مجله فارس پلاس؛ تعداد معدودی از افراد در مراسم ۲۲ بهمنِ اصفهان، شعارهایی علیه رئیس جمهور سر دادند که باعث سوء استفاده رسانههای بیگانه شد و برخی به این بهانه خواستند این مراسم بزرگ را به حاشیه ببرند. اهانت و توهین به مسئولین نظام همواره مورد نهی جدی رهبر معظم انقلاب بوده است. ایشان در تاریخ ۹۹/۰۸/۰۳ با تأکید بر لزوم اتحاد و انسجام درونی کشور، به اقدام برخیها در مواجهه با دولت و شخص رئیس جمهور اشاره کردند و گفتند: «اگرچه در میان این برادران، افراد خوبی هم هستند، این کار غلط بود و این موضوع را صریح اعلام میکنم ... هتک حرمت در میان مردم حرام است و نسبت به مسئولان بیشتر، بخصوص در میان مسئولان بالای کشور».
همچنین ایشان در سال ۹۱، بعد از اینکه عدهای به صورت خودسرانه سخنرانی رئیس مجلس را در قم بر هم زدند؛ نسبت بهآن موضع گرفتند و فرمودند: «این را هم عرض بکنیم؛ این حرفی که من امروز زدم و از بعضی از مسئولان و سران کشور گلهگزاری کردم، موجب نشود که حالا یک عدهای راه بیفتند، بنا کنند علیه این و آن شعار دادن؛ نه، بنده با این کار هم مخالفم. اینکه شما یک نفر را به عنوان ضد ولایت، ضد بصیرت، ضد چه، مشخص کنید، بعد یک عدهای راه بیفتند علیه او شعار بدهند، مجلس را به هم بزنند، بنده با این کارها هم مخالفم؛ این را من صریح بگویم... آن کسانی که این کارها را میکنند، اگر واقعاً حزباللّهی و مؤمنند، خب نکنند. میبینید که تشخیص ما این است که این کارها به ضرر کشور است...».
در این مورد اخیر نیز اقدام اشتباه تعداد معدودی از جوانان علیه رئیس جمهور از سوی جریان انقلابی مورد تقبیح قرار گرفته است. در این خصوص مهدی فضائلی این اقدام را غیر عقلانی خواند و نوشت:
عباس سلیمی نمین هم در یادداشتی نوشت: «کسانی که شعار مرگ علیه رئیس جمهوری را سر دادند یا با آن همدلی کردند اول از هر چیز باید بگویند که مگر چقدر امکان نقد دولت و حتی پیگیری نقاط ضعف عملکرد دستگاه اجرایی مسدود بوده که آنها ناچار به سر دادن شعار مرگ شدهاند؟ اتفاقاً در جمهوری اسلامی ایران در قبال عملکرد مسئولان آنقدرها زمینه انتقاد عمومی و منطقی فراهم هست که نتوان چنین شعاری را مطرح کرد. مضافاً اینکه شعار مرگ علیه رئیس جمهوری از یک سو هم باعث به حاشیه رفتن نقدهای درست و فنی به دولت و جایگزینی آن با یک پوپولیسم مخرب میشود».
محمدصالح مفتاح نیز در یادداشتی نوشت: «در مورد توهین برخی از افراد به رئیسجمهوری در مراسم ۲۲بهمن باید به این نکته اشاره کرد که چنین رفتارهایی منحصر به دوره خاصی نیست و هیچگاه از سوی هیچیک از جریانهای ریشهدار سیاسی، تایید نشده، زیرا نباید رئیسجمهوری قانونی کشور که برآمده از رأی مردم است، مورد توهین و اهانت قرار گیرد.»
حسام الدین برومند هم در مطلب دیگری نوشت: «هر عقل سلیمی میداند چنین رفتاری باعث بدنامی عاملان و مظلومنمایی و فرار از پاسخگویی برخی جریانها میشود، بنابراین نسبت دادن اینگونه رفتار به جریان انقلابی، هیچ محلی از اعراب ندارد.»
اما در این بین شدت و نوع واکنش دولت و اصلاح طلبها به این واقعه مورد تعجب و انتقاد است. برخی از اصلاحطلبها سعی کردهاند تا از آب گل آلود ماهی بگیرند و آن اقدام خود سرانه را اقدامی سازماندهی شده جلوه دهند.
علیرضا معزی، معاون ارتباطات و اطلاعرسانی دفتر رئیس جمهور از "تسلسل هتاکی" علیه آقای روحانی سخن گفته است. این مقام دولتی در پست توییتری خود نوشته است: «این تسلسل هتاکیها، از تریبونها و تلویزیون تا موتورسواران راهپیمایی ۲۲ بهمن، اتفاقی و خودسرانه به نظر نمیرسد.!» ایشان همچنین این اقدام را خلیفه کشی و سبب تهی شدن نظام از جمهوریت خواندند.
حسامالدین آشنا، مشاور رئیس جمهور، نیز به پیامدهای چنین اقداماتی اشاره کرده و از آن به عنوان "آتشبازی" با "عواقب دردناک" یاد کرده است. او در پست توییتری خود نوشته است: «هشدار: تجربه نشان داده است از راهاندازی جریانات خودجوش! و شعارهای سازمانیافته علیه دولت تا سوءاستفاده دشمنان و شکلگیری اغتشاش علیه نظام راهی نیست.»
عباس آخوندی، وزیر پیشین راه و شهرسازی شعار علیه دکتر روحانی را جلوهای از پدیده "چنددولتی" در ایران دانسته و از آن به عنوان "خلیفهکشی" یاد کرده است.
عباس عبدی نیز در پست توییتری خود نسبت به شعار "مرگ بر روحانی" واکنش نشان داد و گفت: اگر توهین جرم است، پس مجازات دارد.
اسحاق جهانگیری، معاون اول دولت نیز در نامهای به رئیس قوه قضائیه خواستار اقدام قاطع این قوه با اهانت کنندگان شد.
روزنامه ایران هم که ارگان ریاست جمهوری است، صفحه اول خود را به ماجرای اهانت به رئیس جمهور اختصاص داد و از آن با عنوان اهانت به جمهور یاد کرد.
آذری جهرمی هم در توئیت خود، به بسیج کنایه زده و تلویحا آن را مسئول توهین به رئیس جمهور دانسته است.
کار به جایی میرسد که هیئت دولت هم بیانیهای صادر میکند و در آن اعلام میدارد که صبر دولت هم پایانی دارد و دولت ناچار خواهد شد حقیقت روایت تحریم را بر همگان آشکار کند!
احمد زید آبادی از روزنامه نگاران منتسب به جریان اصلاحات هم در یادداشتی مینویسد: «جمعی موتور سوار در اصفهان به مناسبت سالگرد انقلاب، شعار "مرگ بر روحانی" سر دادهاند! چرا شعار مرگ؟ چون ظاهراً بدون فرضِ دشمی قدار و آروزی مرگ برای او، عدهای شبشان روز نمیشود! »
آش اینقدر شور میشود که حتی عناصر هتاک و فحاشی چون تاجزاده هم که ادبیاتش سراسر کینه و عقده علیه نظام است فضا را مساعد دیده تا به این بهانه علیه نظام و نیروهای انقلابی عقده گشایی کند. او با همان ادبیات پرخاشگرانه خود نوشت: « دوهفته از توصیه ترک بدگویی و بدزبانی نگذشت که گروهی داعش مسلک در روز ۲۲ بهمن شعار دادند مرگ بر روحانی . . .».
این حجم وسیع تلاش برای کوه ساختن از کاه، آنهم در میان انبوه جمعیتی که در راهپیمایی ۲۲ بهمن آمدند و این یوم الله را گرامی داشتند سوالاتی را در ذهن مردم ایجاد میکند. کمی این موارد را مرور کنیم:
در حالی که عموم نیروهای حزب اللهی و انقلابی، اهانت به رئیس جمهور را محکوم کردهاند؛ اصلاحطلبها با استناد به چه مدرک و دلیلی آن را اقدامی سازماندهی شده معرفی میکنند؟
آیا اقدام اشتباه تعداد معدودی از جوانان که احتمالا در یک جو روانی دچار یک اشتباهی شدهاند؛ نیازمند این حجم از واکنش از سوی اصلاحطلبها و دولتیهاست؟ به راستی چرا و با چه هدفی از یک واقعه کوچک، چنین جریان رسانهای پرحجم و پرضربی ساخته و پرداخته میشود؟
آن اقدام نادرست در اهانت به رئیس جمهور، نباید مستمسک تسویه حساب سیاسی با بسیج و بسیجیها شود. عده محدودی علیه رئیس جمهور شعار دادند؛ اگر آقایان مسوول مطمئنند که آن افراد بسیجی بودهاند؛ میتوانند بگویند که این کارها از ساحت بسیج به دور است اما استفاده از یک اقدام ناشایست برای زدن یک فکر و جریان جز دو قطبی سازی اثر ندارد و فقط از افراد سیاست زده چنین کاری بر میآید.
در فتنه ۸۸ برخی از گروهها علنا به رئیس جمهور وقت و سایر مسئولین توهین میکردند. چرا برخی از کسانی که امروز اهانت به رئیس جمهور را تقبیح میکنند؛ در آن روز ساکت بودند؟
بیانیه هیئت دولت که در آن تهدید به پایان یافتن صبر دولت و افشاگری درباره علل تحریمها کرده است؛ در شأن هیئت دولت نیست. در اینجا نخستین پرسشی که پیش می آید این است که چرا دولت "روایت صحیحِ تحریمها" را از مردم پنهان نگاه داشته؟ برای اینکه طرف مقابل سوء استفاده نکند؟ در این دنیا چیزی که مربوط به عدد و رقم باشد، بسیار بعید است که از چشم کشورهای دیگر پنهان بماند. پس بحث سوءاستفادۀ طرف مقابل در این ماجرا چندان اساس محکمی ندارد.
برخی از کاربران هم به این نکته اشاره کردند که اگر تعدادی جوان قرار است به خاطر اهانت محاکمه شوند؛ چرا رئیس جمهور به خاطر هفت سال و نیم ناتوانی در اداره کشور نباید محاکمه شود؟
آقای روحانی بارها به منتقدین خود اهانت کردهاند. همانطور که اهانت به رئیس جمهور مذموم است؛ اهانت رئیس جمهور نیز به مردم و منتقدان مذموم است و چه بسا این اهانت به مراتب بدتر هم باشد.
لیست اهانتهای رئیس جمهور روحانی مطول است اما همین چند مورد که در جدول زیر آمده است هم سنگینی این اهانتها کم نیست.
انتهای پیام/م