پیوست فرهنگی- تربیتی، لازمه کمپ‌های ترک اعتیاد

به گزارش خبرگزاری فارس از شیراز، امروزه یکی از جدی‌ترین آسیب‌های اجتماعی، مقوله مواد مخدر و روانگردان‌ها است و موضوع مواد مخدر به یکی از ابزارهای سیاسی در معادلات جهانی تبدیل شده است.

علاوه بر کنترل پخش و توزیع مواد مخدر، چگونگی رویارویی با افرادی که در دام اعتیاد گرفتار می‌شوند و بسترسازی و برنامه‌ریزی برای ترک اعتیاد این افراد، یکی از مسائلی است که در سال‌های اخیر بیشتر از قبل مورد توجه قرار گرفته است و در حال حاضر مراکز زیادی در این زمینه فعالیت دارند.

 راه اندازی کمپ‌ها و مراکز ترک اعتیاد مجاز و اصولی نیازمند یک نگاه کارشناسانه و دقیق است که همه جوانب امر را سنجیده و ابعاد مختلف جسمی و روحی افراد را مورد توجه قرار دهد، چرا که هر مرکز به مثابه یک بیمارستان می‌باشد که بیماران خاص را پذیرش نموده و برنامه ریزی خاصی برای دوره درمان این افراد دارد.

با بررسی روش‌های کلی و برنامه‌های این مراکز و کمپ‌ها می‌بینیم که برخی از فعالیت‌ها و اقدامات به خوبی برنامه ریزی شده و  مواردی چون به کارگیری پزشکان، روانشناسان و مشاوران و کارشناسان تغذیه و.... در این مراکز با توجه خاصی دنبال شده است.

در استان فارس نیز با اینکه اقدامات و همکاری‌ خوبی از سوی دانشگاه علوم پزشکی، استانداری، ستاد مبارزه با اعتیاد و مواد مخدر استان، نیروی انتظامی، قوه قضاییه، بهزیستی و بخش خصوصی در در این راستا انجام شده است اما توجه به پیوست فرهنگی و بعد معنوی افراد، در بسیاری از این مراکز مورد غفلت واقع شده است.

طی یک بررسی اجمالی، می‌بینیم که بسیاری از افرادی که به کمپ‌ها و مراکز ترک اعتیاد مراجعه می‌کنند، تحت تاثیر افکار خاصی قرار می‌گیرند که پس از کنار گذاشتن مواد مخدر تاثیرات منفی دیگری بر زندگی و ارتباطات آنها دارد و عقاید این افراد به طور کلی دگرگون می‌شود.

در یک نگاه کلی به افرادی که از این مراکز خارج می‌شوند، می‌بینیم که دین‌ستیزی و گرایش به سمت عقاید بودیسم یا ملی‌گرایی متعصبانه و نگرش‌های سیاسی خاص یا پوچ‌گرایی و آرمان‌گرایی بیش از حد و اعتماد به نفس کاذب، منجر به ایجاد اختلالات دیگری در روحیات و افکار این افراد می‌شود که به نوعی خطرشان کمتر از اعتیاد نیست و مشکلات دیگری را برای خانواده و نزدیکان این افراد ایجاد می‌کند.

توجه به زیرساخت‌های فرهنگی این مراکز و بهره گیری از ظرفیت طلاب و روحانیون و مشاوران مذهبی در کنار پرسنل زحمتکش در این مراکز، منجر به تحولات چشمگیری در این شبکه درمان می‌شود، چراکه توجه به بعد روحی و معنوی افراد مانع از گرایش آنان به سمت فرهنگ غیردینی و استفاده از روش‌های روانشناسی غیربومی و ناسازگار با بوم زیست این افراد شده و از خطرات احتمالی پیشرو نیز جلوگیری می نماید.

علاوه بر این موارد، بسیاری از آموزش‌های ارائه شده در این مراکز و کمپ‌ها بر اساس داده‌های غیر بومی است و غالب افراد پس از مدتی، دوباره به سمت مواد مخدر گرایش پیدا می‌کنند، این مسئله نیز نیازمند بازبینی است و لازم است که متولیان امر در دانشگاه و دیگر مراکز، به محتوا سازی بومی روی آورده و نظارت بیشتری بر محتواهای ارائه شده در این مراکز داشته باشند.

با توجه به گستردگی انواع مواد مخدر و روی آوردن جوانان و نوجوانان به مواد صنعتی و خطرناک تر، تفکیک افراد از لحاظ سنی و موقعیت اجتماعی نیز یکی از اقداماتی است که لازم است در این مراکز صورت بگیرد.

شکل‌گیری ارتباطات جدید و دوستی بدون تناسب افراد در این مراکز نیز، تبعات منفی به دنبال داشته است که به نوعی در حوزه های مختلف به وقوع جرم منجر شده است.

عدم نظارت بر پخش و توزیع دارو یکی دیگر از از مشکلات این مراکز است که نه تنها به ترک اعتیاد افراد کمکی نکرده بلکه مشکلات دیگری را نیز برای آنان به وجود آورده است که اختلالات روانی و عصبی از مهم‌ترین این مشکلات است.

انتظار می‌رود که سازمان بهزیستی و دانشگاه علوم پزشکی به عنوان دو مجموعه موثرتر در برنامه‌ریزی و اعطای مجوزهای این مراکز، توجه بیشتری به پیوست فرهنگی مورد نیاز این مراکز نیز داشته باشند تا افراد و مراجعان علاوه بر سلامت جسمی با سلامت روحی از این مراکز ترخیص شوند و بتوانند در جامعه افرادی مفید و اثرگذار باشند.

انتهای پیام/ س