احمد لاجوردی در گفت‌و‌گو با خبرنگار فارس از یزد، با اشاره به نقش هنرمندان، نویسندگان واصحاب رسانه در توسعه فرهنگ عمومی جامعه اظهار کرد: متأسفانه برخی افراد در حوزه‌های مختلف رسانه‌ای، فرهنگی و اجتماعی با کج فهمی و قضاوت عجولانه پرداختن به دغدغه اقشار مختلف جامعه را اقدامی کم تأثیر(از نظر رسانه‌ای) می‌دانند و آن طور که باید انجام وظیفه نمی‌کنند.
وی افزود: هر کدام از اقشار جامعه دارای دغدغه‌هایی هستند که به نظر می‌رسد تاکنون آن طور که باید در بیان مسئله و شفاف‌سازی دغدغه‌های برخی از صنوف نظیر رانندگان عدالت اجرا نشده است.
نویسنده اثر مکتوب «شب رو تنها»، این کتاب را بیان دغدغه‌های قشر راننده دانست و گفت: سعی کردم در این کتاب نه تنها به بیان بخشی از خاطرات آموزنده این قشر زحمتکش بپردازم بلکه مخاطبین را با جامعه‌ای ناآشنا در همین نزدیکی آشنا کنم.
لاجوردی در ادامه با بیان این‌که شغل یک ممر درآمد است و هرکس با توجه به مسیر زندگی و تلاش خود در نهایت کاری را آغاز می‌کند، تصریح کرد: باید توجه داشته باشیم که این انسانها هستند که به مشاغل مختلف شخصیت داده و در حقیت جایگاه آن را بین مردم جامعه مشخص می‌کند و این مهم زمانی محقق می‌شود که حمایت دستگاه حاکمیتی عادلانه و به موقع انجام شود.
وی رانندگی را از جمله ابزارهای قدرت یک کشور برای توسعه اقتصادی، فرهنگی و سیاسی دانست و تصریح کرد: رانندگان در حقیقت سربازان پیش برنده نظام اقتصادی یک جامعه هستند که علی رغم مسئولیت حساس خود آنگونه که باید مورد حمایت قرار نمی‌گیرند.
لاجوردی در خصوص محتوای کتاب خود گفت: «شب روتنها» قصه مردمانی است که در دل شب و روز، در گرما و سرما، دل کوه و دره و کویر را در می نوردند و پیش می‌تازند تا مایحتاج و نیازهای مردم را در صلح و آرامش، در بحران‌ها و آشوبها به گستره و پهنای مملک منتقل کنند.
این نویسنده دغدغه‌مند در حوزه اجتماعی و فرهنگی با بیان این‌که بدون شک در سطح مملکت مشاغلی بسیار سخت‌تر، جانکاه‌تر و دشوارتر وجود دارد که باید به آنها هم پرداخت و از آنها نیز نوشت، تأکید کرد: این مهم باید با احساس مسئولیت بیشتر جامعه نویسندگان و البته ایجاد دغدغه به موقع توسط اصحاب رسانه انجام شود.
وی با طرح این سئوال که چرا باید از نویسنده، بیش از آنچه از شاعر و آهنگساز و نقاش می‌خواهیم مطالبه کنیم ؟ گفت: حقیقت در این است که چیزی به اسم داستان خشک و خالی وجود ندارد و نویسنده وقتی داستانی می‌نویسد، گاهی بدون هیچ قصد دیگری جز این‌که آن را قابل خواندن کند، خواه ناخواه از زندگی انتقاد می‌کند و این انتقاد از یک دغدغه عمومی نشأت می‌گیرد.
لاجوری تأکید کرد: هدف شایسته نویسنده از نگارش داستان، تعلیم دادن نیست خشنود کردن است، خشنود کردنی به نفع تعادل و تکامل، نویسنده‌ها زندگی گمنامی دارند و سعی می‌کنند در گمنامی نام‌هایی بزرگ خلق کرده و باری از دوش بردارند.
وی در خصوص کتاب «شب رو تنها» خاطرنشان کرد: این کتاب در هفت فصل با عناوین «کاپیتان»، «تکلمه»، «خاطرات»، «شعر و دلنوشته»، «شناخت و اصطلاحات»، «ادبیات جاده‌ای» و جمع بندی به تحریر درآمده و سعی کرده بخشی از اهمیت امانتداری و منزلت اجتماعی رانندگان ایران زمین را معرفی و یادآوری کند.
کتاب‌های «رقص تارزن»، «صخره من و تنهایی»، «حرف هایی برای گفتن»، «باران»، «شرجی»، «واژه های کاغذی»، «من یک رزیدنتم»، «پرسه در دیار غریب» و«نوشدارویی پیش از مرگ سهراب» از دیگر آثار استاد احمد لاجوری است.
انتهای پیام/الف
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
