیح وارد نمایید.
مشکلی پیش آمده است. لطفا دوباره تلاش نمایید.

پر بازدید ها

    پر بحث ترین ها

      بیشترین اشتراک

        اخبار گردشگری globe
        اخبار کسب و کار تریبون
        همراه اول