به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری فارس، دوچرخه‌سواری ایران چند سال است که از مسیر نسبتا موفقی که طی می‌کرد، خارج شده و دیگر خبری از آن مدال‌ها و سهمیه‌های المپیک نیست و همه چیز روزمره شده است. زمانی در بازی‌های آسیایی و قهرمانی آسیا مدال آور بود و در بخش جاده رکابزنان ایران همه سهمیه‌های ممکن را درو می‌کردند، اما این روزها به یک سهمیه بسنده کرده است.
این رشته این روزها به لطف مدیریت ضعیف گذشته به یک رشته معمولی تبدیل شده که از توجهات وزارت ورزش هم خارج شده و دیگر کسی روی این رشته حسابی باز نمی‌کند. با مشکلات مالی و سخت افزاری زیادی که وجود داشت، ساختمان نیمه کاره فدراسیون را هم باید به آن اضافه کنیم که روی دست مانده و به دلیل هزینه بالای بهره برداری فعلا وزارت ورزش نیز کمکی نمی‌کند تا دست گل مدیرکل امور استان‌هایش به ثمر بنشیند!
این روزها دوچرخه سواری با سرپرست اداره می‌شود و از میان 16 نفری که ثبت نام کرده بودند، 5 نفر صلاحیت شان تایید شد. 5 نفری که چهره مطرحی در میان آنها به چشم نمی‌خورد و سوال اینجاست که چطور برای فدراسیونی که مشکلات زیادی دارد و هنوز دفترش کمپ تیم‌های ملی را اشغال کرده، یک فرد نا آشنا به این رشته می‌خواهد کار را جلو ببرد.
قادر میزبانی، قهرمانی دوچرخه سواری گفته بود هرکسی که می‌خواهد رئیس شود باید دل شیر داشته باشد. آیا این 5 نفر دل شیر دارند و می‌توانند مشکلی از مشکلات پر تعداد دوچرخه سواری کم کنند یا فقط برای مطرح شدن گام در این راه نهاده‌اند.
برخی پیشکسوتان دوچرخه سواری که زمانی در این فدراسیون مشغول کار بودند، می‌گویند به خاطر مشکلات زیاد این رشته ثبت نام نکرده‌اند و حالا چطور افرادی خارج از این رشته می‌خواهند اینر شته را سر و سامان دهند و رکابزنان را به خط پایان برسانند؟ رئیس آینده در بدو ورود باید 4 میلیارد برای تکمیل ساختمان فراهم کند، آیا افرادی که ثبت نام کرده‌اند این توانایی را در خود می‌بینند؟
رکابزنان به دلیل مشکلات زیاد و بی توجهی‌ها انگیزه خود را برای کار از دست داده‌اند و باشگاه‌ها هم کنار کشیده‌اند. آیا کسی که به دنبال ریاست است، می‌تواند امید را به جامعه دوچرخه سواری بازگرداند و استعدادهایی را کشف کند؟
انتهای پیام/
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
