به گزارش خبرگزاری از مشهد، صبح روز میلاد نخستین گوهر درخشان سلاله پاک امامت است و در همچو امروزی دامان کعبه از وجود پاک حضرت امیرالمومنین علیه‌السلام پر فروغ گشته و تجلی‌اش در ابدیت به سوی بی‌نهایت امتداد یافته است.
در میلادی چنان باشکوه باید عرض تبریک به سوی نوری از انوار این خاندان برد و اگر در مشهدالرضا باشی کجا برتر از بارگاه منور حضرت علی‌بن‌موسی (ع) است؟!
در صبح سرد زمستانی اسفندماه عزم حرم مطهر رضوی می‌کنم تا عرض تبریک و ارادت به پیشگاه ایشان برم و به رسم کریمانه این خاندان هدیه‌ای از فرزند مولود عزیز این روز دریافت کنم و شاید آن هدیه دعای خیر و شفاعتی باشد برای تمام کسانی که دل‌های‌شان اینجاست اما مشکلاتی چون شیوع بیماری کرونا حضور فیزیکی‌شان را در این حرم مطهر مانع شده است.
به حرم که وارد می‌شوم خادمان حرم مطهر رضوی را می‌بینم که در ورودی بازرسی‌ها با خوشامدگویی و تبریک میلاد امام علی (ع) از زائران سلطان توس استقبال می‌کنند و آنان را به داخل هدایت می‌کنند.
پروتکل‌ها همچون همیشه با دقت کامل رعایت می‌شود و زوار بارگاه رضوی با فهم و بصیرت، علاوه بر رعایت آداب زیارت، آداب بهداشتی اوضاع کرونایی را به خوبی رعایت کرده‌اند. صفای زائران را از نظر می‌گذرانم و همزمان به سوی حرم روانه می‌شوم.
در مسیر صحن انقلاب با آرزو و نیت تشرف به صحن و سرای نجف قدم برمی‌دارم و زیر لب زمزمه می‌کنم:
«به شوق حج دل خود صاف صاف خواهم کرد
کنار همسفران ائتلاف خواهم کرد
نه هفت مرتبه نه بلکه یکصد وده بار
به دور خانه‌ی حیدر طواف خواهم کرد»
سلام‌گویان و ثناگویان به صحن انقلاب می‌رسم، اینجا بیش از همیشه مملو از آرامش است، آرامشی فراتر از وصف و توصیف، آن قدر که کبوترهایی که همیشه بر روی گنبد و سقاخانه می‌نشینند، به روی زمین آمده‌اند و با امنیت این سو و آن سو می‌روند و بی‌پرده بگویم وصف این مکان و زمان از عهده هیچ کس برنمی‌آید.
دانه‌های ریز برف همراه با نسیمی دلنشین، طواف‌گونه در صحن می‌گردند که صدای ملکوتی زیارت «امین‌الله»، این قطعه از زمین را به بهشتی وصف‌ناشدنی تبدیل می‌کند و کتیبه‌های سبز که نشان سیادت و آقایی مولود امروز را با افتخار به دوش می‌کشند بربلندای گنبد و بارگاه خودنمایی می‌کنند و نمی‌دانم نسیم آنها را به رقص آورده یا آنها نسیم را به حرکت آورده‌اند...
بر بزرگترین کتیبه‌ای که بالای ایوان طلا چشم نوازی می‌کند به خط نستعلیق نوشته شده: «از کعبه برون آمدی ای شاه ولایت/ای زاده کعبه همه جانها به فدایت» و چه کسی به مقام معرفت تو نائل خواهد آمد ای شاه ولایت تا حق مطلب را در فدا کردن جان، در مقامت ادا کند؟!
آنچه اما شور دلنشین حرم مطهر رضوی را در روز میلاد دو چندان کرده حال و هوای زائران و عاشقانی است که گویی تنها همین جسم مادی است که از آنها بر روی فرش‌های حرم دیده می‌شود و آن قدر حال‌شان از دنیا و مافیها خالی است که انگار روح‌شان در آسمان‌ها سیر می‌کند و شاید در حرم امن خانه پدری شیعیان، در نجف اشرف به سر می‌برد.
فرش‌های خوش‌رنگ و نقش حرم یک به یک توسط خادمان جوان بر صحن حرم پهن می‌شود آنچنان که عطر ملیحی در گلزار می‌گسترد و زائران و عاشقان با رعایت فاصله اجتماعی روی فرش‌ها جاگیر می‌شوند و هر یک به طریقی بساط عبادت را می‌گشایند و مشغول می‌شوند.
یکی‌شان که بانویی جوان است، رو به گنبد ایستاده و یک دست به زیارت‌نامه دارد و یک دست را به کار پاک کردن اشک‌ها مشغول کرده است و دیگری مردی مسن با کمری بس خمیده و ناتوان است که به سختی روی فرش می‌نشیند و مهرش را در مقابلش قرار می‌دهد و دیگری چنان روی سجاده سرگرم نیایش است که گویی نه کسی را می‌بیند و نه صدایی را می‌شنود.
نزدیک ظهر است و آفتاب هم کم کم خودش را به بزم عاشقان این بارگاه منور رسانده و گرمابخش محفل شادی اهل بیت گشته، رو به آفتاب می‌نشینم و به نیابت از تمام عاشقان علوی و رضوی عرض ارادت می‌کنم و زیارت‌نامه‌ای می‌خوانم و با هزار امید و آرزو که هر هزار، اعتلای امت امیرالمومنین (ع) و ظهور آخرین گوهر امامت از نسل ایشان و منجی بشریت است، حرم را ترک می‌گویم.
انتهای پیام/۷۰۰۶۸
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
