داستان پر استرس یورش یخ‌نورد کهگیلویه و بویراحمدی‌ به دهلیز برف انبار دنا+تصویر

به گزارش خبرگزاری فارس از سی‌سخت، اولین صعود انفرادی(سلو) و اولین صعود دیواره دهلیز برف انبار دنا توسط یخ نورد کهگیلویه و بویراحمدی رقم خورد.

مهرزاد امیدی یخ نورد صعود کننده در گفت‌وگو با فارس گفت: این صعود قرار بود چندین هفته قبل انجام شود ولی متاسفانه به دلایلی همچون محدودیت‌های فدراسیون، تثبیت برف، بارش کافی در ارتفاع، ناپایداری هوا و شرایط کرونایی به تاخیر می‌افتاد به طوری که حتی دو بار تا آستانه صعود پیش رفتیم ولی  یک شب قبل از  اجرای برنامه به دلایل قانونی انجام نمی‌شد.

امیدی اظهار داشت: با همفکری اعضای تیم صعود، بر این شدیم که روز جمعه ۱۹ دیماه تلاشی بر روی مسیر داشته باشیم که بعد از هماهنگی های لازم و آماده شدن تجهیزات اعضای تیم صعود کننده قرار شد که پنج صبح جمعه استارت تلاش زده شود که متاسفانه باز هم  به علت محدودیت های کرونایی در رفت و آمد و مرخصی دو تن از اعضای تیم صعود کننده در ساعات پایانی روز پنج شنبه تصمیم بر این شد که با رعایت نکات و ایمنی کامل به صورت انفرادی تلاشی در مسیر داشته باشم.

این یخ نورد گفت: حدود ساعت پنج و سی دقیقه صبح از سی سخت به سمت مسیر حرکت کردیم و بعد از پیمایش دو ساعتی به صد متری مسیر استارت رسیدیم به علت سرمای شدید آغازین صبح کنار سنگ کمپ زدیم که هم تجدید انرژی داشته باشیم و هم از سرما محفوظ باشیم.

مهرزاد امیدی بیان داشت: استرس اجرای برنامه به  صورت انفرادی از یک سو و جراحی قبل صعود از یک سو باعث تردید شده بود که آیا تلاشی روی مسیر داشته باشم یا نه؟ در این موقع اعضای تیم پشتیبان علی حسینی، یعقوب زابلی و علی جعفرنژاد با دادن امید و انگیزه و شرط این جمله که هر جایی شدت درد بیشتر شد و احساس خطر کردی برگردی کمی از نگرانی کاسته شد.

وی ادامه داد: بعد از  آماده شدن و جمع کردن وسایل مورد نیاز صعود به سمت نقطه آغازین مسیر حرکت کردیم ساعت ۱۰:۲۲ دقیقه صبح زمان مناسبی برای صعود نبود ولی با توجه به شرایط پیش آمده همین هم فرصت خوبی بود، گرم شدن برف یکی از خطراتی بود که در حین اجرای برنامه ترس مواجه شدن با آن را داشتم و باید سرعتم را در اوج  ایمنی افزایش می دادم( تقریبا یک و نیم برابر) تا بتوانم با موفقیت کامل و سالم صعود کنم.

وی اظهار کرد: با توکل بر خدا و خداحافظی از تیم پشتیبان گام های اول را برداشتم چیزی نگذشت که متوجه شدم خیلی سریع مسافت قابل قبولی را بالا اومدم تصمیم گرفتم چند دقیقه استراحت کنم چون انرژی زیادی صرف کرده بودم پس اولین کار این بود که در این شیب بتوانم جایی برای نشستن و بستن پیچ یخ درست کنم که بعد از آماده کردن آن پنج دقیقه استراحت کردم.

امیدی گفت: به علت ریزشی بودن این قسمت از  مسیر و احتمال ریزش سنگ و تکه های یخ ناگهانی اولویت را بر روی تمرکز کافی و صعود آرام گذاشتم، آهسته آماده ادامه حرکت شدم ولی این بار خیلی آرام تر و با احتیاط بیشتر، مسیر یخ خشک که در حدود ۲۰ متر در حدی که کرامپون و تبر به سختی نفوذ می کرد  توانستم  این مرحله را به سلامت عبور کنم،کمی  بالاتر مجبور شدم در حدود ۲متر بصورت درای تولینگ بالا بروم حین انجام این کار قصد داشتم عینکم را با یک دست تمیز کنم که متاسفانه به پایین پرت شد و بدترین حالت ممکن ادامه مسیر بدون عینک آن هم مسیر یخی و برفی ولی نامید نشدم و ادامه دادم.

ورزشکار یخ نورد یاسوجی عنوان کرد: اصلا خودم باورم نمی‌شد این همه صعود کردم  چون به صورت انفرادی اصلا  فکرش را هم نمی کردم بتوانم تا این مسیری که هستم را صعود کنم، شوق و ذوق فراوانی داشتم ناگفته نماند به همان اندازه خوشحال بودم و لذت می بردم وقتی به سمت پایین می‌چرخیدم دچار ترس و استرس می‌شدم.

وی گفت: شرایط خیلی سختی بود، بر روی مسیر یخی کوچکترین اشتباهی یعنی پرت شدن چند صدمتر ته دره، همین طور که پیش می رفتم کم کم بلندای آخرین صخره مشخص بود و بعد از حدود نیم ساعت دیگر تصمیم گرفتم استراحت کنم باز هم خود حمایت و استفاده از پیچ یخ، مشکلی پیش آمد که دیدم من فقط یک دانه انرژی بار با خودم دارم نه خودم نه تیم اصلا فکر نمی کردیم این همه صعود کنم پس  به همین اکتفا کردم، پس از تجدید انرژی دوباره حرکت کردم به سمت بالا دیدم که آخر مسیر است و به نقطه پایانی رسیدم و متوجه شدم که به سلامت صعودم به پایان رسید خیلی خوشحال بودم تنهایی و وزش باد زمستانی و سرمای لذت بخش ارتفاع منظره بی‌نظیری ایجاد کرده بود.

امیدی اظهار داشت: غرق شادی بودم که ناگهان نگرانی سراغم آمد  با خودم گفتم تا اینجا آمدی حال برای برگشتن چه کنی؟  تو که نه غذا داری نه آب؟ برای برگشتن هم دو مسیر داشتم یکی مسیر سیچانی بطرف پارکینگ یکی هم دره بزکش که شرایط هر دو با توجه به محدودیت زمانی و غذایی برایم امکان پذیر نبود.

کاملا گیج شده بودم چون کوهستان با کسی شوخی ندارد تصمیم گرفتم مسیر سومی ایجاد کنم پس با برقراری تماس با تیم پشتیبان و گفتن شرایط خودم و مسیرها اعلام کردم که از همین مسیر می خواهم برگردم که بچه ها شوکه شدند ولی با اصرار خودم قبول کردند.

تنها راهی که  داشتم همین بود منتهی باید خیلی مراقب باشم چون برگشتن از صعود سخت‌تر بود هوا گرم شده بود یخ و برف هم نرم و احتمال سقوط یا لیز خوردن خیلی بالا بود، پس بهترین کار ممکن از دست ندادن زمان بود.

آرام  آرام شروع کردم تبر زدن رو به پایین، دقیقا برعکس صعود با هر روشی که در این سال ها از یخ و برف یاد گرفته بودم استفاده می کردم و می آمدم  پایین، خلاصه بعد از حدود دوساعت سخت و نفس گیر رسیدم نقطه آغازین و با دیدن تیم پشتیبان و خوشحالی هر دو گروه تمام غم صعود و فرود یادم رفت.

وی گفت: بعد صرف ناهار و جمع کردن وسایل  و حرکت به سمت سی سخت، یاسوج و در نهایت خانه این صعود را توانستم به همت تمام عزیزانی که برای این صعود زحمت کشیدند اساتید  و دوستان گرانقدری همچون استاد غلامرضا حق بین، استاد مهدی پورابراهیم، استاد کرامت امیری و آقایان علی حسینی، علی جعفر نژاد و یعقوب زابلی به سلامت به پایان برسانم.

امیدی گفت: با پیشنهاد اینجانب بعنوان صعود کننده و همکاری باشگاه کوهنوردی قدویس دنا به پاس سی سال خدمات ارزنده و ارزشمند استاد غلامرضا حق بین پیشکسوت و آغاز کننده مسیر های فنی در دنا نام مسیر را تحت عنوان "راه حق بین"" انتخاب می کنم و امیدوارم گوشه ای از زحمات این گنجینه ارزشمند را بتوانیم جبران کنیم.

سپاس ویژه از باشگاه کوهنوردی و صعود های ورزشی قدویس دنا و حمایت های دوست خوبم جناب آقای روایی ریاست محترم اداره ورزش و جوانان شهرستان بویراحمد که دلسوزی ایشان برای ورزش قابل تحسین و تقدیر است.

وسایل مورد نیاز این صعود، بی سیم، جی پی اس، هارنس یخ، تبر یخ نوردی،کلاه یخ نوردی، پیچ یخ، کارابین طناب، تسمه، کوییک درای، کلنگ یخچال،