دانش‌آموزی که اوقات فراغتش صرف سازندگی می شد

گروه جامعه خبرگزاری فارس - می‌گفتند تبسم روی لب‌هایش سنجاق شده بود. هیچ وقت از او ترش رویی ندیدند. با این که سن و سالی به هم نزده بود و تازه پشت لب‌هایش می‌رفت که سبز شود به او بیشتر از مردهای فامیل مراجعه می‌شد. هر کاری بود پی محمدرضا سبزه بین می‌فرستادند. در کار تعمیرات وسایل خبره شده بود و بی هیچ چشم‌داشتی به خانه فامیل و آشنای شهرستان نهبندان می‌رفت تا آنها مجبور نباشند برای باز و بسته شدن چند پیچ و مهره و موتور پس‌انداز ماهیانه‌شان را از دست بدهند.

خبرکردنش هم کار سختی نبود. خیلی راحت می‌شد او را در شبستان مسجد جامع شهر پیدا کرد. خوش قول بود و روی وعده‌اش حساب‌ها باز می‌کردند. محمدرضا نمی‌خواست که باقی بچه‌های کوچک روستاهای نهبندان در مدرسه‌های نا ایمنی که آنها در کلاس‌هایش درس خوانده بودند قد بکشند. برای همین هم تابستان‌ها با گعده‌ای از دوستانش پای ثابت اردوهای جهادی بسیج می‌شدند و اوقات فراغت‌شان صرف کار بنایی و مقاوم‌سازی بنای این مدارس دورافتاده می‌شد. در یکی از همین اردوهای جهادی بود که او به همراه 4 نفر دیگر از همکلاسی‌هایش آسمانی شدند. 

***کمک گرفتن از او آسان بود

حمید سبزه‌بین چند سالی از برادر شهیدش بزرگ‌تر است و می‌گوید هیچ گاه محمدرضا را بی هدف ندیده است: «همیشه کاری برای انجام دادن داشت. با روی باز از کمک به دیگران استقبال می‌کرد برای همین کمک گرفتن از او کار آسانی بود. به هیچ درخواست کمکی نه نمی‌گفت و اگر خودش نمی‌توانست کاری بکند از دوستان دیگرش می‌خواست که پای آن کار بیایند. در این باره حس مسئولیت داشت. ما 5 برادر هستیم و محمد رضا آخرین پسر خانواده بود با این حال به او لقب آچار فرانسه فامیل را داده بودیم. بس که در همه کارها ورود می‌کرد و سعی می‌کرد کمکی کرده باشد در کارهای بنایی و تعمیرات تجربه‌هایی کسی کرده بود و اگر وسیله‌ای خراب می‌شد بی تعارف به دنبال او می‌فرستادند. به طور مجانی این کارها را برای غریبه و آشنا انجام می‌داد و همین باعث می‌شد خیلی زود به دل دیگران بنشیند.»

***مسجد خانه دوم محمد رضا بود

برادر شهید سبزه‌بین می‌گوید محمدرضا تازه دفترچه آماده به خدمت گرفته بود و قصد داشت به خدمت سربازی برود. با این حال در شهرستانی مثل نهبندان بیکار نمی‌ماند. مدام به مسجد می‌رفت و در برنامه‌های مناسبتی حضور فعالی داشت: «خیلی به اقامه نماز اول وقت مقید بود. با برادر بزرگترم به مسجد می‌رفتند و در برنامه‌های مذهبی و مناسبتی مسجد شرکت می‌کردند. دوستان زیادی داشت. جوان بودند اما وقت‌شان در خیابان‌ها به بطالت سپری نمی‌شد. واقعا با جوان‌های بیکار دیگر فرق داشتند. از همین فراغت‌شان استفاده می‌کردند تا کار خیری انجام دهند. نه فقط برادر من بلکه همه این شهدای جهادی که با هم به شهادت رسیدند همین طور بودند. در مراسم های این جوان ها بود که ما با کارهای خیر آن‌ها بیشتر آشنا شدیم. هیچ کسی به آن ها نمی‌گفت که چه کاری خوب است و چه کاری بد. این ها به طور خودجوش در فعالیت‌های پایگاه بسیج نهبندان شرکت می‌کردند و همین باعث شده بود بدون این که به دیگران حرفی بزنند با مشارکت هم کارهای خیر و بزرگی انجام دهند. برادرم با سن کمی که داشت مقید به انجام مناسک مذهبی بود و با آگاهی به عضویت گروه‌های جهادی درآمد.»

***جهاد در آخرین شهرستان خراسان جنوبی

هنوز نام جهادگران آسمانی شهرستان نهبندان به فهرست شهدای بسیج سازندگی اضافه نشده است. حمید سبزه بین می‌گوید برادرش هیچ وقت چشم داشتی در قبال کارهای خیری که انجام میداد نداشته است اما احراز شهادت آن‌ها باعث می‌شود نام آن ها در این شهرستان کوچک دورافتاده زنده بماند: «باور بفرمایید به این دلیل که محمدرضا برادر من بوده این حرف را نمی‌زنم. اما همه این گروه که با هم در راه خدمت به محرومان در سانحه تصادف و در جوانی جان شان را از دست دادند لایق عنوان شهید هستند. شهدای ما کسانی هستند که می توانند الگوی دیگران در انجام کارهای بزرگ باشند و برادر من و دوستانش این ویژگی ها را در خود داشتند. همه آن ها جوان‌هایی بودند که به تازگی دیپلم گرفته بودند. امید خانواده‌های مستضعف‌شان به حساب می‌آمدند. در نهبندان همه ما با هم نسبت‌های فامیلی داریم و از حال و روز خانواده‌های 4 شهید دیگری که به همراه برادرم آسمانی شدند خبر دارم.  از مسئولان این خواسته را داریم که با دادن عنوان شهید به این جوان‌های نمونه بسیجی باعث شادی دل خانواده‌های داغ دیده آنها شوند و نام آن ها را برای همیشه در میان ما زنده نگاه دارند.»

انتهای پیام/