به گزارش مرکز افکارسنجی فارس، کوچگردی دیجیتال چند سالی است وارد کشور ما شده است و عمر کوتاهی در فرهنگ ما دارد. کوچگردهای دیجیتال به افرادی اشاره دارد که برای امرار معاش و زندگیکردن از فناوریهای مخابراتی راه دور استفاده میکنند. این افراد در سفر هستند و به کمک فناوری امرار معاش کرده و همانند کوچنشینان زندگی میکنند.
به نقل از نیوز، کشورهای ساحلی ۹ مقصد از ۱۰ مقصد برتر برای کوچگردهای دیجیتال هستند که فرودگاه اصلی و پروازهای بینالمللی وسیله ارتباطی به این مناطق بوده و سرانه درآمد ناخالص ملی کمتر از متوسط بودجه کوچگردهای دیجیتال است. ۱۰ مقصد برتر برای کوچگردهای دیجیتال در این نظرسنجی تعیین شده است.
همه کشورهای رتبه برتر در هر منطقه، از الگوی کشورهای ساحلی پیروی میکنند و سالانه درآمد سرانه کمتر از ۲۲ هزار و ۵۰۰ دلار (به استثنای کشور پرتغال) و ورودی به منطقهای از جهان با دسترسی ارزان و قابل اعتماد به کشورهای مجاور را دارند.
نتایج نظرسنجی نشان داد، مقاصد اصلی در این سبک کوچگردی، شامل مکزیک (۱۳ درصد)، تایلند (۱۲ درصد)، اندونزی (۹ درصد)، کلمبیا (۷ درصد) و ویتنام (۵ درصد) هستند.
علاوه بر این، پرتغال در اروپای غربی، ترکیه در خاورمیانه و آفریقای جنوبی در آفریقا نیز در این گروه قرار دارند و بر اساس نمودار ارائه شده، کاستاریکا، برزیل و فیلیپین بهعنوان بهترین مقصد برای کوچگردهای دیجیتال رتبهبندی شدند.
سایر مناطق مانند جنوبشرقی آسیا با ۳۴ درصد و بعد از آن آمریکای مرکزی با ۱۶ درصد و آمریکای جنوبی با ۱۳ درصد آراء بهعنوان محبوبترین منطقه برای DNs (Digital Nomad) شناخته شدهاند.
در سبکزندگی کوچگردی دیجیتالی که چند سالی است وارد کشورمان شده است و عمر کوتاهی در فرهنگ ما دارد، درست مثل عشایر ایلهای قشقایی و بختیاری، وسایل اولیه و ضروری که برای ادامه زندگی به آن ها نیازمندیم را به همراه یک ابزار کار دیجیتال مثل «لپتاپ» و «دوربین عکاسی» میریزیم درون یک کوله و برای کشف دنیای بزرگ و شگفتانگیز بیرون از شهرهای بزرگ، خارج میشویم. درست است که این روزها جمعیت کوچگردهای سنتی کمتر شده و بیشترشان در جستوجوی شرایط بهتر زندگی مجبور به شهرنشینی و حاشیهنشینی شدهاند اما شکل دیگری از کوچگردی، به اسم «کوچگردی دیجیتالی» در حال رواج است که باز هم راهی است برای یافتنِ شرایط مناسب زندگی، منتها با کسب درآمد از طریق دورکاری به وسیله فناوری.
کوچگردها برخلاف ایلها، تنها سفر میکنند و به جای اسب و الاغ، با قطار و هواپیما و اتوبوس جابهجا میشوند و به جای دامپروری و کشاورزی، به شکل آنلاین، ارتزاق میکنند. هرجایی میتواند دفتر کار یک کوچگرد دیجیتال باشد و این نباید برایتان عجیب باشد که آنها را در کافهای در «تهران»، رستورانی در «تفلیس» یا منزل میزبانشان در «قاهره» مشغول کار ببینید!
از مزایای این شرایط کار و زندگی، میتوان به آزادی عمل فرد اشاره کرد که نیاز نیست حتما به شکل فیزیکی در اداره یا دفتری حضور داشته باشد، قادر است در محیطی بهدور از استرس از مهارتهای خود در راستای انجام بهتر اموری که به او سپرده شده است استفاده کند، میتواند زمانبندی مناسبی برای انجام کارهایش داشته باشد و با چندین کارفرمای مختلف بهصورت همزمان و دورکار همکاری داشته باشد و درآمد ماهیانه اش را ارتقا دهد. این فرد با کمترین امکانات و هزینه (یک لپ تاپ یا کامپیوتر و یک خط اینترنت) قادر است در هر محلی به انتخاب خود، مشغول به کار شود. در حقیقت کوچگردی دیجیتالی یا «فریلنسینگ» سادهترین راه برای این است که رئیس خود باشید.
دشواریهای کوچگردی دیجیتالی
این سبک زندگی ممکن است به ظاهر خیلی جذاب و شگفتانگیز باشد. این که بهجای سکونت در شهرهای بزرگ، به روستاهای خوشآب و هوا کوچ کنی یا همیشه در سفر باشی و هرجا که دلت خواست کار کنی، واقعا رویایی است اما لیوانِ کوچگردی دیجیتال، نیمه خالی هم دارد. مثلا حمل کردن وسایل یک زندگی در قالب یک کوله بر دوش به طور مداوم، بعد از مدتی خستهتان میکند یا این که دیگر آن ثبات و آشنایی فضای همیشگی زندگی و محیط کار را نخواهید داشت و ممکن است هر روز جایتان تغییر کند.
در دیجیتال نومَد، هرروز با یک کارفرمای جدید کار میکنید و باید با امنیت شغلی و مالیتان خداحافظی کنید؛ بیشتر افرادی که فریلنسر نیستند، یک درآمد ثابت و بیمه دریافت میکنند اما برای یک فریلنسر، ممکن است در یک ماه کار زیادی وجود داشته باشد ولی در ماه بعد پروژه کمتر و درآمد کمی وجود داشته باشد. بیشتر کارفرمایان به کارمندان خود در زمان تعطیلات و روزهای بیماری مرخصی یا حقوق میدهند اما یک فریلنسر اگر یک روز کار نکند، برای آن روز هیچ مبلغی دریافت نخواهد کرد. در نتیجه، فریلنسرها معمولا در تعطیلات یا حتی زمانی که کسالت دارند هم باید کار کنند.
منبع: ایسنا و روزنامه خراسان
انتهای پیام/