به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری فارس، « دوومیدانی مادر ورزش هاست» این جمله ای است که بارها و بارها گفته و شنیده شده اما آنطور که باید و به معنای واقعی، به این رشته توجهی نشده است. دوومیدانی در ایران نه تنها مادر ورزش ها محسوب نمی‌شود بلکه به اندازه نامادری هم به آن بها داده نمی‌شود و دستگاه‌های کلان ورزش همانند یک فدراسیون بسیار معمولی با آن برخورد می‌کنند که بود و نبودش فرقی ندارد.
همین رفتارها باعث شده دوومیدانی به این وضعیت بیفتد که هیچ کس آینده ای برای آن متصور نیست. در حالی که انتظار می‌رفت بعد از مدال حدادی در المپیک 2012 لندن، توجهات بیشتر شده و این رشته متحول شود اما هیچ اتفاق خاصی نیفتاد و روز به روز به رو به سقوط رفت.
مدیرانی هم در فدراسیون حضور پیدا کردند، کمکی به این رشته نکردند و با تصمیمات اشتباهی که گرفتند، دوومیدانی را بیشتر به قهقرا بردند و قهرمانان و رکوردداران این رشته را یکی پس از دیگری کنار گذاشتند. مربیان سازنده ای که ورزشکاران مدال آوری را پرورش داده بودند، به کنار رانده شده و جای خود را به چشم رنگی های خارجی دادند که هیچ ارزش افزوده ای نداشتند و تنها دلار گرفتند و رفتند.
احمد رمضان زاده یکی از مربیان ایرانی سازنده است که به باد فراموشی سپرده شده. او حسن تفتیان را از تربت حیدریه به المپیک، مسابقات جهانی و قهرمانی آسیا رساند و نقش بسزایی در موفقیت‌های این دونده داشت اما در نهایت یک مربی فرانسوی جایش را گرفت که چیزی به تفتیان اضافه نکرده است.
* هیچ چیز در دوومیدانی باقی نمانده و آینده ای نمی‌بینم
* برای ساختن یک قهرمان 8 سال زمان نیاز است
* مربی بدون حقوق چطور تمام وقت خود را در پیست بگذارد
* کاش چشم ما هم رنگی بود
* امیدوارم یک سوم حقوق مربیان خارجی را به ایرانی‌ها بدهند
* وقتی تفتیان رکورد زد، کسی حال مرا هم نپرسید
* ورزشکار قبل از آمادگی جسمی، نیاز به آمادگی ذهنی دارد
* بعید می دانم در المپیک از دور مقدماتی هم صعود کنیم
* زنجیره دوومیدانی به هم خورده است
* برای پیشرفت باید به بخش پایه برسیم
گفت‌وگوی فارس با مربی سازنده حسن تفتیان، قهرمان دوی سرعت کشورمان و رکورددار این ماده با فارس را در زیر می‌خوانید:
فارس: شما توانستید تفتیان را به دوومیدانی ایران و آسیا معرفی کنید، اما مدتی است که خبری از شما نیست؟
به دلیل اینکه بی توجهی زیاد شده است و نمی‌توان با این شرایط کار کرد.
فارس: بی توجهی در کجا وجود دارد؟
فرقی ندارد، در همه جا همین است. در دوره کریمی، رئیس فدراسیون سابق، در بخش نوجوانان و جوانان آنقدر فعال بودیم که مسابقات با شور و هیجان خاصی برگزار می‌شد، اما الان همه چیز تعطیل است. وقتی در رده‌های پایه چیزی نداریم، چطور باید در بزرگسالان موفق باشیم؟ اصل دوومیدانی باید در آموزش و پرورش وجود داشته باشد اما آنجا هم هیچ کاری صورت نمی گیرد و به نوعی زنجیره به هم خورده و دوومیدانی نداریم.
فارس: چقدر طول می‌کشد، یک استعداد به نتیجه برسد؟
اگر همه چیز به خوبی پیش برود و طبق برنامه کار کنید، بین 8 تا 12 سال طول می‌کشد تا حاصل کار روی یک استعداد را ببینید. واقعا ساختن یک قهرمان سخت است و شما باید شب و روز برایش برنامه داشته باشید. ما تا الان هر نتیجه‌ای گرفته‌ایم، حاصل کار در دوره کریمی بوده است. بعد از او یا درجا زده‌ایم یا پسرفت کرده‌ایم. یادم است زمانی که تفتیان رکورد زد، کریمی هم ببرای او و هم برای من به عنوان مربی، پاداش در نظر گرفت؛ این یعنی اهمیت دادن.
فارس: معتقدید در چند سال گذشته کاری نشده است؟
خیر. ما استعدادی را در چند سال گذشته پرورش ندادیم و هر قهرمانی در بزرگسالان هم داشتیم را کنار گذاشتیم. الان ورزشکارانی مانند محمد ارزنده و صمیمی‌ها کجا هستند؟ متاسفانه کاری کردند که همه چیز نابود شد و مربیان سازنده را سرخورده کردند. مربی وقتی حمایت نشود، چطور می‌تواند تمام وقت خود را در پیست بگذارد و با ورزشکاران کار کند؟ به هرحال مربی هم خرج و مخارج زندگی دارد و در این شرایط نمی‌تواند رایگان وقت خود را صرف کند.
فارس: به نظر شما چرا به مربیان سازنده و ایرانی بها داده نمی‌شود؟
نمی‌دانم، شاید چشمشان رنگی نیست. کاش چشم های من هم رنگی بود و مورد توجه قرار می‌گرفتم. مگر مربیان ایرانی چه چیزی از خارجی ها کم دارند و چه نتایجی را آنها را گرفته‌اند که ما نگرفتیم؟ من خودم دو مسابقه جهانی رفتم و یک ورزشکار را از صفر به المپیک رساندم، اما یک ریال هم دریافت نکردم.
فارس: در عوض مربیان خارجی به دلار حقوق می‌گیرند!
بله همین است. 3 هزار دلار به مربی خارجی می‌دهند و در نهایت چیزی هم حاصل نمی‌شود اما اگر از آن مبلغ فقط هزار دلار به یک مربی ایرانی بدهند، تمام وقت در اختیار ورزشکار خواهد بود و قطعا نتیجه هم بهتر می‌شود. چیزی که می‌گویم روی هوا نیست چون مربیان ما خودشان را ثابت کرده‌اند. الان مهدی پیرجهان را ببینید. مربی اش ایوب دادروان است که به رکوردهای خوبی هم با او رسیده است. اما بپرسید ببینید چقدر حقوق می‌گیرد. اگر به مربی برسیم تا بدون دغدغه کار کند، قطعا ورزشکار هم پیشرفت می‌‌‌کند.
فارس: اگر شما در یک کشور دیگر نتیجه‌ای که با تفتیان گرفتید، می‌گرفتید، چقدر حقوق داشتید؟
در هر کشور دیگری بودم، حداقل 2 هزار دلار حقوق می‌گرفتم. ما مربی ایرانی با دانش و سازنده کم نداریم که فراموش شده اند. محسن ربانی که خودش قهرمان و رکورددار ایران بود، شاگردانش در دختران و پسران رکورددار کشور در پرش با نیزه هستند. چرا از او به خوبی در این سال‌ها استفاده نشده است؟ هادی سپهرزاد هم شاگردانش قبلا در آسیا مدال گرفته‌اند.
فارس: اما فدراسیون شاگردان سپهرزاد را از او گرفت و به مربی خارجی سپرد.
درد ما همین بی توجهی‌ها است. اگر آنها با سپهرزاد ادامه می‌دادند، الان به رکوردهای خیلی بهتری رسیده بودند. 57، 58 متر در پرتاب دیسک که الان رکورد نیست. اینها استانی محسوب می‌شود. در حال حاضر هند و عراق از ما جلوتر هستند و باید 8 سال کار کنیم تا به نتایج سال‌های قبل برسیم. نمی‌دانم چرا برخی مسئولین عاشق مربی خارجی هستند و از داخلی ها استفاده نمی کنند. مربی یک استعداد را شناسایی می کند و پرورش می دهد، اما وقتی به مرحله برداشت می رسد ورزشکار را از او می گیرند و به خارجی می دهند. در هیچ جای دنیا اینطور نیست و برای مربی ارزش زیادی قائل هستند.
فارس: همین اتفاق هم در مورد تفتیان برای شما افتاد.
با تفتیان از نوجوانی کار کردم و به نتیجه هم رسیدیم. وقتی او در مسابقات مادرید رکورد فوق العاده 10.04 ثانیه را زد، همه از جمله وزیر ورزش و رئیس فدراسیون به او زنگ زدند و تبریک گفتند، اما یک نفر هم حال مرا نپرسید. متاسفانه یک دفعه او را بالا بردند و من هم از همین موضوع نگران بودم اما متاسفانه وقتی در مسابقات کشور چک رکوردش پایین تر آمد، همه سراغ من آمدند و سوال می پرسیدند. در موفقیت کسی سراغ ما را نگرفت و در ناکامی من باید پاسخ می‌دادم. این تفاوت ها متاسفانه وجود دارد.
فارس: معتقدید ذهن تفتیان را خراب کردند؟
ورزشکار اگر ذهنش خراب شود و درگیر مسائل دیگر شود، دیگر نمی تواند مانند قبل کار کند. متاسفانه در ورزش ما ذهن ورزشکار را پرورش نمی دهند و این می شود. ورزشکار قبل از اینکه از لحاظ بدنی خودش را آماده کند، باید ذهنش را آماده رقابت و تمرین کرده باشد. ورزش حرفه ای باید همه چیزش حرفه ای باشد. ما اگر همان روند را با تفتیان ادامه می دادیم، شک نکنید که او می توانست در دوی 100 متر به رکورد زیر 10 ثانیه هم برسد.
فارس: در حال حاضر بهترین ورزشکار ما حدادی است که او هم شرایط خوبی ندارد.
درست است. احسان حدادی برند دوومیدانی است، اما او مصدوم است و با این شرایط چطور می‌تواند در المپیک با ورزشکاری که 70 متر رکودش است، رقابت کند. حدادی را خیلی را دوست دارم، اما متاسفانه او را هم نتوانستیم حفظ کنیم.
فارس: المپیک امسال را چطور ارزیابی می‌کنید؟ می‌توان امیدوار بود؟
شرایط واقعا سخت است. چون ما کاری نکرده‌ایم که بخواهیم نتیجه اش را ببینیم. یک سال ویروس کرونا بوده و قبل از آن هم دو سه سال شرایط بد بود. به نظر من امسال بعید می‌دانم با این رکوردها کسی از دور مقدماتی هم صعود کند. همه دنیا در حال پیشرفت هستند و با برنامه جلو می‌روند، اما ما کارمان از درجا زدن هم گذشته و در حال پسرفت و سقوط هستیم. واقعیت دوومیدانی ما همین است، هیچ چیز نداریم.
فارس: در جام امام رضا ثابت شد که چقدر از آسیا هم عقب افتاده ایم.
بله. اصلا عراق مگر دوومیدانی داشته که بچه‌های ما را پشت سر می‌گذارند؟ مسابقه دادن در ورزشگاه امام رضا مانند رقابت در یک ورزشگاه مدرن اروپایی است و کسی نمی‌تواند باد و این چیزها را بهانه کند. زمانی رضا قاسمی در آسیا مدال می‌گرفت، اما در چند سال گذشته رهایش کردند و او هم سَر خورده شده و دیگر انگیزه‌ای برای ادامه کار ندارد.
فارس: اکثر جامعه دوومیدانی معتقد است در زمان کیهانی این رشته چندین سال عقب افتاد.
در دوره او همه چیز خراب شد و حالا باید چندین سال کار شود تا به قبل از کیهانی بازگردیم. البته الان صیامی مشغول کار است، اما به تنهایی نمی‌شود کار کرد. باید فقط توجه ما به بخش پایه یعنی نونهالان و نوجوانان باشد تا شاید بعد از چند سال نتیجه اش را ببینیم.
فارس: با شرایط فعلی آینده دومیدانی را چطور می بینید؟
متاسفانه با این وضعیتی که وجود دارد، آینده ای برای دوومیدانی نمی بینم؛ مگر اینکه به رده های پایه و مربیان سازنده بها دهیم و امکانات را برایشان فراهم کنیم. با حرف چیزی درست نمی شود و باید کار کرد. باید به سمت آموزش پرورش برویم و ارتباط تنگا تنگی با آنها داشته باشیم، چون در مدارس استعدادهای زیادی وجود دارد.
فارس: برخی معتقدند با رکوردهای فعلی باید رده بزرگسالان را رها کنیم و به پایه بچسبیم، نظر شما چیست؟
نه اینکه کلا تعطیل کنیم، اما باید بیشتر توجه مان به رده های پایه باشد. حتما نیاز است که لیگ نوجوانان و جوانان را قدرتمندانه راه بیندازیم. البته این کار با یکی دو سال هم جواب نمی دهد و حداقل 7، 8 سال زمان نیاز است. به عنوان مثال تا زمانی که تفتیان می خواست رضا قاسمی را بگیرد، سختی های زیادی کشیدیم و چند سال طول کشید که در نهایت این اتفاق افتاد. آن زمان رقابت نزدیک بود، اما الان رکوردها در حد استانی است.
فارس: و صحبت پایانی؟
من زندگی ام را در دوومیدانی گذاشته‌ام و به عنوان یک مربی دلسوز دوست دارم این رشته سربلند باشد. اگر یک مقدار توجهات بیشتر شود، مطمئنا می‌توانیم به شرایط خوبی برسیم، چون ایران پر از استعداد دوومیدانی است که فقط باید آنها را شناسایی و پرورش داد. این کار هم با بها دادن به مربیان داخلی شدنی است.
انتهای پیام/
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
