به گزارش خبرنگار تشکلهای دانشگاهی خبرگزاری فارس، نگار امیدی از فعالین بسیج دانشجویی دانشکده شریعتی طی یادداشتی نوشت: حجاب، ورزشگاه، گشت ارشاد، تبعیض جنسیتی... این واژه ها آشنا هستند، نه؟ یادتان هست آخرین بار چه زمانی اینها را شنیده بودید؟ خرداد ۹۲ و اردیبشهت۹۶. این روزها باز داریم این کلیدواژه ها را زیاد میشنویم.
« این نحوه برخورد گشت ارشاد باید ممنوع شود.»
«اینکه هنوز در رابطه با بدیهیاتی مثل ورود زنان به ورزشگاه بحث می شود فاجعه است.»
«حداقل از پنج زن در کابینه ام استفاده خواهم کرد.»
« ما نباید به دختر خانمی که یک ذره از موهایش بیرون است پیامک وحشت بدهیم.»
« سه وزیر زن خواهم داشت.»
«چرا باید برای برای دختری که زحمت کشیده و لیسانس و فوق لیسانس گرفته پیامک بدهیم که حجابت را رعایت نکردی و او را دچار استرس کنیم.»
«همه کابینه ام را از زنان میگذارم!!!»
عجیب است این روزها همه عوض میشوند و جور دیگری حرف میزنند. مثلا بعضی که در پُست سابقشان حتی یک زن در بین معاونین و مدیران ارشدشان وجود نداشته، وعده وزیر زن میدهند! بعضی دیگر هم که قبلا برای پیگیری اسیدپاشی در وزارت کشور وقت نداشتند و کارهای مهمتری داشتند، این روزها به طرز عجیبی مدافع حقوق زنان شده اند.
آقایان، تاریخ انقضای این حرف ها مدتهاست تمام شده! اگر فکر میکنید که باز با همان سناریوی قدیمی و حرف های تکراری میتوانید سبد رأی زنان را تصاحب کنید، باید بگوییم سخت در اشتباهید! ما فراموشکار بودیم و بارها فراموش کردیم چطور با این حرف ها از زنان پله ساختید و بالا رفتید و همه وعده و وعیدهایتان فراموش شد. ما فراموشکار بودیم و این توهم برای شما ایجاد شده که هر بار با این حرفها میتوانید بالا بروید و دست آخر زیر همه چیز بزنید. اما این بار دیگر فراموش نمیکنیم....فراموش نمیکنیم چه گفتند و چه کردند.
فراموش نمیکنیم می گفتند تقویت نهاد خانواده مهمترین برنامهشان درحوزه زنان و خانواده است؛ ولی با گرهزدن معیشت مردم به گلابیهای برجام و فروپاشی اقتصاد کشور، تیشه به ریشه خانوادهها زده و ازدواج را به رویایی برای جوانان تبدیل کردند!
فراموش نمیکنیم ۳ میلیون زن سرپرست خانواری که قرار بود بیمه شوند تا کمی از نگرانیهای معیشتیشان کم شود، ولی فقط ۱۳۵ هزار نفرشان بیمه شدند!
فراموش نمیکنیم میگفتند تمهیداتی اندیشیده شده که جمعیت به عنوان ابزار قدرت کشور مطرح باشد و حالا سقوط آزاد نرخ رشد جمعیت مانده روی دستمان!
فراموش نمیکنیم میگفتند تشکیل وزارت بانوان را پیشبینی کردیم تا حقوق تضییعشده زنان را به آنها برگردانیم؛ بعد که پرسیدیم چه شد گفتند «وزارت زنان جواب نمیدهد و دیگر هیچ دستگاهی امور زنان را پیگیری نمیکند و...» پس اگر قرار بود جواب ندهد و خوب نباشد، چرا وعده...؟
فراموش نمیکنیم میگفتند رفع محرومیت از چهره زنان روستایی جزو برنامه هایشان است اما حتی از تامین آب آشامیدنی آنها نیز عاجز ماندند.
فراموش نمیکنیم میگفتند لوایح خاصی برای حمایت از زنان تدوین و به مجلس ارائه خواهند کرد اما لایحه تامین امنیت زنان در برابر خشونت نزدیک پانصد روز در کشوی میز معاونتشان خاک میخورد و دست آخر بیش از یک سال و نیم بعد آن را تحویل مجلس دادند.
یا همین روزهای نزدیک انتخابات از هیچ اقدام نمایشی و شوآفی برای کارآمد نشاندادن خود دریغ نمیکنند، لایحه تشدید مجازات پدر در صورت قتل فرزند موسوم به لایحه ی رومینا را به مجلس ارسال کردند. در حالیکه عبارت «تشدید مجازات» در عنوان این لایحه بیشتر به یک شوخی شباهت دارد. (در این لایحه سقف مجازات پدر در صورت قتل فرزند که قبلا ده سال بوده هیچ تغییری نکرده و تنها کف مجازات از سه سال به پنج سال رسیده. یعنی اگر پدری فرزند خود را به قتل برساند همچون گذشته نهایتا به ده سال زندان محکوم خواهد شد، درحالی که اعتراضها به این قانون مربوط به پایین بودن سقف مجازات بوده که در این لایحه نیز تغییری نکرده است.)
آقایان روکشی شما هم بهتر است بیش از این بر طبل رسوایی خود نکوبید، آن چیزهایی که شما میگویید، اگر عملی هم شود به هیچ وجه اولویت جامعه زنان نیست. آن چیزی که وحشتناک و استرس آور است پیامک حجاب نیست، سفره ی خالی است، ترس یک زن از بی سرپناه ماندن خودش و فرزندانش است، ناامنی است.
شما که هنوز اولویت زنان را نمیدانید چطور میخواهید یک کشور را اداره کنید؟ البته شاید هم میدانید ولی قصد دیگری دارید و میخواهید با حرف های عوامپسندتر برای خود رأی بخرید، در هر صورت زیاد به خود زحمت ندهید که حتی آن حرفهای عوامپسند هم دیگر خریدار ندارد.
دیگر به این وعدهها رأی نخواهیم داد، رأی ما برنامههای عملی و اجرایی است.
انتهای پیام/