قدرت میدان نباشد دشمنان نیازی به انجام مذاکره و توافق نمی‌بینند/ دیپلماسی منهای میدان پوچ و بی‌معناست

به گزارش خبرنگار تشکل‌های دانشگاهی خبرگزاری فارس، حجت الاسلام ابراهیم کلانتری رئیس انجمن علمی انقلاب اسلامی در  هفتمین نشست « انقلاب اسلامی انتخابات 1400» که به همت انجمن علمی انقلاب اسلامی برگزار شد ضمن تبریک میلاد با سعادت حضرت امام حسن مجتبی (ع) گفت: در این روزها که میهن اسلامی آماده می شود تا با خلق حماسه ای دیگر اقتدار، آگاهی و بلوغ سیاسی خود به رخ جهانیان بکشاند، انتشار فایل صوتی وزیر امور خارجه از شبکه های رسانه ای ضد ایرانیِ حقیقتاً خدشه بزرگی بود هم بر امنیت ملی، هم بر اقتدار اطلاعاتی، هم بر روابط استراتژیک منطقه ای و جهانی ایران اسلامی و هم ضربه بزرگی بود بر اعتبار دولت به ویژه وزارت امور خارجه و دستگاه دیپلماسی کشور.

وی تاکید کرد: تحلیل های گوناگونی پیرامون این موضوع وجود دارد که لازم است در فرصت مناسب و توسط نخبگان و متخصصان علوم سیاسی و روابط بین الملل انجام گیرد و آگاهی های لازم به عموم مردم به ویژه دلسوزان انقلاب اسلامی در داخل و خارج کشور داده شود.

این استاد دانشگاه ادامه داد: به نظر می رسد در خصوص این اتفاق نگران کننده دو محور باید به صورت جداگانه مورد توجه قرار گیرد؛ محور اول این است که این اتفاق  سند غیرقابل انکاری است از نفوذ و رخنه دشمنان کینه توز ملت بزرگ ایران و نظام اسلامی در برخی از مراکز حساس کشور که به هیچ وجه نباید و نمی تواند مورد اغماض و گذشت قرار گیرد.

وی تصریح کرد: وقتی از این زاویه به مسأله نگاه می کنیم ده ها سئوال پیش روی مسئولان مربوطه قرار می گیرد که باید صادقانه به آنها پاسخ دهند. آیا مرکزی که به جمع آوری این اطلاعات پرداخته به لحاظ حقوقی مجاز به چنین اقدامی بوده است؟ آیا این مرکز از ابزارهای لازم برای حفظ و حراست از این اسناد برخوردار بوده است؟ آیا دست اندرکاران جمع آوری این اطلاعات، خود امین و محرم اسرار دولت و ملت ایران بوده اند؟ هدف از جمع آوری این اطلاعات چه بوده؟ چرا و چگونه چنین اطلاعاتی قبل از آنکه در خدمت دولت و ملت ایران قرار گیرد در اختیار بدنام ترین شبکه¬های رسانه ای ضد انقلاب قرار گرفته است؟ و ده ها سئوال دیگر که باید به آنها پاسخ داده شود.

کلانتری یادآور شد: محور دومی که در این اتفاق مورد توجه قرار می گیرد محتوایی است که در این فایل صوتی به مخاطب القاء شده است. تحلیل دقیق محتوای این سخنان کار آسانی نیست. اما آنچه بنده اجمالا می توانم بگویم این است که در تقابل قرار دادن «میدان» و «دیپلماسی» و ادعای اینکه دیپلماسی فدای میدان شده است از اساس حرفی غلط، بی پایه و فاقد هرگونه منطق و استدلالی است. زیرا این دو در یک سطح و هم رتبه نیستند که بخواهند در مقابل هم قرار گیرند و یکی فدای دیگری شود.

وی گفت: به لحاظ رتبه این میدان است که در گام اول به وجود می آید و با وجود خود به یک ملت قدرت می بخشد، سرمایه می دهد، اقتدار می دهد، اعتماد به نفس می دهد و دست برتر ملتی را در مقابل رقیبان به نمایش می گذارد. از اینجا به بعد است که دیپلماسی شروع می شود تا همان قدرت و سرمایه و دست برتر را تثبیت کند و ملت را از منافع مشروع قدرتش که برای آن هزینه ها کرده است بهره مند سازد.

این استاد دانشگاه ادامه داد: من سئوال می کنم آیا اگر ملت ایران از قدرت هسته ای بی بهره بود، از قدرت هوا فضا بی بهره بود، از قدرت دفاعی خیره کننده بی بهره بود، از نیروی جوان مؤمن و انقلابی بی بهره بود، از هوش و ذکاوت انقلابی بی بهره بود، از رتبه های بالای تولید علم جهانی بی بهره بود، از جان برکفان مدافع حریم اهل بیت بی بهره بود، از اسطوره ها و قهرمانان بزرگ ملی همچون سردار دل ها حاج قاسم سلیمانی بی بهره بود و بالاتر از همه از رهبری حکیم، زمان شناس و متصل و متکی به خداوند بی بهره بود آیا نوبت به دیپلماسی و برجام و التماس های ترامپ برای مذاکره می رسید؟

وی اظهار داشت: اگر قدرت میدان نباشد که دشمنان مستکبر، زخم خورده و کینه جوی این ملت بزرگ نیازی به گفتگو و مذاکره و معاهده و پیغام و پسغام نمی دیدند تا نوبت به دیپلماسی برسد. یادآوی می کنم داستان تلخ اشغال ایران توسط قوای متفقین در جنگ جهانی دوم را.

 رئیس انجمن علمی انقلاب اسلامی گفت: آیا در شهریور 1320 که طی چند ساعت ارتش ایران مضمحل شد و ایران به بدترین شکل به اشغال قوای متفقین در آمد و سران سه کشور اشغالگر شوروی و انگلیس و آمریکا در تهران حضور یافتند و بدون آنکه با کسی صحبتی کنند پادشاه پوشالی ایران را از ایران اخراج کردند، ابداً جایی برای دیپلماسی و گفت و شنودی سراغ دارید؟ اصلا در آن وضعیت ضعف و اضمحلال یک کشور که کسی از دیپلماسی سراغی نمیگیرد. 

کلانتری اظهار داشت: دشمن مسلط که نیازی به دیپلماسی ندارد. اگر تاریخ استعمار را بررسی کنید به درستی بر این مطلب نه چندان پیچیده واقف می شوید که دیپلماسی منهای میدان فقط یک داستان پوچ و بی معناست. بدون پشتوانه میدان پای میز و مذاکره رفتن چیزی جز اتلاف وقت و باخت قطعی حاصل دیگری ندارد.

انتهای پیام/