خبرگزاری فارس ـ گروه غرب از نگاه غرب: پارادایم کنترل سلاح- این ایده که راه حل خشونت در آمریکا قوانین بازدارنده تر در استفاده از سلاح است- کمکی به حل این مشکل نمی کند.
کنترل اسلحه کارآیی ندارد. در واقع ارتباط های آماری بین سیاست های مربوط به استفاده از اسلحه و خشونت بسیار ناچیز است. اما حتی اگر سیاست کنترل سلاح موثر بود، باز هم در حل این مشکل ناکارآمد بود.
قوانین کنترل سلاح، ناقض حق استفاده آزادانه و مبتنی بر متمم دوم قانون اساسی برای حمل سلاح است و در نتیجه موضوع چالش های حقوقی بزرگی می شود و بسیاری از آمریکاییان قاطعانه با آن مخالف هستند. بعلاوه اجرای قوانین سختگیرانه تر کنترل سلاح قطعا محدودیت های زیادی را بر سایر آزادی های مدنی، به خصوص در اجتماعات فقیرتر و در میان جمعیت های حاشیه رانده شده وارد می کند.
همزیستی قوانین کنترل سلاح با ارزش های یک جامعه آزاد در بهترین حالت یک همزیستی ناراحت است. اما در بستر خاص ایالات متحده این همزیستی حتی ناممکن نیز می شود. در نظر بگیرید که هم اکنون 400 میلیون سلاح در تملک خصوصی آمریکاییان قرار دارد، بعلاوه آنکه تولید شخصی سلاح گرم هرچه می گذرد برگشت ناپذیرتر و ساده تر می شود. در نتیجه فارغ از اینکه چه قوانینی به تصویب می رسد، توزیع و دسترسی گسترده به سلاح گرم از جمله واقعیات لایتغیر زندگی آمریکایی بوده (و باقی خواهد ماند)، به خصوص برای کسانی که تمایل به زیرپا گذاشتن قوانین دارند.
در این بستر روشن است که قوانین کنترل سلاح نمی تواند مشکل خشونت را در این کشور حل کند. در ادامه به چهار پارادایم نویدبخش می پردازم که می توان آنها را جایگزین پاردایم فعلی سیاست های کنترل سلاح کرد:
1. خودکشی مشکل محوری در خشونت همراه با اسلحه در آمریکاست
اگر از صفحه آمار وبسایت گروه ضد اسلحه «مرکز حقوقی گیفوردز برای جلوگیری از خشونت همراه با اسلحه» سری بزنید، بی درنگ با بنری بزرگ رو به رو می شوید: «در هر سال 38 هزار آمریکایی در نتیجه شلیک اسلحه جان خود را از دست می دهند؛ یعنی به طور میانگین 100 نفر در هر روز.» با این حال این بنر این واقعیت را از قلم می اندازد که بیشتر این مرگ ها در اثر خودکشی هستند. بر اساس گزارشی که «هاروارد پولتیکال ریویو» منتشر کرده، در سال 2019 خودکشی حدود دو سوم مرگ ها در اثر اسلحه را شامل می شده است.
اگر با گروه های طرفدار کنترل سلاح مثل گیفورد با شرایط خودشان مواجه شویم و آمارهای جامع «مرگ در اثر اسلحه» آنها را به عنوان شاخص خود بپذیریم، روشن است که پیش از هر چیز با خشونت با سلاح باید از طریق یک پارادایم سلامت روانی و جلوگیری از خودکشی پرداخته شود.
آیا کنترل اسلحه می تواند بخشی از یک راهبرد پیشگیری از خودکشی باشد؟ به سختی می توان دریافت که چگونه چنین چیزی امکان پذیر است. مثل سایر ابزارها، عملا هر نوع سلاح گرمی برای گرفتن جان یک نفر کفایت می کند. پس هیچ فرضیه ای وجود ندارد که در آن پیشنهادهای پرطرفدار کنترل سلاح مثل «ممنوعیت سلاح های تسلحیات تهاجمی» یا محدودیت ظرفیت خشاب ها، تفاوتی در خودکشی کردن به وجود آورد.
بعلاوه تدابیر کنترل سلاح مثل قوانین علامتگذاری قرمز که به دنبال محروم کردن افراد از سلاح های خود بر اساس وضعیت سلامت روانی آشکار آنهاست، عملا می تواند مانع از آن شود که افراد گرفتار مشکل برای دریافت کمکی که به آن نیاز دارند رجوع کنند. از این نظر یک رویکرد کنترل سلاح برای پیشگیری از خودکشی نه تنها صرفا بی فایده است، بلکه عملا نتیجه عکس هم دارد.
متون بسیار زیادی درباره پیشگیری از خودکشی و بهترین راه های کمک به کسانی که با مسائل سلامت روانی دست به گریبان هستند وجود دارد. مباحث در مورد داروهای مختلف، درمان های شناختی، اقدامات سلامتی و سایر تدابیر به هیچ وجه در دامنه این مقاله جای نمی گیرند. اما اینجا همان جایی است که منابع و تلاش های ما باید بر آن متمرکز شود.
تلاش برای پیگیری از خودکشی با تحمیل قوانین کنترل سلاح، مثل تلاش برای متوقف کردن رانندگی در حالت مستی با ممنوعیت استفاده از خودرو است: این «راه حلی» به کلی غیرموجه است که مشکل واقعی را از دسترس خارج می کند.
2. خشونت های خانوادگی بخش بسیار بزرگی از مشکل به شمار می روند
لولوی لابی کنترل سلاح، استفاده گسترده از مفهوم «تیرانداز جمعی» است؛ یعنی یک فرد فاقد توازن و اجتماع ستیز که یک اسلحه «نظامی» را به محلی ظاهرا امن، مثل یک مدرسه یا فروشگاه می برد و کورکورانه مردم بیگناه را سلاخی می کند. این فرد اغلب انگیزه های نفرت پراکنانه یا متعصبانه ای برای دست زدن به این اقدام دارد.
هرچند چنین تیراندازی هایی رخ می دهد، اما آنها به شکل حیرت انگیزی نادر هستند و قربانیان آنها سهم بسیار اندکی از قتل هایی را که آمریکا در یک سال خاص تجربه می کند به خود اختصاص می دهند. بر اساس داده های سال 2019 اف بی آی تنها 2.6 درصد قتل ها در این سال با استفاده از یک اسلحه جنگی انجام شده است. در واقع در هر سال از چماق و مشت خالی برای کشتن تعداد بیشتری از افراد استفاده می شود تا سلاح های جنگی. بعلاوه آنکه این قبیل تیراندازی های گروهی با دار و دسته ها مرتبط هستند؛ اتفاقاتی که نگران کننده هستند اما با روایت کنترل سلاح به طور کامل همسو نیستند.
اکنون این واقعیت ها را در نظر بگیرید: تقریبا دو سوم قربانیان قتل کودک، به دست پدر یا مادر خود به قتل می رسند. نزدیک به نیمی از کل قربانیان قتل مونث به دست شریک زندگی فعلی یا سابق خود کشته می شوند.
و هرچند همه اینطور می گویند که بیشتر قربانیان قتل توسط کسی کشته می شود که وی را می شناسند، اما درصد تعجب آور بزرگی – شاید به کمی یک نفر در هر هشت نفر، اما احتمالا به بزرگی یک نفر در هر پنج نفر- به دست یک عضو خانواده واقعی خود به قتل می رسند. در نگاهی محافظه کارانه یک قربانی قتل خاص حدود پنج بار بیشتر احتمال دارد توسط یک عضو خانواده به قتل برسد تا با نوعی تفنگ جنگی.
عمدتا این سناریوی «تیرانداز جمعی» است که منابع و اقدامات جنبش کنترل سلاح را هدایت می کند و به حرکت در می آورد، از این رو تمرکز آنها بیشتر روی سیاست هایی چون ممنوعیت استفاده از تسلیحات تهاجمی و محدودیت ظرفیت خشاب هاست. اما حتی اگر این سیاست ها بتواند به شکل معناداری به اجرا گذاشته شود، به سختی می توان تصور کرد که بتوانند در جلوگیری از خشونت توسط اعضای خانواده و شریک زندگی کار زیادی کنند.
3.مبارزه با مواد مخدر را نمی توان نادیده گرفت
ناکامی تجربه قرن بیستم ایالات متحده در ممنوعیت الکل به خوبی مستند شده است. اما یکی از نتایج ناخواسته این ممنوعیت افزایش شدید خشونت ها بود. بدون دسترسی به روش های قانونی حل کشمکش ها، مردمی که در کسب و کار الکل قاچاق - که برای آن تقاضای مشتری عظیمی موجود بود- دست داشتند، اختلافات خود و حفاظت از منابع خود را به سلاح گرم سپردند.
اگرچه توصیفات رمانتیکی از خونریزی ها و خشونت های این دوران از سوی صنعت سرگرمی تخیلی عرضه شده است، ولی حکایت واقعی این دوره را به سختی می توان نوستالژی برانگیز دانست. نرخ کشوری قتل در طول دوران ممنوعیت الکل بیشتر از 40 درصد افزایش پیدا کرد. خشونت به خصوص در شهرهای بزرگ که نرخ قتل در آنها تا حدود 80 درصد افزایش یافته بود شدت گرفت. حتی بعد از هدایت منابع بیشتر به سمت سازمان های مجری قانون، نرخ جرایم جدی رشدی سرسام آور داشت و زندان ها پذیرای زندانیانی بیشتر از ظرفیت خود شدند. اگر اجازه داده می شد دوران ممنوعیت الکل بیشتر ادامه یابد، وضعیت فاجعه بار موجود احتمالا حتی وخیم تر از آن می شد.
متاسفانه به نظر می رسد که ما درس های متعلق به آن دوران را از یاد برده ایم. جنگ با مواد مخدر که ظاهرا برای بیشتر ایمن شدن اجتماعات ما به راه انداخته شده، در واقع آنها را خشونت زده تر کرده است.
4. اسلحه عامل خشونت نیست، فقر و نومیدی است
فقر و فقدان فرصت، ارتباط قدرتمندی با خشونت دارند. اگر به توزیع جمعیتی و جغرافیایی خشونت در آمریکا نگاه کنید، این موضوع کاملا روشن می شود. تحقیقات آکادمیک درباره این موضوع به نتیجه گیری مشابهی رسیده اند. پژوهشگران با وجود طرفداری از قوانین کنترل سلاح، درک می کنند که محرک های جامعه شناسانه بنیادینی برای خشونت در کار است که از «اسلحه» فراتر می رود و سزاوار توجه بیشتری است.
قطعا بیشتر مردم به سرعت می پذیرند که فقر و نومیدی با خشونت ربط دارند که جای تعجبی هم ندارد. اما شاید آنها مشکل فقر را به عنوان مشکلی غیرقابل حل و لاعلاج ببینند. اجرای قوانین سختگیرانه تر ضد سلاح حتی اگر به ریشه های مشکل نپردازد، شاید در مقایسه به نظر امکان پذیرتر برسد. برای همین است که بخشی از جذابیت قوانین کنترل سلاح را باید به خاطر سادگی روایت آن دانست.
بعلاوه کارهای زیادی وجود دارد که می توانیم برای کاستن از فقر و خلق فرصت های بیشتر انجام دهیم و بسیاری از این تدابیر از حمایت های گسترده هر دو حزب برخوردارند یا می توانند برخوردار شوند. برای حل این مشکل گام های موثری وجود دارد که هم امکان پذیر و هم معنا دار هستند.
قوانین کنترل سلاح نمی توانند مشکلات ما را حل کنند. به خصوص با به کارگیری گسترده فناوری چاپگر سه بعدی و دیگر روش های تولید شخصی سلاح، هر چه می گذرد کنترل سلاح به عاملی ناکارآمدتر در حل این مشکلات تبدیل می شوند. اگر می خواهیم گام های جدی درراه پرداختن به مسئله خشونت در آمریکا برداریم، عرصه های نویدبخش دیگری وجود دارد که باید بر آنها تمرکز کرد.
نویسنده: مارک هاوزر (Mark Houser) پژوهشگر مستقل
منبع: https://b2n.ir/z80056
انتهای پیام/
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
