به گزارش خبرنگار تجسمی خبرگزاری فارس، هشتمین دوسالانه مجسمه‌سازی تهران بخشی با عنوان پروژه‌های کیوریتوریال دارد که در آن چند کیوریتور (نمایشگاهگردان) به نمایش آثار تعدادی از هنرمندان پرداخته‌اند. پیمان شفیعی‌زاده یکی از کیوریتورهای این دوسالانه، درباره مجموعه‌ای که گردآوری کرده است، به فارس گفت: من به همراه تعدادی از هنرمندان از یک سال پیش پلتفرم پروژه محور و هنرمندگردان «وتن» را راه‌اندازی کردیم تا پروژه‌های مستقل را توسط هنرمندان برگزار کنیم. پیش‌ازاین یک پروژه را اجرا کرده بودیم و حالا در دوسالانه مجسمه‌سازی دومین پروژه وتن حضور دارد و من کیوریتور پروژه‌ای هستم که با آثاری از البرز کاظمی، محمد غزالی، مریم امینی و علی احدی شکل گرفته است.
شفیعی زاده افزود: این پروژه با موضوع محوری «حجم بیان» گردآوری شده و با پیروی از یک استیتمنت (بیانیه) اولیه، از این چهار هنرمند کارهایی که مناسب این موضوع بود را گردآوری کردم. به دلیل اینکه خودم را بیشتر هنرمند می‌دانم تا کیوریتور، این پروژه کیوریتوریال را از جنس دیدگاه خودم به اثر هنری و مجسمه گردآوری کردم. تلاشم این بود آثاری را انتخاب کنم که از دیدگاه عموم مجسمه نیست. سعی کردم با نشان دادن آثاری از کسانی که از حوزه مجسمه‌سازی نیستند، به مفهوم مجسمه پرداخته و بگویم لزوماً آن تعاریف گذشته از مجسمه سندیت ندارد. در زمانه‌ای که ما هستیم و در تعریف معاصر مجسمه، حتی یک عکس نیز می‌تواند به طریقی مجسمه نامیده شود.
او درباره نحوه انتخاب آثار هنرمندان گفت: با توجه به اینکه نمایشگاه‌های هنری را در طول سال مشاهده می‌کنم، آثاری که این هنرمندان در نمایشگاه‌های انفرادی یا گروهی قبلاً به نمایش گذاشته بودند در ذهنم وجود داشت و بعد بر اساس تعریف جدیدی که می‌خواستم در این پروژه ارائه دهم از این هنرمندان دعوت کردم تا آثاری که به این مفهوم کمک می‌کند را برای نمایش آنها در اختیار من قرار دهند. چیدمان این آثار در دوسالانه نیز شبیه یک پاویون (غرفه) شده است و ساز و کاری در آن وجود دارد که صورت‌بندی مفهوم را در یک قالب چیدمانی به انسجام می‌رساند. در این پروژه تنها مسئله نمایش آثار مطرح نیست، بلکه به واسطه این نمایش، خود آن سازه کلی هم تعریف حجم گونه پیدا کرده و با فضا و محتوای مورد نظر ارتباط برقرار می‌کند.
او درباره ارتباط این چیدمان با فضا گفت: وتن عملاً پلتفرمی است که هستی خود را در لامکانی به دست می‌آورد و هر جا پروژه‌ای تعریف می‌کند؛ در آن واحد معماری تازه‌ای نیز ایجاد کند. اساساً مفهوم معماری در چیدمان و همچنین موضوع پروژه مستتر است، اما این‌طور نیست که من با یک تمرکز بر روی معماری گام برداشته باشم. در روند کارهای خودم به عنوان هنرمند نیز همیشه بده بستانی با محیط اطرافم دارم، یعنی معماری فضا را از آن خود می‌کنم یا سعی می‌کنم به نوعی با آن ارتباط برقرار کنم.
شفیعی‌زاده ادامه داد: هنرمندان معاصر همواره در جدال زبانی با فرم سنتی مدیوم خود می‌کوشند تا پا را فراتر بگذارند، زیرا کار آنها اندیشه بنیان است و این مفاهیم اصلی آثارشان است که آنها را به پیشروی در نحوه استفاده از مدیوم‌های مختلف سوق می‌دهد. هنرمندانی که در این پروژه حضور دارند در جامعه تجسمی به عنوان عکاس، نقاش، کانسپچوال آرتیست و... شناخته می‌شوند، اما از نظر من مفهوم و کانسپت در آثارشان اهمیت بیشتری دارد و این باعث می‌شود مدیومی که با آن کار می‌کنند، در قالب یک فرم بیانی خودش را بروز دهد، نه در قالب یک تصویر.
او درباره رویکردهای جدید در هشتمین دوسالانه مجسمه‌سازی گفت: به نظر من هر اتفاقی که در یک بینال (دوسالانه) رخ می‌دهد، چه خوب و چه بد، حتماً سازنده است و باعث به دست آوردن تجربه‌ای می‌شود که به رویدادهای آینده کمک می‌کند. رویکرد بینارسانه ای و اینکه مفهوم مجسمه را بسط می‌دهیم یک گام بزرگ است که شروع آن از بینال گذشته بود. وجود بخش کیوریتوریال نیز می‌تواند کاملا موثر باشد، اما به نظرم برای دوره‌های بعدی باید این رویکرد حرفه‌ای‌تر باشد و با فرم درست‌تری از مفهوم کیوریتوریال انجام شود، نه برای جوری جنس و نمایش عقب نماندن.
نمایشگاهگردان دوسالانه مجسمه‌سازی تهران افزود: به نظر من باید یک هیئت کیوریتور وجود داشته باشد که کل دوسالانه را به انجام برسانند. حتی لزومی ندارد که همه هنرمندان مجسمه‌ساز در دوسالانه حضور داشته باشند و این رویداد می‌تواند با تعداد محدودی از هنرمندان برگزار شود که توسط کیوریتورها انتخاب شده‌اند. در این شرایط می‌توان گفت که دوسالانه حرفی برای گفتن دارد و یا لااقل می‌توان آن را نقد کرد. آن‌وقت بالا و پایین بودن سطح کیفی آثار نیز قابل کنترل است و رویداد یکدست‌تری به وجود می‌آید.
شفیعی‌زاده ادامه داد: من باور دارم که دوسالانه‌ها متعلق به هنرمندان هستند و در هر شرایطی برگزار شدنشان بهتر از برگزار نشدن است. دوسالانه‌ها می‌توانند هنرمندان را به هم نزدیک‌تر کنند و رابطه گفتمانی بین آنها برقرار کنند که این مهم‌ترین اصل است. درعین‌حال آثارشان را با مخاطبان نیز به اشتراک می‌گذارند. دوسالانه یک رویداد مستقل برای هنرمندان است و باید از آن مراقبت کرد، به همین دلیل حضور هنرمندان در آن بهتر از غیبتشان است.
هشتمین دوسالانه مجسمه‌سازی تهران تا ۲۴ بهمن ماه در تالار وحدت و پهنه رودکی برپاست.
انتهای پیام/
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
