برای فرشتگان سپیدپوشی به‌ نام پرستار/ حذف انگیزه با وعده‌هایی که پوچ می‌شوند

به گزارش خبرگزاری فارس از شیراز، همان‌هایی که همیشه ایثارگری‌شان زبانزد است و صبر و حوصله‌شان به‌ حق، نمونه بارزی از ویژگی‌های اخلاقی اسطوره صبر و شکیبایی، حضرت زینب سلام‌الله علیها است.

مرد و زن فرقی نمی‌کند، باید جوهره احساس و عاطفه چاشنی مهارت شده تا قدم گذاشتن در این حرفه به جان و دل بنشیند و ثمربخش شود.

سخن گفتن از تلاش‌ها و خدمات بی‌دریغ کادر درمان و در این مورد خاص، پرستاران که این روز به نامشان در تقویم حک شده است، قطعا در همه ایام نیکو و به جاست، اما شیوع کرونا و قرارگیری این قشر فداکار در خط مقدم مبارزه با این ویروس سبب شد بار دیگر خدمات این قشر پرکار به چشم آمده و همه اقشار جامعه قدردان آنها شوند.

رد ماسک بر چهره‌های خسته و تحمل گان‌های پلاستیکی، شاید تنها گوشه‌ کوچکی از تحمل این روزهای سخت باشد. استرس از انتقال بیماری به فرزندان و سایر نزدیکان و دلهره ابتلا به این ویروس،  لحظه ای رهایشان نمی‌کند.

تحمل فشار کاری و جبران نیروهایی که یکی پس از دیگری درگیر بیماری می‌شوند، تحمل اندوه از دست دادن همکاران هم گوشه دیگری از سختی این ماه‌های تمام نشدنی و سیاه است.
در این میان شاید مهم‌ترین نکته، انگیزه باشد، انگیزه‌ای که می‌تواند خستگی را بزداید، انرژی را فزونی بخشد و تحمل شرایط دشوار را آسان کند و این انگیزه به دنبال حمایت تمام عیار ایجاد می‌شود. حمایتی که نشان می‌دهد همواره پشتیبانی برای دفاع از حق و حقوق و دیدن از خودگذشتگی‌ها وجود دارد.

روز پرستار آن هم در زمانی که کرونا نقش مدافعان سلامت و به ویژه پرستاران را پر‌رنگ‌تر از قبل کرد، فرصتی است تا ضمن گرامی‌داشت یاد و خاطره پرستاران شهید در دوران کرونا به‌ویژه دو بانوی پرستار، شهید مریم رحیمی و شهید زهرا سوری از استان فارس، دست تک تک فرشتگان سپیدپوش را بوسید و به آنها خداقوتی جانانه گفت.

سخن از روز پرستار که به میان می‌آید شاید بیشتر نقش بانوان دیده شود؛ چرا که روز پرستار به واسطه گرامی‌داشت مقام حضرت زینب(س) است، اما امروز و در این گزارش با سه مرد پرستار به گفتگو پرداخته‌ایم که همسرانشان نیز پرستار هستند.

مردان پرستاری که بدون شک رایحه‌ای از احساس را به قدرت مردانه‌شان آمیخته‌ و مرهم زخم بیماران دردمندی شده‌اند که در بحرانی‌ترین شرایط زندگی‌شان و زمانی که سلامتی‌ در خطر است، فرشته نجات شوند.

عباس بنی‌خلف، پرستاری با ۲۵ سال سابقه خدمت است. فردی که بخش‌های جراحی قلب را در بیمارستان‌های مختلف راه‌اندازی کرده است.

او که در بیمارستان‌های شهید فقیهی و ابوعلی سینا مشغول به فعالیت است، به خبرنگار فارس گفت: در ابتدای کرونا کمبود امکانات و تجهیزات و حتی لباس‌ها و وسایل حفاظت فردی کار را بسیار مشکل کرده بود اما کم کم که پیش رفتیم اوضاع بهتر شد.

وی افزود: بدون شک در این میان توجه به زحماتی که این قشر می‌کشند، به‌عنوان خط مقدم و نیروهای جان بر کف، توقع حمایت بیشتری است.

بنی‌خلف با اشاره به قول‌هایی که داده شد اما عملی نشد، اظهار داشت: همیشه وعده‌هایی به پرستاران داده می‌شود و به‌ ویژه در شرایط کرونا نیز وعده‌هایی داده شد اما آنگونه که باید عملی نشد؛ ارزش این قشر جان بر کف و دغدغه‌مند بیش از اینهاست که بخواهند برای گرامیداشت روزی به نام آنان، بوق قطارها و زنگ‌ها را به صدا درآورند!

وی ضمن انتقاد از اقداماتی که برای روز پرستار برنامه‌ریزی شده است، گفت: به عقیده من ارزش این قشر جان بر کف و دغدغه‌مند بیش از اینها است که بخواهند برای گرامیداشت روزی به نام آنان، بوق قطارها و زنگ‌ها را به صدا درآورند!

بنی خلف با تاکید بر اینکه پرستاران با علم نسبت به همه مسائل و مشکلات و از روی علاقه و وجدان به این عرصه گام می‌نهند، گفت: قطعا هر کسی که در این مسیر قدم می‌گذارد، از مشکلات باخبر است و از روی عشق و علاقه و از سر احساس کمک به هم‌نوع وارد این حرفه می‌شود، اما برخی موارد انگیزه را از این قشر سلب می‌کند.

این پرستار با تجربه از فشارهای مضاعفی که در ایام کرونا بر این قشر وارد شده است نیز سخن گفت و افزود: استفاده از ماسک، شیلد، عینک و گان با شرایط خاصی که تحملش بسیار دشوار است، فرد را عصبی می‌کند و بعد بیمار نیز انتظار بهترین برخورد را از پرسنل دارد، پس انگیزه در این میان عاملی محرک است.

همسر این پرستار نیز از سال ۷۳ تا کنون مشغول خدمت در بیمارستان نمازی است.

مژده پریشانی، اکنون سرپرستار بخش کووید بیمارستان است و ضمن اشاره به سختی کار از تفاوت‌هایی می‌گوید که به بیمارستان‌های مرکزی نگهداری کرونا اختصاص یافته و دیگر بیمارستان‌هایی که تعداد مبتلایان به کووید ۱۹ در آنها بسیار است، اما از خدماتی که بیمارستان‌های مرکز نگهداری کووید ارائه می‌شود، محرومند.

استرس عدم انتقال ویروس به فرزند کنکوری‌شان مهم‌ترین بخش صحبت این بانوی مدافع سلامت است و از اضطراب روزهایی سخن می‌گوید که دخترش علاوه بر تحمل استرس شرایط خاص کنکور امسال باید نگران ناقل بودن پدر و مادر و مراقبت از خود در جهت پیشگیری از ابتلا نیز می‌بود.

پریشانی درباره جشن‌های روز پرستار که هر چند کوچک بود اما امید خوبی برای پرسنل به حساب می‌آمد گفت: هر سال در روز پرستار دانشگاه جشنی برگزار و از پرستاران نمونه تقدیر می‌کرد، در کنار آن بیمارستان نیز با هدیه‌ای کوچک قدردان زحمات این قشر پرتلاش بود، اما امسال به دلیل کرونا همین دلخوشی کوچک هم از ما گرفته شد و طبق اعلام دانشگاه وبیناری در این روز برگزار خواهد شد.

محسن کهدویی، دومین پرستار آقایی است که با او هم‌صحبت می‌شوم، او از سال ۸۰ وارد حرفه پرستاری شد، یک سال بعد با همسرش لاله داوودیان که وی نیز پرستار است ازدواج کرد.

کهدویی از تفاهم‌های خاص میان یک زوج پرستار و درک خستگی‌های یکدیگر سخن گفت و از حل شدن بسیاری از مشکلات به‌واسطه این نزدیکی شغلی.

او اما مشکلاتی را نیز در این راستا بیان کرد که مهم‌ترینش تربیت فرزندی است که گاهی در راهروهای بیمارستان بین پدر و مادر دست به دست می‌شد.

این پرستار بیمارستان نمازی، در این باره گفت: گاهی پیش می‌آمد که دو شب در هفته من و دو شب همسرم از کودک نگهداری می‌کردیم و چهار روز همدیگر را درست نمی‌دیدیم و جبران این ضرر برای کودک قطعا زمان و انرژی بالایی می‌طلبید که تمام این سال‌ها سعی کردیم آن را جبران کنیم.

این مدافع سلامت ادامه داد: با این حال و ضمن همه مشکلاتی که این سال‌ها تجربه کردم اما از شغلم و انتخاب همسری با همین حرفه راضی هستم.

او با اشاره به اینکه در خانه و زمانی که همسرش شیفت باشد، کارهای منزل را انجام می‌دهد و اجازه نمی‌دهد همسرش با خستگی ناشی از کار بخواهد به امور منزل رسیدگی کند، گفت: همسرم اکنون در بخش آی‌سی‌یو کووید ۱۹ مشغول است و من نیز در بخش‌های مختلف بیمارستان در چرخش هستم و همین حس ناقل بودن زندگی را برایمان سخت کرده است.

وی افزود: تنهایی امیرمحمد، فرزند ما، یکی از مهم‌ترین مشکلاتی است که بسیار برایش سخت است و زمانی که ما هر دو شیفت هستیم برایش پیش می‌آید، اما با همه این اوصاف پرستاری نمونه ایثار و از خودگذشتگی و محبت است.

کهدویی افزود: ضمن احترام به همه مشاغل باید بگویم برخی شغل‌ها فقط شغل و منبع درآمد هستند اما پرستاری علم است با آمیزه‌ای از هنر که اگر فردی ذاتا علاقه‌مند به این حرفه نباشد، نمی‌تواند در این هنر ماندگار شود.

محمد فریدونی اما ۵۲ ساله است و با ۲۹ سال تجربه خدمت در آستانه بازنشستگی است. وی به همراه همسرش نادیا غالبی در بیمارستان‌های نمازی و شهید فقیهی مشغول به فعالیت بوده‌اند.

این پرستار سخت‌کوش که بسیار آرام و با متانت سخن می‌گفت، از همتی سخن گفت که برای ورود به حرفه پرستاری باید داشت.

او در این باره اظهار داشت: پرستاری هم همچون مشاغل دیگر مشکلاتی دارد اما به گمان من اگر کسی می‌خواهد وارد این حرفه شود باید از همان ابتدا مشکلات را بررسی کرده و بعد وارد کار شود.

وی افزود: یکی دو سال اول ورود به این حرفه شاید مشکلات چندان محسوس نباشد اما با گذر زمان قطعا مسایلی مطرح می‌شود که از جمله آنها عدم اجرای برخی قوانین است.

فریدونی، با تاکید بر اینکه پرستاری ره‌توشه‌ای برای آخرت است، گفت: احساس نیاز در کمک به مردم جامعه و گره‌گشایی از مشکلات سلامتی از ویژگی‌های ذاتی فردی است که قدم در این راه می‌گذارد و بازیافتن سلامت دوباره بیماران، شیرینی و حلاوت خاصی را به همراه دارد.

وی انتخاب همسر از این قشر را اتفاقی خوشایند عنوان کرد و از درک متقابل و صحبت از مسایل و حل مشکلات یکدیگر خبر داد.

فریدونی نیز از سختی بزرگ کردن فرزند در این شغل به دلیل شیفت‌های شب و تنهایی بچه‌ها سخن گفت و از ترسی که این روزها در پی شیوع کرونا بر جان همه ما افتاده است و امکان انتقال به فرزند را دوچندان می‌کند.

او افزود: خدا را شاکرم که با همه کم و کاستی‌ها در تربیت فرزندمان کم نگذاشتیم و امروز شاهد موفقیت‌هایش در عرصه‌های مختلف هستیم.

وی، با اشاره به جهانی بودن کرونا از کنترل و مدیریت خوب بیماری در کشورمان یاد کرد و گفت: از ابتدای کرونا علی‌رغم استرس‌هایی که مطرح بود هر دو پذیرفتیم که پای کارمان بایستیم اما در این میان انتظار داشتیم وعده‌هایی که داده می‌شود نیز عملی گردد؛ چرا که دادن وعده و سخن گفتن از انجام برخی اقدامات مردم را نیز مطلع و از کادر درمان متوقع می‌کند در حالی که وعده‌های داده شده به طور کامل عملی نشده است.

فریدونی تاکید کرد: ما خدمات را ارائه می‌دهیم و باید بدهیم اما وعده دادن و عمل نکردن، بر انگیزه و فرسایش روحی و جسمی پرسنل اثر منفی می‌گذارد.

وی ضمن درخواست از مسئولان در جهت عملی کردن وعده‌هایشان، از قوانینی گفت که اجرا نمی‌شوند. قوانینی چون بازنشستگی پیش از موعد برای زنان ۲۰ سال و مردان ۲۵ سال که آنقدر در پیچ و خم اداری معطل می‌ماند که از پیگیری پشیمان شوی و یا قانون تعرفه‌گذاری که مصوبه مجلس بود اما هیچ‌گاه عملیاتی نشد.

در پایان ذکر این نکته ضروری است که بدون شک زحمات کادر درمان به‌ویژه پرستاران سخت‌کوش بر کسی پوشیده نیست، اما حمایت از آنها و تحقق وعده‌ها عاملی است که آنها را در کار با انگیزه‌تر می‌کند و بدون شک باید آنچه در شان این عزیزان است، اجرایی شده و نه فقط در حد حرف و کاغذ باقی بماند چرا که در شرایط بیماری که دشوارترین شرایط زندگی یک انسان است، دست‌های مهربان و شفابخشی به نام پرستار می‌تواند هدیه کننده آرامش به جان و روح باشد.

انتهای پیام/ س/و