به گزارش خبرگزاری فارس، هاشمیه متقیان که در پارالمپیک توکیو ۲۰۲۰ توانست به عنوان قهرمانی و مدال طلا دست پیدا کند، در حاشیه حضور در برنامه نفس، گفت‌وگویی را با خبرنگار فارس انجام داد که در زیر می‌خوانید:
همین دوهفته پیش بود که فریادهای هاشمیه متقیان استوری به استوری می‌چرخید و همه جا صحبت از رکوردشکنی او بود. او مدال طلا در مسابقات جهانی و پارا‌آسیایی را به دست آورده بود و با گرفتن مدال طلای پارا المپیک، کلکسیون مدال‌های خود را کامل کرد. متقیان، حالا اولین زن ایرانی است که قهرمانی در دو و میدانی، بخش انفرادی پرتاب دیسک و نیزه در پاراالمپیک را کسب کرده و هم رکورد ورزشکار آلمانی را شکسته است. این قهرمان اهوازی 35 ساله، بار دیگر به همه ما ثابت کرد که هیچ نقصی، محدودیت نیست و با تلاش می‌توان همه قله‌های موفقیت را فتح کرد.
او شب گذشته در چهل و یکمین برنامه «نفس» به همراه مادرش حضور داشت؛ متقیان برای نخستین بار بعد از مسابقات و طلایی شدن در یک برنامه تلویزیونی در شبکه نسیم به همراه مادرش حضور پیدا کرد و درباره زندگی و سختی‌هایی که خود و مادرش در این سال‌ها متحمل شده‌اند صحبت کرد. بعد از اتمام ضبط، با این قهرمان بزرگ کشورمان گفتوگو کردیم که در ادامه متن کامل این گفتوگو را می‌خوانید.
فارس: خانم متقیان از همان پنج سال پیش تصمیم داشتید که مجددا در مسابقات پاراالمپیک شرکت کنید؟
من در مسابقات ریو 2016، مقام چهارم را به دست آوردم و از کسب مدال ناکام ماندم. آن‌جا مصمم شدم تمریناتم را مداوم و باقدرت ادامه دهم. یعنی از هفته‌ای 6 جلسه آن را به 9 جلسه 4 ساعته افزایش دادم. من حتی روزهای تعطیل هم تمرین می‌کردم. وقتی متوجه شدیم المپیک یک سال به دلیل کرونا عقب افتاده آن را به فال نیک گرفتم و با قدرت بیشتر تمریناتم را پیش بردم.
فارس: در این پنج سال، اتفاق افتاد که خسته شوید و یا به اصطلاح پا پس بکشید؟
در این مدت من تخصصی‌تر کار می‌کردم، خیلی خسته می‌شدم و حتی یک‌سری کوفتگی‌های کوچکی هم داشتم که اذیتم می‌کرد اما دردهای بعد از تمرین را دوست داشتم چون فکر می‌کردم کیفیت تمریناتم خیلی بهتر از قبل است و من را به آن هدف نزدیک می‌کند. از طرفی گرمای بالای 60 درجه اهواز و شرجی بودن آن خیلی اذیتم می‌کرد اما فقط به هدفم فکر می‌کردم. مطمئن بودم هیچ تلاشی بی‌نتیجه نمی‌ماند. من در تمریناتم رکورد نفر اول و دوم المپیک را می‌زدم و خوش‌بین بودم که مدال خوش‌رنگی می‌گیرم. در این مسابقه برای اولین بار بود که حتی بیشتر از رکورد تمریناتم را زدم.
فارس: شما تمرینات سختی را انجام می‌دادید؛ نمی‌ترسیدید که آسیب جدی ببینید؟
اتفاقا خیلی نگران بودم که آسیب ببینم. بعضی مواقع که فیلم پرس زدنم را می‌دیدم، خودم متوجه می‌شدم که با چه فشار و سختی آن را بلند می‌کنم. درون خودم نگران بودم اما به همه می‌گفتم که نگران نباشید، من تمرینات و توانایی‌ام را افزایش می‌دهم. هدفم کسب مدال المپیک بود چون قبل از آن مدال‌های جهانی، آسیایی و کشوری را داشتم و بین این مدال‌ها فقط مدال المپیک کم بود.
فارس: در زمان مسابقه‌تان خطای پرتاب هم داشتید؟
نه، خداراشکر 6 پرتابم صحیح بود. در پرتاب‌های سوم، چهارم و پنجم رکوردهای جهان را 30 تا 50 سانتی‌متر جابه‌جا کردم.
فارس: قبل از پرتاب نیزه ورزش دیگری کار می‌کردید؟
من در ابتدا دو سال والیبال نشسته کار می‌کردم؛ حتی برای انتخابی تیم ملی جوانان هم انتخاب شدم و با این‌که بازی‌ام خوب بود اما به علت فیزیک بدنی‌ام خط خوردم. خانم راضیه میرآب مربی والیبال نشسته استان خوزستان، من را تشویق کرد به رشته انفرادی دو و میدانی انفرادی، بخش پرتاب دیسک و نیزه بیایم. سال 87 آن را شروع کردم و بعد از چهار سال توانستم سهمیه مسابقات پارا‌آسیایی 2014 را به دست بیاورم.
فارس: قبل از مسابقات، با خودتان برنامه‌ریزی کرده بودید که اگر مدال بیاورید این «فریادهای» معروف را سر دهید؟ درواقع می‌خواهم بپرسم که برای این عکس‌العمل از قبل برنامه داشتید؟
من در مسابقات پاراالمپیک ریو ناکام مانده بودم؛ حداقل مدال برنز حقم بود چون ورزشکاری از کشور الجزایر پرتاب آخری که انجام داد خطا بود، اما داوران آن را صحیح اعلام کردند. این سری تمام توانم را در پرتاب سوم به بعد گذاشتم. در پرتاب اول و دوم می‌خواستم جو مسابقه را به دست بگیرم. در طول مسابقه وقتی می‌خواهیم پرتاب کنیم، لَگنمان نباید از صندلی جدا شود. من طوری خودم را بستم که به هیچ وجه بلند نشوم. در پرتاب اول و دوم تایید را از داور گرفتم و توانم را روی پرتاب سوم به بعد گذاشتم. به این صورت توانستم هم رکود قبلی را که دست یک ورزشکار آلمانی بود و هم رکورد پاراالمپیک را با 24 متر و 50 ثانت جابه‌جا کنم. فریادهایم بابت رکوردم بود. آن لحظه بطری را برداشتم که آب بخورم و وقتی رکورد را اعلام کردند از خود بی‌خود شدم. من در مسابقات قبل کمتر از رکورد تمرینی خودم می‌زدم و این‌جا اولین مسابقه‌ای بود که هم رکورد شکنی کردم و هم بهترین عملکرد را داشتم. به همین دلیل از ته دل خوشحالی کردم. پنج سال، سخت زحمت کشیدم.
فارس: وقتی فیلم‌تان را در فضای مجازی دیدید و متوجه استقبال مردم شدید، چه حسی داشتید؟
من ده روز قبل از مسابقات کلا از فضای مجازی دور شدم. بعد از مسابقه وقتی بیرون آمدم، فیلم و فریادهای خودم را می‌دیدم برای یک مدت طولانی اشک ریختم. حس کردم 5 سال زحمتم به بار نشست. بعد از آن بچه‌های کاروان گفتند فقط برو اینستاگرام را ببین؛ کاری کردی که تمام مردم ایران آن‌قدر شاد و خوشحال شدند که فیلم فریادهایت را پست و استوری کردند. تمام هنرمندان فیلم‌ام را منتشر کردند و من ممنون تبریکات همه هستم؛ از خوشحالی زیاد شرمنده مردم شدم. ما آن‌قدر ملت خونگرمی داریم که این‌گونه ورزشکارشان را حمایت می‌کنند. خدا را شاکرم که خدا این توفیق را نصیبم کرد که توانستم هرچند برای چند دقیقه دل مردم ایران را شاد کنم. من خیلی سختی کشیدم، فراز و نشیب‌های زیادی داشتم و اشک‌های زیادی ریختم. خدا را شکر می‌کنم.
فارس: بعد از مسابقات پیشنهاد حضور و ورزش در خارج از کشور هم داشتید؟
بله، اما همه را رد کردم.
انتهای پیام/
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
