فطر؛ عید به ثمر نشستن درخت بندگی

به گزارش خبرگزاری فارس از شیراز، دل بر سر دو راهی آمدن عید رمضان و رفتن ماه مبارک رمضان بلاتکلیف است … نمی داند از آمدن این شاد باشد یا از رفتن آن محزون؟

عید به معنای بازگشت است، بازگشت شادی و سرور، نه به خاطر این که ماه رمضان و تکلیف سنگین توان‌فرسای روزه گذشت، بلکه به دلیل این که در دوره کوتاه‌مدت خودسازی و تزکیه توانستند گام‌های بزرگی بردارند و خود را تا مرزهای متقین بالا بکشند.

 عید سعید فطر، روز شرف حضور در پیشگاه الهی و فخر و مباهات به این که بندگان توانستند به اطاعت و پیروی از پیامبر اکرم(ص) سربلند بیرون آیند.

عید فطر، عید پایان یافتن رمضان نیست، عید برآمدن انسانی نو از خاکسترهای خویشتن خویش است؛ چونان ققنوس که از خاکستر خویش دوباره متولد می‌شود. رمضان کوره‌ایی است که ناخالصی‌های انسان را می‌سوزاند و آدمی نو با جانی تازه از آن سر بر می‌آورد.

 فطر شادی و دست‌افشانی بر رفتن رمضان نیست، بر‌آمدن روز نو، روزی نو و انسانی نو است.

 رمضان با سحرها و افطارهایش، با شبهای قدر و مناجاتهایش از ما انسانی دیگر ساخته و در این میان اگر در عید فطر درنیابیم که از نو متولد شده‌ایم، اگر تازگی را در روح خود احساس نکنیم پس فطر، عید ما نیست.

اولین صبحانه بعد از تهی شدن از منبع‌ها را با طعم شیرینی صفا و بازگشت دوباره به فطرت میل می‌کنیم و با اهدای زکات فطر، ادامه سفره سالمان را تطهیر می‌کنیم.

 هر لحظه امروز رنگ تازه‌ای دارد، فطریه که پرداخت می‌شود، دل‌های بسیاری افراد که سختی گرسنگان را در روزه ماه رمضان دریافته‌اند، شادی را به دل‌های نیازمندان هدیه می‌کنند و این بخشی از آئین مهر و الفت مکتب پیامبر رحمت(ص) و دین مبین اسلام است.

عید فطر، آغاز امتداد عاشقانه‌های سحرهای بندگی و شکوه ناز قبل از افطار است تا یک‌بار دیگر و برای یک‌سال دلبری از خدا، جورچین نیایش را از نو بچینیم و در سایه زبان آیات الهی و نورانیت قرآن جان را نوازش کنیم.

عید فطر جشن تکلیف یک ماه تمرین خلوص و بندگی و پشت پا زدن به خور، خواب، خشم و شهوت و تبدیل نفسانیات به خشوع و بندگی از سر اخلاص است.

 و اینک صادقانه می‌گوییم خدایا یک ماه دهان و زبان و چشم و فکر را از هر چه نخواستی تو، بر کنار داشتیم، شاید در این گرمای برگرفته از ۱۱ ماه پرداختن به خوراک چرب و شیرین جسم و کمتر بهره بردن از دولت سحر و تسلای روح، دل کندن از این عادات، دشوار بود اما به خواست تو بود.

 چشمی به پاداشت نداشتیم و حالا تو از سرِ بزرگواری بی‌کرانت، ما را به دریای کرامتت راه داده‌ای؛ چه فطریه دلپذیری شده است این‌گونه سر به آستان کرامتت سائیدن، از ما فقط یک جمله می‌ماند و دریای کرامت تو: اللهم تقبل منا هذا القلیل.

انتهای پیام/س