به گزارش خبرگزاری فارس از قزوین، حیدر ولی زاده، پژوهشگر مسائل سیاسی طی یادداشتی نوشت: اگر شخصی حتی اطلاعات اندکی در مورد دیپلماسی و روابط بین الملل داشته باشد با شنیدن سخنان اخیر ظریف به شدت مورد شک و تردید قرار می‌گیرد که ایشان واقعاً یک استاد روابط بین الملل و دیپلمات با تجربه است یا خیر؟!
اصولاً در روابط بین الملل، سیاست خارجی و روابط بین دولت‌ها با دستان خالی نمی‌توان صحبت از مذاکره و دیپلماسی موفق داشت، یعنی هر اندازه قدرت یک کشور در عرصه‌های مختلف از جمله اقتصادی و نظامی بیشتر باشد و به مؤلفه‌های قدرت دسترسی بیشتر و با کیفیت‌تری داشته باشد، حرف‌های بیشتری را برای گفتن خواهد داشت و در دیپلماسی موفق‌تر عمل خواهد کرد.
اگر آمریکا در طول چهل سال مقابله با جمهوری اسلامی ایران، اولویت را بر میدان داد و با مشارکت در جنگ تحمیلی، تحریم‌های اقتصادی، ترورها و جنگ‌های غیرمستفیم حضور خود را در میدان نشان داد تنها بدین دلیل بوده است که با دست پر در نهایت دیپلمات‌های ایران را به میز مذاکره بکشاند و شاید با استفاده از ضعف علمی آن‌ها بتواند توافقی به مانند برجام را رقم بزند.
سوالی که اینجا مطرح است این است که، در صورتی که اقدامات عملی و میدانی آمریکا در طول چندین دهه گذشته نبود چه نیازی بود که این کشور در نهایت وارد دیپلماسی و مذاکره شود و با دستان خالی از ایران امتیازات بیشتری را بطلبد؟
در مورد جمهوری اسلامی ایران نیز این مورد صادق است در صورتی که فداکاری‌های سلیمانی‌ها در عرصه میدانی در منطقه نبود و عرصه را برای بلندپروازی‌های آمریکا و هم پیمانانش تنگ نمی‌کرد دولت تدبیر و امید با چه پشتوانه‌ای می‌خواست وارد مذاکرات شود و به دنبال بکار گیری دیپلماسی در پی چانه زدن با غرب و امتیاز گیری باشد؟ و ژست برتری دیپلماسی خنده داشته باشد؟
در صورتی که تلاش دانشمندان و شهدای هسته‌ای در سال‌های اخیر در میدان نبود و همه چیز به دیپلمات‌ها واگذار می‌شد وزارت امورخارجه تدبیر و امید با کدامین دست‌های پر امروز به مذاکرات می‌رفت؟ وزارت امورخارجه دولتی که حتی با وجود خروج آمریکا بعنوان عضو تاثیرگذار برجام حاضر نشد برای دست پر بودن در برابر دولت بایدن با خروج از برجام و برگشت به اقدامات پیش از توافق دست‌های خود را برای آینده پر کند!
باید گفت؛ اگر دولت روحانی در نهایت امروز به بن بست رسیده است و با دیپلماسی، برجام نافرجام رقم خورده است و مذاکرات پیش نمی‌رود نه تقصیر سردار سلیمانی و سلیمانی‌ها بلکه تقصیر مردان دیپلمات است که شهامت و شجاعت مردان میدان را نداشتند تا از دلاوری‌های این عزیزان بهترین‌ها را برای کشور در عرصه بین الملل به ارمغان بیاورند و با قدرت و اعتماد به نفس پشت میز مذاکره بنشینند. البته دیپلمات‌های طرف مقابل در مذاکرات جدید خود نیز بخوبی نشان دادند که چقدر از میدان‌های آماده شده ترامپ برای قوی‌تر شدن قدرت چانه زنی خود استفاده کردند و آن‌ها را به اهرم فشاری تبدیل کردند و به مانند دیپلمات‌های ما! میدان را عامل ناکامی ندانستند.
البته قطعاً آقای ظریف و سایر دولت مردان تاریخ را خوانده‌اند و اگر نخوانده باشند حتماً به تاریخ ایران مراجعه کنند و ببینند زمانی که در میدان نبودیم و تنها دیپلماسی توخالی داشتیم متفقین در مدت زمانی کوتاه در شهریور 1320 بدون اقدامی خاص قلدر انگلیس را از ایران بیرون کردند و یا در آذر 1322 در کمال آرامش کنفرانس تهران را برگزار کردند، یا زمانی که در میدان نبودیم استعمارگران براحتی بحرین را از ایران جدا کردند و برای ما کاپیتولاسیون ذلیلانه تحمیل می‌کردند یا زمانی که فقط دیپلماسی بدون میدان داشتیم و زبان غرب را می‌دانستیم قراردادهای نگین با ما بستند و ثروت مملکت را به تاراج بردند.
البته اگر اراده‌ای برای خواندن تاریخ هم نباشد دیپلمات‌ها و دولتمردان ما بهتر است نگاهی به کشورهای اطراف خود بیندازند و ببینند کشورهایی که دیپلماسی بدون میدان داشته‌اند چگونه به محل آشوب و جولانگاه غرب تبدیل شده اند و در صورت نبود آشوب نیز به گاو شیردهی در جهت امیال استعمار بدل گشته‌اند.
انتهای پیام/
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
